Πόθεν έσχες ή υποψήφιοι σολοικιστές

Η κα Υπουργός Παιδείας (αποφεύγω το φανφαρονικό «δια βίου μάθησης») ασφαλώς γνωρίζει τι θα πει «πόθεν έσχες». 

Εκείνα τα παλιά τα χρόνια είχε μάθει καλά ελληνικά από την Α’ Δημοτικού. 

Εξάλλου στην φορολογική της δήλωση (αξίζει να την μελετήσουμε) ελληνικότατα φανερώνει τα όχι ευάριθμα κτήματα και διαμερίσματά της στην Ελλάδα και στο Βέλγιο.

Το λοιπόν, το ένα παιδί της Α’ Δημοτικού (αλλά και όλων των τάξεων) θα προλάβει να μάθει τι σημαίνει «πόθεν έσχες»;  

Μάλλον όχι. 

Αφού θα διδάσκεται από την Α’ τάξη ξένες γλώσσες και θα το λέει στα Αγγλικά. Α, ναι από παλιά η κα Υπουργός ήταν υπέρ της καθιερώσεως της Αγγλικής ως επίσημης γλώσσας των Ελλήνων.  

Σύμπλεγμα;  

Μάλλον. 

Μπορεί και πλήρης άγνοια της...

παιδικής ψυχολογίας και για το τι σημαίνει μητρική και πατρική γλώσσα. 

Το εξάχρονο παιδάκι όταν αρχίζει να διαβάζει και να γράφει το «μαμά» - «μητέρα», «μπαμπάς» - «πατέρας», το «θεία» - «θείος», το «γιαγιά», το «παππούς», κτλ., δηλ. λέξεις – έννοιας που τις βιώνει μες στο σπίτι και τις ξαναβιώνει στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, γράφοντάς τες και διαβάζοντάς τες, θα υποχρεώνεται να λέει και mother/mere, father/pere, grandmother – grand-mer, once, uncle κτλ. 

Αχταρμάς, λοιπόν. Αλαλούμ. Μύλος.

Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω αν σε κάποια άλλη χώρα το παιδάκι των έξι χρόνων αναγκάζεται να διδάσκεται δύο γλώσσες. 

Είναι μάλλον παγκόσμια πρωτοτυπία. 

Έτσι αντί για διαμαντόπουλα θα παράγουμε ανθρακόπουλα. 

Πρώτη ύλη για καύση. 

Παρανάλωμα πυρός η ελληνική, μητρική μας γλώσσα.

Τώρα ξαναθυμάμαι τον Σόλωνα.  

Αυτός, λέει, βρέθηκε στην Κιλικία. Εκεί ίδρυσε μια πόλη που της έδωσε όνομα από το όνομά του. 

Την είπε «Σόλους». 

Σ’ αυτήν είχε βάλει μερικούς Αθηναίους να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους. Αλλά οι Αθηναίοι που ζούσαν εκεί με τον καιρό, «την φωνήν αποξενωθέντες», ξέκοψαν από την γλώσσα τους. 

Τα Ελληνικά τους δεν ήταν πια Ελληνικά. 

Έγιναν σόλοικα, αφού αυτά φύτρωσαν σε μια πόλη που λεγόταν «Σόλοι». 

Το ’νιωσε ο Σόλων και - όντας νομοθέτης, ποιητής και πολιτικός – εφρόντισε για την γλώσσα τους. 

Τι άλλο μπορεί να είναι οδυνηρότερο από την απώλεια της μητρικής γλώσσας; 

«Τους λευτέρωσα», γράφει, «όλους, όσους έχουν ξεχάσει την ελληνική γλώσσα», που πάει να πει: «Ξανάδωσα στους συμπολίτες μου την γλώσσα τους». 

Αυτό είναι ισοδύναμο με το: «Τους ξανάδωσα την πατρίδα τους».

Ελευθερία και μητρική γλώσσα ξαναβρέθηκαν και οι δύο έννοιες μαζί – απ’ όσο ξέρω – μόνο στου Σολωμού και στου Οδυσσέα Ελύτη τη σκέψη από τότε στον τόπο μας. 

Το «μήγαρις άλλο έχω στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα», και το «μονάχη έγνοια η γλώσσα μου…» δεν φαίνεται να πολυσυγκινούν το Υπουργείο Παιδείας. 

Αυτό μοιάζει να επαίρεται για την βαβελική, γλωσσική πανσπερμία στα μυαλουδάκια των εξάχρονων παιδιών. 

Αυτή θα γίνει το «μέγα πνίγος» τους θα τα κάνει μελλοντικούς σολοικιστές.

Το λοιπόν, πόθεν όλοι μας (με πρώτη την κα Υπουργό) έχουμε το δικαίωμα να νοθεύουμε κι άλλο με τις ξύλινες εξυπνάδες μας «την γλώσσα που μας την έδωσαν ελληνική»;

Του Γιάννη Μόνιου