Ή ταν ή ό,τι επιτάσσει το Μνημόνιο...

«Ή να φέρεις πίσω την ασπίδα ή να σε φέρουν πάνω στην ασπίδα». 

Αυτή ήταν η ευχή ή η κατάρα… -όπως θέλετε πείτε το- με την οποία αποχαιρετούσαν τους γιους τους οι Σπαρτιάτισσες, πριν τις μάχες.  

Ακόμα κι αν τους είχε βλάψει τον εγκέφαλο ο πολύς μέλανας ζωμός και το ανεξέλεγκτο πιλάτες, κάτω από τον ήλιο, στις όχθες του Ευρώτα, μάνες ήταν κι αυτές… 

Βίαια προσαρμόστηκαν στα όρια ηλικίας που έθετε το Ασφαλιστικό της εποχής τους.

Κι είτε ήταν ανήλικα τα παιδιά τους είτε όχι, είχαν κάθε λόγο να τα θέλουν ζωντανά και διορισμένα…

Καμιά Σπαρτιάτισσα ωστόσο, δεν επιθυμούσε να τη δείχνουν με το δάχτυλο ως μητέρα ριψάσπιδα…

Κι όμως….

Αποδεικνύεται τελικά ότι οι Σπαρτιάτισσες ήταν στον κόσμο τους. 

Δε γνώριζαν τι απεύχονταν. Εδώ και πολλές χιλιετηρίδες, ο ορισμός του ριψάσπιδα, είναι κάτι παραπάνω από θολός και σχετικός. Και να, ένα παράδειγμα: 

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Realnews», o Ανδρέας Λοβέρδος τόνισε ότι ουδέποτε σκέφτηκε να παραιτηθεί κι ότι αυτοί  που του προτείνουν να φύγει για να «γλιτώσει», είναι ακριβώς οι ίδιοι…,  που αν αποφάσιζε τελικά να το κάνει, θα τον αποκαλούσαν «ριψάσπιδα».

Σα μητριές (όχι μανάδες) Σπαρτιατών…

Που σημαίνει…

Ότι κάποιος που ρίχνει κάτω την ασπίδα, για να σώσει τους άλλους ή…, τέλος πάντων, για να δημιουργήσει προσωρινό πρόβλημα σ’ αυτούς που θέλουν να βλάψουν τους άλλους, είναι το ίδιο κατάπτυστος με εκείνους που ρίχνουν την ασπίδα τους κατάχαμα, για να σώσουν τα τομάρια τους. Λεπτή η διακύμανση και για τον Ανδρέα Λοβέρδο και για τη μάνα του Σπαρτιάτη. Γιατί υπάρχει περίπτωση κάποιος να σώζεται ή να νομίζει ότι σώζεται μένοντας… και ευθυγραμμιζόμενος με την ισχυρότερη άποψη ή, αντιθέτως, να κάνει το καθήκον του, να είναι τίμιος απέναντι στον εαυτό του, διαχωρίζοντας εγκαίρως τη θέση του.  Ρίχνοντας εγκαίρως την ασπίδα του. Ως γνωστόν, οι ασπίδες είναι σπανίως ατομικές. Φέρουν τα trade mark των παρατάξεων.

Ίσως τελικά, το όλο θέμα και η όλη επιλογή να έχει να κάνει με το θόρυβο που κάνει η ασπίδα πέφτοντας. Με το αν είναι ματζόρε ή μινόρε…

Τι μουσική θα ακουστεί άραγε απ’ τη Βουλή το βράδυ της ψήφισης του Νέου Ασφαλιστικού;

Της Τζένης Κ.

Το Ποντίκι