H συνταγή της επιβίωσης: "Αναγκαστική κυβερνητική συνύπαρξη"

Σε ένα από τα πρώτα επεισόδια του Lost ο Τζον Λοκ απευθύνει στον Τζακ Σέπαρντ μία ατάκα που σημάδεψε και τα έξι χρόνια της σειράς: «Ζούμε μαζί, αλλά πεθαίνουμε μόνοι». 

Και ένας από τους τρόπους για να συμβιβαστείς με το άθλιο τέλος της σείρας,  είναι να δεχθείς ότι κάθε επεισόδιο αποτελούσε και μία διαφορετική ματιά πάνω σε αυτή τη φράση. 

Αν τώρα ο Γιώργος και ο Αντώνης, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, επιθυμούν να επενδύσουν με δραματοποιημένο ύφος την κατάσταση τους, θα πρέπει να αντιστρέψουν τη φράση: «Ζούμε χώρια, αλλά πεθαίνουμε μαζί.»

Η δική τους περιπέτεια κράτησε περισσότερα χρόνια από το Lost, δημιούργησε εξίσου μεγάλα και άλυτα αινίγματα, αλλά το τέλος δείχνει περίπου κοινό: είναι όλοι τους νεκροί ή κοντεύουν να ξεψυχύσουν. 

Μένει απλώς να το μάθουν.
Προς Θεού, δεν το θέτω πολιτικά. Αυτό έχει ήδη συμβεί. Οι παραδοσιακοί σχηματισμοί έχουν χάσει την αξιοπιστία και τα ερείσματα τους - αυτό το ξέρουμε όλοι και, για να είμαι ειλικρινής, με ...
χαροποιεί. 

Κατά πάσα πιθανότητα τα δύο μεγάλα κόμματα θα πεθάνουν και στην πράξη. 

Κάποια στιγμή θα τελειώσουν ως θεσμοί και ως σφραγίδες. 

Στην καλύτερη περίπτωση θα περιφέρονται σαν σκιές, σαν στοιχειωμένες ψυχές που δεν βρίσκουν ούτε δίκαιο, ούτε ανάπαυση. 

Και το χώμα που θα τους σκεπάζει μόνο ελαφρύ δεν θα είναι. Μιλάμε τώρα για τα μπάζα ολόκληρης της μεταπολίτευσης.

Ενα λογικό σενάριο θα μπορούσε να γραφτεί κάπως έτσι: η αγριότητα της οικονομικής πολιτικής οδηγεί σε απρόβλεπτες εξελίξεις, απελευθερώνοντας ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας αποσυντονίζονται.  

Τα στελέχη τους δεν αναζητούν πλέον σχέδιο και όραμα, αλλά σανίδα επιβίωσης. Σταδιακά αρχίζουν να τα εγκαταλείπουν με θεαματικό τρόπο. 

Δημιουργούν καινούργια σχήματα και ακολουθούν την πεπατημένη για την πολιτική καριέρας: αφήνουν το ένστικτο του καιροσκοπισμού να καβαλήσει το κύμα της λαϊκής οργής. 

Δεν θέλω να σας τρομάξω, αλλά στοιχηματίζω ότι στο εγγύς μέλλον θα δούμε κοινοβουλευτικές παρουσίες που θα στείλουν τον Καρατζαφέρη να κλαίει στην αγκαλιά του μπαμπά Πλεύρη. Επίσης δέχομαι να παίξω τρεις μισθούς στη θεαματική επιτυχία απόλυτα φασιστικών σχημάτων και στην άνθιση μίας αυταρχικής νοοτροπίας, ξένη ακόμα και για τα συντηρητικότερα των ηθών μας. 

Ο φασισμός, βλέπετε, δεν επιβάλλεται από δικτάτορες-είναι η ιστορία που χρειάζεται δράκους για τα παραμύθια της. Ο φασισμός έρχεται από τη βάση, από τον ίδιο το λαό που υποφέρει όταν σκέπτεται και εκτονώνεται όταν μισεί. Ακόμα και εσείς, όταν μέσα σας επιθυμείτε να σκάσει ο τύπος που σας ταλαιπωρεί στο δελτίο ειδήσεων, κατά βάθος βλέπετε θετικά την εμφάνιση ενός τύπου που θα επιβάλλει τον σκασμό και θα σας αφήσει στην ησυχία της μιζέριας σας.

Εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα με το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας που βρίσκεται σε εξέλιξη.  

Πρώτον  κανείς δεν ασχολείται μαζί του.  

Δεύτερον, η ουσία δεν βρίσκεται σε επιμέρους κομματικά, αλλά στην αμηχανία με την οποία το κόμμα αντιμετωπίζει τις εξελίξεις. 

Αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση και από σταλινικό κόμμα.  

Ακόμα και αν έβρισκε κάτι σύγχρονο να πει, δεν υπάρχει ακροατήριο για να το ακούσει. Τι μπορεί να κάνει;  

Πιθανότατα να μοιραστεί την ίδια μοίρα με το ΠΑΣΟΚ. 

Ολα δείχνουν ότι τα δύο κόμματα, οι δύο σφραγίδες της μεταπολίτευσης, θα οδηγηθούν από τις εξελίξεις και τα εκλογικά ποσοστά σε μία αναγκαστική κυβερνητική συνύπαρξη. Προσχηματικά στόχος θα είναι η έξοδος της χώρας από την κρίση. 

Ουσιαστικά θα έχει να κάνει με την επιβίωσή τους. 

Διότι παρά τα όσα είπε ο Λοκ στον Τζακ, οι δικοί μας ή θα κρεμαστούν ο ένας πάνω στον άλλον, ή θα τους κρεμάσουν χώρια.

του Κώστα Γιαννακίδη