Κρίση δανεισμού ή κρίση αξιοπιστίας;

Η προχθεσινή μέρα ίσως δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι είναι ότι πιο σημαντικό που έχει συμβεί μετά της είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. 

Θα αποτελέσει πιστεύω, το σημαντικότερο γεγονός της δεκαετίας. 

Ο Πρωθυπουργός πιεσμένος από τις αγορές και από τους λάθος χειρισμούς, οδηγήθηκε στο πρόγραμμα βοήθειας. 

Βέβαια δεν περιμένε κανένας ότι θα μπορούσαμε να διαλέξουμε την άλλη λύση όπου θα έπρεπε στις 19 Μαϊου να ζητήσουμε από τις αγορές 8-9 δισ. ευρώ. 
Μπορεί να χρειαζόταν να ...
δώσουμε ακόμα και 10% επιτόκιο ώστε να μπορέσουμε να αναχρηματοδοτήσουμε το χρέος μας.
Και το αναφέρω αυτό γιατί στις 23 Απριλίου το spread έναντι του Γερμανικού Ομολόγου άγγιξε το 600.
Αυτό σημαίνει ότι εάν ζητούσαμε χθές χρήματα από την αγορά θα έπρεπε να πληρώσουμε τοκομερίδιο ίσο με το Γερμανικό σύν 6%, δηλαδή περίπου 8,8%. 
Όλες οι εκτιμήσεις περίμεναν να συνεχιστεί η άνοδος και του spread και των ασφαλίστρων CDS.
Η χώρα μας σύμφωνα με αυτά κατατάγεται στο επίπεδο του Ιράκ, Πουέρτο Ρίκο και γενικά τα ομόλογα μας ήταν στο όριο να χαρακτηριστούν junk bonds.
Πάνω κάτω αύτη ήταν η κατάσταση μέχρι και προχθές το πρωϊ.
Από προχθές το μεσημέρι όμως δημιουργήθηκε μία άλλη καταστάση.
Η χώρα είναι δέσμιος των βουλών της ΕΕ και του ΔΝΤ. 
Ο δανεισμός μας είναι σχεδόν σίγουρος αρκεί να πληρούμε συγκεκριμένους μακροοικονομικούς δείκτες του ΔΝΤ σε θετικά επίπεδα. 
Το Ταμείο θα δημιουργήσει μία λίστα με αυτούς τους δείκτες που θεωρεί ότι πρέπει να ακολουθούμε και όποτε εμείς θέλουμε χρήματα, θα τους αξιολογεί και θα μας δίνει εφόσον είναι όλα ικανοποιητικά.
Εάν όχι όμως θα πρεπεί να πάρουμε μέτρα που θα διορθώσουν την κατάσταση ώστε να χρηματοδοτηθούμε.
Από την μία, όλο αυτό ίσως να πιέσει τους Ελληνες πολίτες, όμως δυστυχώς έτσι πρέπει να γίνει.
Η κατασταση έχει ξεφύγει και μόνο με μία πιεστική τριετία θα μπορέσουμε να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία. 
Προσωπικά έιμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος, σε αντίθεση με αυτά που λένε οι επικεφαλής της κυβέρνησης, ότι θα παρθούν και άλλα πιο δραστικά μέτρα το 2010.
Ήδη με την αναθεώρηση του ελλείματος από το 12,7% στο 13,6% υπολειπόμαστε 2 δισ στον προϋπολογισμό.
Και βέβαια εάν το 13,6% γίνει 14,1%, όπως συζητιέται, έντονα τότε τα μέτρα θα είναι άμεσα.
Και μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα για το τί μας περιμένει, αφού το ΔΝΤ είναι έντονη δραστηριότητα μέχρι τώρα.

Η Ρουμανία και η Ουγγαρία χρηματοδοτήθηκαν ήδη με 25δισ έκαστη και τα μέτρα ήταν αρκετά πιεστικά όπως αύξηση φόρου ακίνητης περιουσίας μα ταυτόχρονη αύξηση αντικειμενικών αξιών, περικοπή μισθών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, περικοπή στην επιχορηγήσεις επιχειρήσεων, αύξηση ΦΠΑ στο 25% και τέλος περικοπή δημοσίων υπαλλήλων στην Ρουμανία κατά 137.000 θέσεις. 

Με μία πρώτη ματιά σε όλα αυτά, βλέπουμε ότι το μέτρο που θα πρέπει να παρθεί πρώτο
στην Ελλάδα είναι η περικοπή των δημοσίων υπαλλήλων. 
Έχουμε φτάσει σε σημείο να έχουμε 1,1 εκατομύρια δημοσίους υπαλλήλους σε πληθυσμό των 10 εκατομυρίων.
Ο ΦΠΑ αυξήθηκε ήδη στο 21% και έπεται συνέχεια. 
Οι επιδοτήσεις έχουν ήδη μειωθεί σχεδόν κατά 70%. 
Περικοπή μισθών κατά 12% και κατάργηση 14ου μισθού είδαμε ήδη στο δημόσιο. 
Όμως δυστυχώς ακόμα και έτσι δεν πείσαμε τις αγορές.
Και αυτό είναι που φοβίζει τα τραπεζικά στελέχη και το Υπουργείο Οικονομικών.
Η κρίση της Ελλάδας είναι δανεισμού αλλά κυριώς κρίση αξιοπιστίας. 

Πρέπει να πείσουμε την ΕΕ και την παγκόσμια κοινότητα ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κράτος δικαίου, ευέλικτο και υγιές. 

Όμως όλα αυτά προϋποθέτουν να αλλάξουμε συνήθειες και να δούμε το κράτος όπως δεν το έχουμε δει ποτέ.
του Δαλήγγαρου Βασίλη