Το ερώτημα είναι, ποιος θα ρίξει το ΠΑΣΟΚ;

Διαβάζοντας κάποιος, τόσο στο διαδίκτυο όσο και στον ημερήσιο τύπο, αναλύσεις επί αναλύσεων για μνημόνια, για εργασιακά, για ασφαλιστικά, για συγκοινωνίες κ.λ.π., έχει κορεστεί και έχει κουραστεί.

Εντάξει τα εμπεδώσαμε όλα αυτά και τώρα τι γίνεται; 

Θα ρίξουμε το ΠΑΣΟΚ; 

Ποιος; 

Με ποιο τρόπο;

Ο καταιγισμός των μέτρων και η οικονομική τρομοκρατία που σκάει πάνω στα κεφάλια των δύστυχων συμπολιτών μας, αντί να ξεσηκώσουν τον κόσμο, αντιθέτως και σύμφωνα με τους κανόνες της προπαγάνδας, τον αδρανοποιούν και τον στέλνουν να κλειστεί στα σπίτια του περιμένοντας το μοιραίο.

Ταυτόχρονα υπερδημοκράτες βουλευτές (ας μη μιλήσουμε για υπουργούς), που κάνουν δήθεν πως διαφωνούν, μέσα στο πολιτικό σύστημα της...

Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ανοίγοντας μια χαραμάδα ελπίδας, στο τέλος αγελαία θυσιάζουν τις δημοκρατικές ανησυχίες τους για το καλό της πατρίδας και της εξουσίας τους βεβαίως βεβαίως.

Η παραδόπιστη αυτή ενέργεια σπρώχνει τον απομονωμένο πολίτη ακόμα πιο πολύ στην αδράνεια.
Τα ΜΜΕ, ως μέσα προπαγάνδας του συστήματος, μέσα στο οποίο ανδρώθηκαν και κερδίζουν, ανέλαβαν το ρόλο της καταστολής της κοινωνίας. Της διασωλήνωσης δηλαδή του πολίτη με τον κάθε παπαγάλο της δημοσιογραφίας που του διοχετεύει τόνους αντιεπαναστατικού αναισθητικού.

Οι κομματικοί συνδικαλιστές με την αχαρακτήριστη συνδικαλιστική συμπεριφορά τους (μια 24 ωρη απεργία κάπου κάπου για να δικαιολογούν την εξουσία τους), απελπίζουν τους εργαζόμενους οι οποίοι έπαψαν να τους ακολουθούν. 

Στις συγκεντρώσεις δεν πηγαίνουν πλέον εργαζόμενοι με αποφασιστικότητα για σύγκρουση, αλλά μόνο τα διοικητικά συμβούλια των συνδικάτων και κάποιοι συνδικαλίζοντες παρατρεχάμενοι.

Έπειτα απ’ όλα αυτά τίθεται και πάλι το ερώτημα ποιος θα ρίξει το ΠΑΣΟΚ;

Για να ενισχύσουμε τον προβληματισμό, σημειώνουμε επιπλέον εδώ τα εξής τραγελαφικά που συμβαίνουν στην κατ’ ευφημισμό «Δημοκρατία» μας:

1. Ενώ το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε στις τελευταίες εκλογές το 30% περίπου του συνολικού εκλογικού σώματος (το 44 % περίπου αυτών που πήγαν και ψήφισαν),  παρόλα αυτά και έχοντας το 70% του λαού απέναντί του, εκτός των γνωστών (κατά Σαμαρά) εξαπτέρυγων, έβαλε τη χώρα υπό κατοχή και συνεχίζει κανονικά να κυβερνάει και να λαμβάνει εξοντωτικά μέτρα σε βάρος του λαού, χωρίς κανείς να μπορεί να αντισταθεί.

2. Ενώ το Σύνταγμα της χώρας (έστω αυτό το απαράδεκτο Σύνταγμα που δίνει κυβερνήσεις του 30%), έχει κι’ αυτό το ίδιο de facto καταργηθεί, η κυβέρνηση εξακολουθεί να παραμένει στην εξουσία, αντλώντας τη νομιμοποίησή της, όχι πλέον από το Σύνταγμα το οποίο χρησιμοποιεί τυπικά «δίκην ακορντεόν», αλλά από το μνημόνιο που η ίδια υπέγραψε και τις εντολές του ΔΝΤ που ως εντολοδόχος εκτελεί.

3. Ακόμα και δικαστικές αποφάσεις να εκδοθούν που θα κηρύσσουν τα μέτρα της κυβέρνησης αντισυνταγματικά και πάλι δεν μπορούν να ισχύσουν, αφού η Τρόϊκα μας λέει ότι «το Σύνταγμα είναι δικό μας πρόβλημα» και εννοείται ότι δεν μπορεί να έχει ισχύ απέναντι στις αποφάσεις της κυβέρνησης που επιβάλει το μνημόνιο.

4. Επίσης, όπως είναι γνωστό, ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επιλέχτηκε από το λαό με βάση άλλη πολιτική «αντζέντα» και άλλο πολιτικό πρόγραμμα, εντούτοις παραμένει στην εξουσία παραχαράσσοντας τη λαϊκή εντολή και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις προεκλογικές της υποσχέσεις.

5. Σημειώνουμε ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να ρίξουν το ΠΑΣΟΚ, γιατί αποτελούν μέρος του ισχύοντος πολιτικού συστήματος και πρέπει να λειτουργήσουν μέσα στα πλαίσια που επιβάλει το Σύνταγμα, δηλαδή να λένε τις απόψεις τους, να τις περνάνε στο λαό όσο τους επιτρέπουν τα ΜΜΕ και να περιμένουν τις εκλογές.

Εδώ πια βλέπουμε ένα περίεργο πολιτικό «κοκτέϊλ». 

Από το ένα μέρος μια κυβέρνηση που δεν νομιμοποιείται με τίποτα και από κανένα κανόνα πολιτικής ή δημοκρατικής ηθικής, να ασκεί εξουσία και από το άλλο μέρος, μια αντιπολίτευση και έναν λαό πλήρως αδρανοποιημένους.

Επανερχόμενοι στο αρχικό μας ερώτημα για το ποιος θα ρίξει το ΠΑΣΟΚ, απαντάμε ότι μέσα σ’ αυτό το περίεργο πολιτικό «κοκτέϊλ» και μέσα στο πολιτικό σύστημα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, κανείς.

Για την ακρίβεια μόνο κάποιοι βουλευτές του ίδιου του ΠΑΣΟΚ που θα αποφασίσουν για την υπόλοιπη ζωή τους να ονομάζονται από το πολιτικό μας σύστημα «προδότες» θα μπορούσαν να ρίξουν την κυβέρνηση.

Αλλά και σ’ αυτή ακόμα την περίπτωση υπάρχουν και οι «φίλοι».

Πέτρος Χασάπης