Συζητώντας για το αύριο

Τα κανάλια δεν το είπαν, αλλά το γεγονός συνέβη και είναι ενδεικτικό του τι θα επακολουθήσει:

Όταν η Μ. Φαραντούρη καλωσόρισε τον Πρωθυπουργό στο Ηρώδειο, οι 3.000 θεατές της συναυλίας τον γιουχάρανε.

Προσπερνώ το εύλογο ερώτημα, ποιον περίμεναν να δουν σε συναυλία της συγκεκριμένης τραγουδίστριας οι θεατές και υπογραμμίζω το γεγονός:
Οχτώ μήνες μετά τις εκλογές και την πανηγυρική νίκη του, κι ενώ οι δημοσκοπήσεις – και η κοινή εμπειρία – τον θέλουν να παίζει μόνος του, ο Πρωθυπουργός ΓΑΠ αποδοκιμάζεται έντονα στις δημόσιες εμφανίσεις... του.
Τελικά, η εμπειρία μας αποκαλύπτει κάτι που τα νούμερα των δημοσκοπήσεων δεν μας το λένε. Τουλάχιστον εκείνα που εμείς βλέπουμε.

Και η εμπειρία αυτή λέει ότι στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, είτε τον προσεχή Νοέμβριο, είτε στο τέλος της τετραετίας, τα νυν κόμματα και οι νυν πολιτικοί θα πάρουν από τον λαό τον πούλο.

Όσες εξεταστικές κι αν συγκροτήσουν, όσες προανακριτικές κι αν αποφασίσουν, όσες κομματικές ιδιότητες κι αν αναστείλουν, όσο κι αν ορκιστούν για την ατομική τους ακεραιότητα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταποντιστούν.
Η τσέπη δεν γεμίζει με την λάσπη που πετάνε εδώ κι εκεί και ο 13^ος μισθός δεν αντικαθίσταται με την αποκήρυξη του κακού κ. Άκη.
Προσωπικά, υπολογίζω τον κ. ΓΑΠ να παίρνει γύρω στο 30% και τον κ. Σαμαρά γύρω στο 20.
Αλλά μην ανησυχείτε:
Είναι ακόμα νωρίς, ο ΓΑΠ πρέπει να κυβερνάει ανάμεσα στα ταξίδια του (διαβάσατε το πρόγραμμα που έχει τον Ιούνιο;) κι ο Σαμαράς συνέδριο επανίδρυσης μπροστά του.
Το οποίον σημαίνει ότι μπορούν να πέσουν κι άλλο. Πιθανότατα δε ν’ αλλάξουν και σειρά – σιγά τα ωά.

Ξέρω ότι πολλοί χαίρονται μ’ αυτή την προοπτική. Πολλοί πιστεύουν ότι μια τέτοια εξέλιξη θα είναι η εκδίκηση των πολιτών. Μια ευκαιρία για καινούργια ξεκινήματα. Η αφετηρία νέων θριάμβων.

Μακάρι!

Αλλά, όπως όλοι καλά ξέρουμε, ένα τέτοιο σενάριο το μαγειρεύουν εδώ και χρόνια οι νταβατζήδες της πολιτικής και της σκέψης και των απόψεών μας.
Προπαγανδίζεται δε με πάθος από Συγκροτήματα Τύπου με τόσο εκ διαμέτρου αντίθετα (;) συμφέροντα, όσο του ΔΟΛ και της Καθημερινής.
Μια κυβέρνηση συνεργασίας, ένας μεγάλος συνασπισμός, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, με τις δεδομένες σχέσεις οικονομικής εξουσίας – ΜΜΕ – πολιτικής, που όλοι λίγο-πολύ ξέρουμε, θα προωθούσε πολιτικές που θα εξυπηρετούσαν μόνο τα 2-3 μεγάλα οικονομικά τζάκια – οι πολίτες μόνο από σπόντα θα ωφελούνταν.

Ξέρω ότι πολλοί ονειρεύονται την Τρίτη Λύση. 

Ένα νέο και άφθαρτο (sic) άνθρωπο, που θα διεκδικήσει την εξουσία και θα την κερδίσει και θα νοικοκυρέψει το κράτος και θα αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Όμως η ίδια η δομή του πολιτικού μας συστήματος (ανίσχυρος Πρόεδρος της Δημοκρατίας / Πρωθυπουργός – έρμαιο της κοινοβουλευτικής του ομάδας κι όχι του Λαού / Δικαιοσύνη εξαρτημένη από τον εκάστοτε Υπουργό, ΜΜΕ που δεν ελέγχονται από κανέναν και δεν λογοδοτούν πουθενά), ουσιαστικά απαγορεύει μια τέτοια εξέλιξη.
Καμιά φορά νομίζω ότι η μοίρα της Ελλάδας θα ήταν εντελώς διαφορετική σήμερα, αν αντί για την Πρωθυπουργική Δημοκρατία είχαμε Προεδρική, όπως οι ΗΠΑ ή η Γαλλία.
Δεν ξέρω, αλλά κοιτώντας τι έχουμε και τι δεν έχουμε, η πιο ουτοπική λύση μου μοιάζει και η πιο ρεαλιστική:
Αναγέννηση των κομμάτων – των παρατάξεων, αν θέλετε – με μια νέα δυναμική στην κοινωνία. Παράκαμψη, ανατροπή των παλιών τοτέμ και ταμπού και ανάδειξη νέων αξιών και στόχων.
…αλλά το μεγάλο ερωτηματικό σε αυτό, όπως και στα προηγούμενα, η μεταβλητή «Χ», είναι ακριβώς η κοινωνία.
  by fvasileiou