Πριν από 20 χρόνια, ένα βράδυ, μεσάνυχτα, σε ένα κανάλι που δεν υπάρχει πια και λεγόταν “Κανάλι 29”. Τότε εμφανίστηκε ο άλλοτε πανίσχυρος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και μέσα από ένα πολύωρο παραλήρημα, τελικά, ψέλλισε αυτό που όλοι ήξεραν, αλλά κανείς ποτέ δεν είχε ομολογήσει.
Είπε “ναι”, είχε πάρει δύο εκατομμύρια ευρώ από τον Κοσκωτά, γιατί είχε (λέει) παιδιά που σπούδαζαν στην Αμερική και ήταν σε ανάγκη.
Εκείνα τελείωσαν σε ένα Ειδικό Δικαστήριο, σε ένα “δεν δύναμαι” που ήταν τα τελευταία λόγια του και σε ένα θάνατο που πρόλαβε τη βέβαιη καταδίκη.
Έτσι άφησε το όνομα “Κουτσόγιωργας” ως συνώνυμο της διαφθοράς, του ηθικού στίγματος, της πολιτικής απαξίας.
Όταν κάποιος στην Ελλάδα θέλει να προσβάλει πολιτικό, τον αποκαλεί...
“Μένιο”.
Τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Γιατί δεν περίμενα ποτέ ότι θα ξαναδώ σε ριμέικ εκείνα τα πλάνα, με τη θέση της υποκρισίας (που χαρακτήρισε την Ελλάδα της δεκαετίας του 80, τότε που ήθελε και τις αξίες σωστές και την τσέπη γεμάτη) να την έχει πάρει ο ακραίος κυνισμός (που χαρακτήρισε την Ελλάδα της δεκαετίας του 90, τότε που η γεμάτη τσέπη αρκούσε για κοινωνικό διαβατήριο και οι αξίες είχαν ήδη πάει περίπατο).
Όσο κι αν το ξέρουν και το ξέρουμε όλοι – η εικόνα ακόμη σοκάρει. Θα έλεγα “ευτυχώς”. Το τελευταίο παρήγορο μέσα στην αποκρουστική εικόνα του άθλιου αυτού υποκειμένου που φέρει τον τίτλο του “πρώην υπουργού” είναι ότι, άλλοι πραγματικά κι άλλοι δήθεν, έστω κάποιοι όμως αισθάνονται ή έχουν την ανάγκη να δηλώσουν σήμερα σοκαρισμένοι από το απεχθές θέαμα του Τάσου Μαντέλη.
Εκεί, στη Βουλή, όπου εμφανίστηκε άνετος και αμέριμνος, τεφλόν στη ρετσινιά και στο απυρόβλητο της ποινικής δίωξης, που θα είχαν στο κεφάλι τους όλοι οι άλλοι Έλληνες πλην των μελών του διεφθαρμένου αλλά προνοητικού πολιτικού συστήματος, τον είχαν στείλει παλιότερα οι πολίτες. Του είχαν εμπιστευθεί θέσεις δημόσιας ευθύνης, θέσεις τιμητικές – σε ένα άλλο καθεστώς όπου το δημόσιο αξίωμα περιποιούσε τιμή και δεν αντιμετωπιζόταν, όπως στην εκφυλισμένη ελληνική πολιτική συμβαίνει, ως ευκαιρία ατομικής εξασφάλισης και πλουτισμού δια της δημοπράτησης των δικαιωμάτων της εξουσίας.
Δεν θα τιμωρηθεί. Φρόντισε ο ίδιος και οι άλλοι. Για όσους -και είναι πολλοί- ανήκουν στη συνένοχη γενιά των πολιτικών, που ψήφισε τους νόμους περί ευθύνης υπουργών, δεν αρκεί ότι τώρα τους αλλάζουν. Χρειάζεται και η πολιτική χρέωση της ευθύνης τους, η αναγνώρισή της τουλάχιστον. Όπως και η διαλεύκανση, έστω για την ανάγκη κάθαρσης χωρίς κολασμό.
Αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο ποινικός νόμος, γιατί τον ευνούχισαν αυτοπροστατευόμενοι, μπορεί να γίνει έστω σε κοινωνικό επίπεδο.
Οι Μαντέληδες και όσοι αποκαλυφθούν όμοιοί τους δεν θα πάνε στον Κορυδαλλό. Εκείνος θα πάει στο Αζερμπαϊτζάν.
Αλλά θα πρέπει να τον ακολουθήσουν κι άλλοι, και στο μέλλον όλοι να ξέρουν πως αυτό που δεν θα συμβεί είναι να βολτάρουν άνετοι στο Κολωνάκι και να απολαμβάνουν τα 26 τους ακίνητα, που επιμελώς κατέγραφαν στο κατά τα άλλα εξυγιαντικό “πόθεν έσχες”.
Και όχι πολλές απορίες για το δημόσιο αίσθημα που στρέφεται κατά της Βουλής.
Ιδίως από εκείνους που συμβίωσαν με τον κ. Μαντέλη στα έδρανά της και συνέβαλαν στο να μπορεί να αποχωρεί χθες κυνικός και υπερήφανος, με το κουστουμάκι του, αδιάφορος για την κατακραυγή και το στίγμα.
Και η μομφή της κοινωνίας πρέπει να καταγραφεί και ατομικά, θα έλεγα ακόμη και κοινωνικά, με την περιθωριοποίηση όσων ελεγχθούν ενεχόμενοι και ένοχοι, με την μετάπτωσή τους σε κατάσταση πολιτικού και κοινωνικού, όμως, παρία – από όλους, ώστε ο επόμενος Μαντέλης να ξέρει ότι στα παιδιά σου δεν αφήνεις μόνον ακίνητα, αφήνεις και το όνομά σου, ώστε ο επόμενος Μαντέλης να γνωρίσει πως φυλακή υπάρχει και εκτός Κορυδαλλού, ώστε οι επόμενοι Μαντέληδες να ξέρουν πως ακόμη κι αν ζουν με άνεση, αυτό θα συμβαίνει στο Αζερμπαϊτζάν.
Ποτέ ξανά εδώ...
Σημ.: Η φωτογραφία από το σάιτ clopypaste.gr
FreeCity
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου