● Τη διακυβέρνηση Σημίτη, που βλέπει τους δύο από τους τέσσερις σωματοφύλακές του, τον Τσουκάτο και του Μαντέλη, να ομολογούν ότι «τα πήραν» από τη Siemens υποδεικνύοντας ως πηγή και φορέα της διαφθοράς το κόμμα και την κυβέρνηση του κάποτε «καταλληλότερου». Την ίδια ώρα που ζητείται το άνοιγμα λογαριασμών των τότε υπουργών του. Με ανοιχτά πλέον τα ερωτήματα και για τον ίδιο...
● Τη διακυβέρνηση της «ισχυρής Ελλάδας» και των Ιμίων, της «ανάπτυξης» και της κλοπής του Χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών Αγώνων της Γιάννας και του Θόδωρου, των «μεγάλων έργων» και της μίζας, της διαφθοράς, της γιγαντιαίας διαπλοκής και της εγκατάλειψης της περιφέρειας, της ...καταστροφής των μικρομεσαίων και των αγροτών, της διαπραγμάτευσης για τη διανομή του Αιγαίου, της απαίτησης να υποταχθούν πλήρως οι Κύπριοι στην Τουρκία και την αγγλοσαξονική επιτροπεία μέσω του Σχεδίου Ανάν.
● Τη διακυβέρνηση του Γιάννου Παπαντωνίου, που καλούσε τους Έλληνες να δώσουν τα λεφτά τους στο χρηματιστήριο μετατρεπόμενος σε ηθικό αυτουργό της χυδαιότερης αναδιανομής πλούτου σε περίοδο κοινωνικής και πολιτικής «ομαλότητας».
Αυτή η νεοπλασματική διακυβέρνηση τώρα εξευτελίζεται οριστικά και – τι σύμπτωση, πλήρης συμβολισμών! – ακριβώς την ώρα που η... μετάστασή της, υπό την καθοδήγηση του θλιβερού πλέον Γιωργάκη, παραδίδει τα κλειδιά της χώρας και του ταμείου της, μαζί με την εθνική κυριαρχία και ίσως την ακεραιότητά της, στη Γερμανία (Κομισιόν, ΕΚΤ), τις ΗΠΑ (ΔΝΤ) και την Τουρκία.
Την ίδια ώρα η Δεξιά τριχοτομείται (ανισομερώς μεν, αλλά τριχοτομείται), με τα δύο από τα τρία τμήματά της, το καρατζαφερικό και το ντορικό, να συμπλέουν με τις δυνάμεις που υλοποιούν την οικονομική κατοχή της χώρας, τη δήμευση και ίσως τη διάλυσή της. Ενώ η σαμαρική Ν.Δ., υπό τον κίνδυνο της ανεπίστρεπτης συρρίκνωσης, παραδέρνει χωρίς πολιτικό προσανατολισμό, κουβαλώντας στην πλάτη τα βάρη της καραμανλικής διαφθοράς και χρεοκοπίας, αλλά και τη δική της ανικανότητα να εκφέρει έστω μια συμβατική πολιτική πρόταση.
Όσο για την Αριστερά, εδώ έχουμε μια πονεμένη ιστορία που χρειάζεται πολλά κείμενα για να την περιγράψεις. Σε κάθε περίπτωση πάντως αδυνατεί να διαμορφώσει όχι απλώς ένα όραμα, αλλά τουλάχιστον ένα πολιτικό αίτημα που να δίνει στόχο και πνοή στη διάθεση του κόσμου για αντίσταση στη λεηλασία και την καταστροφή της χώρας και του καθενός ξεχωριστά.
Σχεδόν μόνοι τους παίζουν, κατά συνέπεια, οι αυλοκόλακες στα ΜΜΕ, οι οποίοι πανικοβάλλονται σε κάθε φήμη ότι επίκειται «λίστα» δεκάδων δημοσιογράφων που τα πήραν από τη Siemens. Δεν παύουν όμως να λοιδορούν, να διαβάλλουν, να επιτίθενται άλλοτε με αγριότητα και άλλοτε με χυδαιότητα σε όσους αποτολμούν να αρθρώσουν τη στοιχειώδη αντίρρηση, την παραμικρή διάθεση αντίστασης.
Ποιοι σήμερα απειλούν και εκφοβίζουν μέσα από τα γυάλινα κουτιά, τα ανελεύθερα ερτζιανά και τις τυπωμένες πατσαβούρες τους; Όλοι αυτοί που στήριξαν, υπηρέτησαν, έγλειψαν και τα οικονόμησαν από όλο αυτό το σύστημα που τώρα βυθίζεται στον βόθρο των σκανδάλων του. Όλοι αυτοί που συντηρούν και προβάλλουν διαρκώς το ναζιστικής υφής επιχείρημα περί συλλογικής ευθύνης. Δεν θα πάψουν, όπως δεν έπαψαν ποτέ και στην Κύπρο όλοι αυτοί που στάθηκαν με λύσσα απέναντι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα μιας χούφτας Κυπρίων κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εμείς δεν έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας, την κοινωνία μας, τα δικαιώματά μας και τους ίδιους τους εαυτούς μας απέναντι στους επικυρίαρχους, τους νέους κατακτητές, τους ξεπουλημένους που τους έφεραν και θα τους στηρίξουν με νύχια και με δόντια. Έτσι, για να μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρχουμε και αύριο...
(Ακολουθεί ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στην κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος την 1 Απριλίου 2010 για την επέτειο της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ. Το βρήκα στο ιστολόγιο είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε, το οποίο το είχε αναδημοσιεύσει από τους Ιθαγενείς. Το αναδημοσιεύω ως υπόμνηση του ότι κανένας αγώνας, καμιά αντίσταση δεν είναι από χέρι χαμένη, ακόμη κι αν συνεχίζει να λοιδορείται ύστερα από δεκαετίες).
Τι να πεις σήμερα για τον άθλο που μαγαρίσαμε;Το σκίτσο του Πάνου είναι αναρτημένο στο ολοκαίνουργο ιστολόγιό του
Του Άριστου Μιχαηλίδη
Πώς ν’ αντικρίσεις σήμερα την επέτειο του λαϊκού άθλου των Ελληνοκυπρίων όταν γύρω σου ένας συρφετός προφεσόρων «νέας τάξεως», πολιτικών με λερωμένες τις φωλιές, δημοσιογράφων με αλλοπαρμένους εγκεφάλους, καταφέρνουν να μολύνουν τον κόσμο με ανιστόρητες διαστρεβλώσεις στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού; Πόσες ψευτιές να αντιπαρέλθει κανείς γι' αυτούς που σήκωσαν το κεφάλι κι έδωσαν ζωή στους υπόδουλους και τους έκαναν ανθρώπους με αξιοπρέπεια;
Κατεδαφίζουν, περιφρονούν, ρίχνουν σκιές με ένα μόνο σκοπό: να είναι τόσο λαβωμένος ο λαός, να έχει τόσες αμφιβολίες για την ταυτότητα, την ιστορία, την εθνική του αυτογνωσία, τα διδάγματά του, τους προγόνους του, ώστε να τον μάθουν ευκολότερα να υποτάσσεται στη «νέα τάξη», να μην εξεγείρεται πλέον για να ανατρέπει με τα αυθόρμητα «όχι» του και την πάλη του για αυτοσυντήρηση τους όποιους σχεδιασμούς απειλούν την εθνική του υπόσταση.
Οι ηλίθιοι, που στις εκρήξεις της βλακείας τους λερώνουν τα μνημεία αγωνιστών με βρόμικα συνθήματα, δεν έχουν συναίσθηση τι κάνουν.
Γιατί η μόνη συναίσθησή τους είναι αυτή που τους μεταδίδουν τα τελευταία χρόνια όλοι αυτοί οι υστερικοί «μοντερνιστές», που προσπαθούν να απαλλάξουν τον τόπο από αναχρονισμούς, όπως πατρίδα, έθνος, παραδόσεις, και μέσα στο ντελίριο της ισοπέδωσης βλέπουν παντού εθνικιστές, τουρκοφάγους, πολεμοχαρείς, που πρέπει να απομονωθούν για να αφήσουν τους μοδέρνους να φέρουν τον τόπο στα ίσα του.
Και δεν διστάζουν να σπιλώνουν ανθρώπους που θυσίασαν τη ζωή τους ή και αυτούς που έφτασαν στα πρόθυρα της θυσίας και γλύτωσαν από θαύμα. Τους βλέπουν σήμερα με περιφρόνηση. Τους προσβάλλουν. Τους ρίχνουν σκιές ή και κατάμουτρα τους λένε ότι ήταν «ιστορικό λάθος» ο αγώνας τους. Λες και ένας υπόδουλος του 1950 έπρεπε να σκέφτεται όπως σκέφτονται οι σημερινοί, την ώρα που δεν είχε να φάει και άρπαζε το όπλο για να διεκδικήσει το αγνότερο: ψωμί και ελευθερία.
● Όταν ο Κυριάκος Μάτσης, περικυκλωμένος μέσα από το κρησφύγετό του απαντούσε στους Άγγλους στρατιώτες: «Όχι. Δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας», έπρεπε να σκέφτεται ότι οι απόγονοί του δεν θα μπορούσαν να κατανοήσουν τη θυσία του και θα έγραφαν ποδοσφαιρικά συνθήματα στην προτομή του.
● Κι ο Αυξεντίου, όταν έλεγε στους συντρόφους του «εγώ πρέπει να πεθάνω», έπρεπε να μελετήσει πρώτα τις διεθνείς συγκυρίες.
● Κι ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης δεν ήταν αναγκασμένος να ψάχνει μονοπάτια για τη λευτεριά και να ψέλνει τον εθνικό ύμνο τη στιγμή που του περνούσαν τη θηλιά στο λαιμό, γιατί έπρεπε να ξέρει ότι οι νεοκύπριοι θα του πουν κάποτε: Όσοι σε θυμούνται και σε μνημονεύουν είναι επικίνδυνοι εθνικιστές. Ο αγώνας σου ήταν ίδιος με την τρομοκρατία της τουρκικής ΤΜΤ, η ΕΟΚΑ σου ήταν μια «παράνομη ένοπλη εθνικιστική οργάνωση», που δολοφονούσε Τουρκοκύπριους και κομμουνιστές. Και η θυσία σου είχε πολλά κενά και ερωτηματικά. Δεν είχες λόγους να επαναστατήσεις, περνούσατε μια χαρά οι σκλαβωμένοι με τους αποικιοκράτες...
Σήμερα, οι αφελείς, πλην όμως σπουδασμένοι, νεοκύπριοι δεν ρωτούμε πλέον πώς κατάφεραν 200 αντάρτες να τα βάλουν με 28.000 Άγγλους στρατιώτες και να τους καθηλώσουν; Όχι, τέτοια ερωτήματα βάζουν τον άθλο των Ελληνοκυπρίων πολύ ψηλά και αναδεικνύουν τον αντιστασιακό χαρακτήρα τους. Σήμερα έχουμε πιο φιλοσοφημένα ερωτήματα: Ήταν σωστή η πολιτική απόφαση για την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου