Νέα αναπτυξιακή πολιτική από "λαμόγια" και "συνταξιούχους" ;

Κάποτε, επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα ήταν μια χώρα φτωχή με πλούσιους κατοίκους. 

Σήμερα, επί εποχής Γιώργου Παπανδρέου, η Ελλάδα επιδιώκει να μετατραπεί σε πλούσια χώρα με φτωχούς κατοίκους. 

Μέχρι να συμβεί αυτό η Ελλάδα θα παραμείνει μια φτωχή χώρα με φτωχούς κατοίκους. 

Το θέμα είναι σε ποια χώρα προτιμούν να διαμένουν οι Έλληνες.

Κοιτώντας τα στοιχεία που παρουσίασε προχθές το οικονομικό επιτελείο, το πλέον ανησυχητικότερο δεν είναι ούτε η ανεργία που καλπάζει, ούτε τα λουκέτα που βάζει η μια επιχείρηση μετά την άλλη, ούτε η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να εισπράξει χρήματα, την ώρα που περικόπτει σημαντικά τις ...δαπάνες του. 

Είναι πως ολοένα και περισσότεροι νέοι Έλληνες μεταναστεύουν στο εξωτερικό – αν δεν έχουν ήδη μεταναστεύσει. 

Κι αναρωτιέται κανείς, ποιος θα τραβήξει το κάρο της πανθομολογούμενης ανάπτυξης που όλο εξαγγέλλεται, αλλά ποτέ δεν ξεκινά. 

Σίγουρα πάντως όχι οι “επιτήδειοι” (ο κόσμος χρησιμοποιεί άλλη λέξη...), ούτε οι συνταξιούχοι.

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικής θεωρίας για να κατανοήσει κανείς πως η ανάπτυξη επιτυγχάνεται από τη διάθεση των “εχόντων” να επενδύσουν τα χρήματά τους εκεί που διαβλέπουν ευκαιρίες κέρδους και από την ποιότητα του εργατικού δυναμικού που θα μετατρέψει την επένδυση σε υπεραξία. 

Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν δείχνει να συντρέχει κανείς απ' τους παραπάνω όρους. 

Οι μεν “πλούσιοι” Έλληνες έχουν μεταφέρει τα χρήματα τους σε ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού και δείχνουν εξαιρετικά απρόθυμοι να τα επαναφέρουν στην ελληνική αγορά. 

Οι δε “ικανοί” κι εξειδικευμένοι Έλληνες εργαζόμενοι προτιμούν να προσφέρουν την εργασία τους στο εξωτερικό, όπου και η δουλειά τους αμείβεται και η προσφορά τους αναγνωρίζεται.

Το ζητούμενο λοιπόν για τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και για κάθε κυβέρνηση είναι να βρει τρόπους να φέρει τους Έλληνες πίσω στην πατρίδα. 

Αυτό είναι το “πατριωτικό” της καθήκον. Ο Γιώργος Παπανδρέου έζησε (και το επικαλείται συχνά) αρκετά χρόνια ως μετανάστης και γνωρίζει, όπως διατείνεται, το αίσθημα του νόστου. Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι “λεφτά υπάρχουν”, τα κατέχουν Έλληνες, αλλά απλώς δεν τους συμφέρει να τα διαθέσουν στην Ελλάδα.

Αν λοιπόν επιθυμεί να “σώσει” την Ελλάδα, τότε θα πρέπει να βρει τρόπους να προσφέρει ουσιαστικά κίνητρα στους Έλληνες να τη “σώσουν”. 

Διότι το να μένεις σε μια χώρα φτωχή όντας πλούσιος, είναι ανεκτό. 

Αλλά να μένεις σε μια χώρα φτωχή όντας φτωχός είναι δυσβάσταχτο.

(Το Κείμενο δημοσιεύεται στο site New Deal)