Κι όμως είμαι ακόμα εδώ…

Ζούμε σε μία χώρα όπου:

- καταδικασμένοι για δολοφονίες στα πλαίσια τρομοκρατικής δράσης μιλούν σε εκπομπή διάσημου δημοσιογράφου για την “αξία της ζωής” και την “ομορφιά της δημοκρατίας”

- αυτοί που καταστρέφουν το τελευταίο προϊόν που μας απέμεινε να πουλήσουμε, τον τουρισμό, φωνάζουν να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία

- ο διευθυντής του καναλιού που ζει από το φτηνό κουτσομπολιό και την ψευτογκλαμουριά εκδίδει βιβλίο για την τηλεόραση
- όλοι ζούσαν χρόνια με τη ρεμούλα, με το ρουσφέτι, με τη μίζα, με το αυθαίρετο, αλλά κανείς δεν αναγνωρίζει τον φταίχτη στον καθρέφτη του
- ενώ όλοι αναρωτιούνται πού είναι οι διανοούμενοι, ο μέγιστος εν ζωή Έλληνας συνθέτης αποδίδει τα πάντα σε συνομωσία των Αμερικανών και ξεμπερδεύει

Ζούμε σε μια χώρα όπου το μεγαλύτερο προσόν που θεωρώ ότι μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου είναι η άριστη γνώση ξένων γλωσσών και λίγα λεφτά για ένα εισιτήριο. 
Μπουκάλια στο Πέλαγος