“Η δικαιολογημένη και επικίνδυνη οργή”

Ο Simon Schama είναι από τους πιο γνωστούς ιστορικούς και σχολιαστές, (κλασικό είναι το βιβλίο του για τη Γαλλική Επανάσταση, Citizens). 

Πρόσφατα, σε άρθρο του στους Financial Times έγραφε για έναν κόσμο που ισορροπεί πάνω στην άβυσσο μιας «νέας εποχής οργής». 

Θυμίζοντάς μας έτσι, πως η οργή για τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και των σκληρών μέτρων λιτότητας δεν αφορά μόνο τη χώρα μας. 
Ορθά τονίζει πως υπάρχει συχνά, ένα κενό χρόνου μεταξύ της «αρχής των οικονομικών αναταράξεων και της συσσώρευσης κοινωνικής οργής».
Έχει επίσης δίκαιο ότι σε κάποιες χώρες (ανάμεσα στις οποίες δεν είναι η δική μας), εμφανίζονται ίχνη οικονομικής ανάκαμψης που όμως δεν επηρεάζουν τις εντυπώσεις της κοινής γνώμης.
Αυτή παραμένει απαισιόδοξη, τρομαγμένη και οργισμένη, καθώς οι προγενέστερες προσδοκίες για καλύτερο βιοτικό επίπεδο έχουν εξανεμισθεί.
Στην Ελλάδα σωρεύονται μαύρα σύννεφα. 
Η πραγματική οικονομία συρρικνώνεται. 

Η οργή στρέφεται κατά όλων των κομμάτων και πολιτικών που διαχειρίσθηκαν την οικονομική τύχη του τόπου για δεκαετίες. 

Τα μεγάλα και τα μικρά κόμματα έχουν…
ξεπερασθεί από τις εξελίξεις και λίγα πολιτικά πρόσωπα εξαιρούνται της φθοράς.
Ταυτόχρονα, η οργή πολλαπλασιάζεται από την έκταση της διαφθοράς και του παράνομου πλουτισμού κάποιων μέσα από πολλά σκάνδαλα με χαρακτηριστικό αυτό της Siemens.
Οι δύο προηγούμενοι Πρωθυπουργοί, άνθρωποι έντιμοι με ευρεία απήχηση την περίοδο της ακμής τους, αποδείχθηκαν, για διάφορους λόγους, αδύναμοι στο να ελέγξουν το κομματικό και στελεχιακό τους πλαίσιο που ήταν ο κύριος εκτροφέας της διαφθοράς. 

Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι προκάτοχοί τους απέτυχαν στο να κάνουν τις αναγκαίες τομές που θα λειτουργούσαν σήμερα ως ανάχωμα στις χειρότερες συνέπειες της κρίσης.

Φυσικά η οργή αυτή, όσο και να είναι δικαιολογημένη, δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος σε ώρες κρίσης. 

Σε τέτοιες ώρες απαιτείται νηφαλιότητα στη κοινή γνώμη και απουσία λαϊκισμού στο χώρο της πολιτικής.
Ειδικά οι πολιτικοί θα έπρεπε να επιδείξουν τον μέγιστο βαθμό συναίνεσης, σοβαρότητας και υπευθυνότητας, για να διαχειρισθούν την οργή αυτή, αντί να προσπαθούν να την εκμεταλλευθούν για να ωφεληθούν πρόσκαιρα, έστω και πάνω από οικονομικά και κοινωνικά χαλάσματα.
Βεβαίως, μια παρόμοια προσμονή από ένα άρρωστο κομματικό σύστημα θα ήταν εξωπραγματική.

Στις ώρες της κρίσης, οι κομματικές και πολιτικές παθογένειες δεν περιορίζονται. Πολλαπλασιάζονται. 

Χαρακτηριστική είναι εδώ η άφρων πρόταση για κλήτευση του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη που ουδέν έχει να προσφέρει στο βωμό της διαφάνειας. 
Πέραν ενός φθηνού πυροτεχνήματος.
Αν υπάρχει πάντως κάποια ελπίδα, καθώς οι περισσότερες πολιτικές ηγεσίες ήδη ξεπερνούν τον χειρότερο εαυτό τους, τούτη αφορά την αυτοσυγκράτηση και τον ρεαλισμό της οργισμένης κοινής γνώμης. 

Για τους ψηφοφόρους, οι υπεύθυνοι της κρίσης βρίσκονται εντός των τειχών. 

Δεν φταίνε για την παρακμή της χώρας ούτε η Ε.Ε., ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι «κακοί ξένοι».

Αλλά οι ανεπαρκείς εγχώριοι πολιτικοί και το κύκλωμά τους. 

Ενώ υπάρχει συναίσθηση ότι η κυβέρνηση, με όλες τις αδυναμίες της, παίρνει τα αναγκαία μέτρα για να αποτραπεί η καταστροφή. 

Τούτο όμως ισχύει για την ώρα. 

Τι θα συμβεί όμως αν η οργή, με τη βοήθεια των ίδιων των λαϊκιστών πολιτικών, καταστεί ανεξέλεγκτη, και εν τέλει καταστροφική για τον τόπο;

Του Γιάννη Λούλη στα Επίκαιρα