Εθνική τραγωδία με …ιδεολογική συνέπεια!

Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Οπως ακατανίκητη είναι και η τάση της πολιτικής μας τάξης να χαιδεύει αυτιά και να κρύβει από τον κόσμο την πραγματικότητα. Οι κραυγές που ακούγονται για ενδεχόμενη έξοδο από την κρίση με στήριγμα τις δικές μα δυνάμεις αλλά και «αναλύσεις» που επιμένουν πως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε, έστω και πανάκριβα, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, έχουν από πολλού ξεφύγει από τα όρια της σοβαρότητας.

Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Η χώρα επιβιώνει εδώ και χρόνια με δανεικά. Που όμως δεν δαπανήθηκαν σε παραγωγικές δραστηριότητας που θα απέφεραν κέρδη και πλούτο. Ξοδεύτηκαν όλα σε παροχές. Μοιράστηκαν στον κόσμο για να τονωθεί η κατανάλωση. Εγινε στην Ελλάδα αναδιανομή πλούτου, δίχως να υπάρχει πλούτος. Εγινε ανακατανομή εισοδήματος, σοσιαλιστικής η λαικοδεξιάς έμπνευσης, με τα λεφτά των «διαβολικών» ξένων τραπεζιτών και των «μισητών» διεθνών ...
...κερδοσκόπων. Και, όπως ήταν αναπόφευκτο, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Ποιός θα πληρώσει; Μα, προφανέστατα εκείνοι που μετείχαν στο πάρτυ. Ολόκληρη σχεδόν η ελληνική κοινωνία που, δίχως να παράγει κάτι καινούργιο η να δουλέψει περισσότερο, είδε τα εισοδήματά της να αυξάνουν και το βιοτικό της επίπεδο θεαματικά να βελτιώνεται.

Από το σύνολο των ετήσιων κρατικών εξόδων το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις του δημόσιου τομέα, το 20% σε εξυπηρέτηση των κρατικών χρεών και το 10% μόλις σε γενικές δραστηριότητες. Από αυτά, σε ετήσια βάση, το 12% (με τους καλύτερους υπολογισμούς) αναγκαζόμαστε να τα δανεισθούμε διότι δεν το έχουμε. 

Χρωστάμε συνολικά, μέχρι την στιγμή αυτή, 300 δις. ευρώ περίπου (γιατί κάποια ενδεχομένως και να κρύβονται). Και πληρώνουμε κάθε χρόνο, από δανεικά κατά κύριο λόγο, κάπου 30 δις ευρώ σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων. Συντηρώντας έτσι τον μεγαλύτερο αναλογικά δημόσιο τομέα της γής, ενώ το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες του είναι από άθλιο έως ανύπαρκτο. 

Εχουμε σε απόλυτους αριθμούς περισσότερους υπάλλήλους του δημοσίου σε ένα μεγάλο ελληνικό νομό  (λ.χ του Πειραιά) από τους αντίστοιχους Πολιτειών των ΗΠΑ ίσου μεγέθους με την Ελλάδα ολόκληρη (λ.χ. Οχάιο, Αλαμπάμα).

Την ώρα αυτή η συζήτηση στην Ελλάδα εξαντλείται στο αν θα μας καταστρέψει η όχι  η ενεργοποίηση του υβριδικού μηχανισμού διάσωσης της οικονομίας μας με συμμετοχή Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο και Κεντρικής Ευρωπαικής Τράπεζας. Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε πως η σχετική βοήθεια δεν είναι σε θέση ούτε κατ’ ελάχιστον να λύσει το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα. Ο δανεισμός μας με επιτόκιο 5% από τον μηχανισμό αυτό, θα μας εξοικονομήσει περίπου 900 εκ. ευρώ. Τόσα δηλ. θα γλιτώσουμε  από το αν δανειζόμασταν στις διεθνείς αγορές. Αν βέβαια βρίσκαμε χρήματα να δανεισθούμε. Με το αίτημα που υπέβαλε η Ελλάδα να εξετασθεί η προετοιμασία της ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης, οι ξένες αγορές έχουν κλείσει την χρηματοδοτική κάνουλα. Το μήνυμα είναι πως η χώρα βρίσκεται στα όρια της χρεοκοπίας. Και δάνεια μεσομακροπρόθεσμα λοιπόν αποκλείεται να υπάρξουν διαθέσιμα. Ανεξάρτητα επιτοκίων.

Αλλά και μόλις πάρουμε τα χρήματα αυτά, εξασφαλίζοντας για εφέτος τα υπόλοιπα που έχουμε ανάγκη, το πρόβλημα δεν λύνεται.  Χρειαζόμαστε, για την ώρα, ετήσια περίπου 50 δις ευρώ για να καλύπτουμε το τρέχον έλλειμμα. Που βέβαια, με την μέθοδο αυτή, κάθε χρόνο συσσωρεύει ακόμα παραπάνω χρέος. Τώρα αυτό βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ μας. Του συνόλου δηλ. του πλούτου που παράγει η χώρα. Και υπολογίζεται πως αν κατορθώσουμε για δύο χρόνια να μην  έχουμε καινούργιο ετήσιο έλλειμμα, το χρέος, λόγω παλαιών δανείων, θα φθάσει το 130%. Κάθε καινούργιος δανεισμός, για αποπληρωμή και μόνο παλιών χρεών, λοιπόν συσσωρεύει νέα βάρη.

Μπορεί να τα σηκώσει, με βάση τα σημερινά δεδομένα η χώρα;  Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι!! Κι αν το 2010 ξεπεράσουμε τα αδιέξοδα με την βοήθεια ΕΚΤ και ΔΝΤ, τι θα γίνει του χρόνου; Και τον χρόνο μετά; Η συζήτηση  λοιπόν που γίνεται είναι εκτός ουσίας.  Είναι σαν να έρχεται καταπάνω μας ένας γιγαντιαίος ελέφαντας κι εμείς να ανησυχούμε για το μέγεθος των κοπράνων του. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν θα είναι αυστηρά τα μέτρα που θα ζητήσει το ΔΝΤ. Για να μας δώσει δανεικά. Κι αν τα αντέχει η όχι η ελληνική κοινωνία. Το βασικό ερώτημα είναι τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε εμείς μόνοι μας,  όχι για να δανειζόμαστε ευκολότερα (όπως λαθεμένα επιμένουν οι περισσότεροι),  αλλά για να αρχίσουμε να αποπληρώνουμε αυτά που χρωστάμε.

Δυό δρόμοι υπάρχουν μονάχα μπροστά μας. Οι δραματικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνές και στο μέγεθος του κράτους είναι ο ένας από αυτούς. Αλλά προυποθέτει ηγεσίες με σθένος και αποφασιστικότητα. Να αντέξουν μιά πρόσκαιρη αύξηση της ανεργίας από απολύσεις στο δημόσιο και την συνακόλουθα απαραίτητη μείωση φόρων στον ιδιωτικό τομέα. Ο ένας δηλ να γίνει επαχθής (δημόσιο) και ο άλλος ελκυστικός (ιδιωτική οικονομία). Και ηγεσίες βέβαια που δεν κλονίζονται στην θέα μαινόμενων συνδικαλιστών και ξεβολεμένων  κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών. Κι αντοχή βέβαια σε επιθέσεις μέσων ενημέρωσης για σκληρότητα και αδικίες. Που σχεδόν αυτόματα θα εκδηλωθούν.

Η άλλη επιλογή, που φοβάμαι πως εκ των πραγμάτων θα γίνει αναπόφευκτη, είναι η στάση πληρωμών. Και η κήρυξη μιάς ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Θα ζημιωθούν βέβαια σημαντικές ευρωπαικές τράπεζες (θα χρειασθεί Γερμανία και Γαλλία να πληρώσουν για να καλύψουν τραπεζικές «τρύπες» υπερδιπλάσια από αυτά που θα μας έδιναν για να καλυφθούν οι δανειακές μας ανάγκες) αλλά αυτό είναι το τίμημα που επιβάλλει η οικονομία της αγοράς σε όποιον αλόγιστα κατασπαταλά πόρους. Πως δάνειζαν με τόση ευχέρεια σε κάποιον που πετούσε τα λεφτά αυτά σε αδιέξοδες παροχές και κατανάλωση; Και θα υπάρξουν πιθανότατα και σοβαρές πολιτικές πιέσεις. Η χώρα όμως θα μπορέσει να διαπραγματευθεί το χρέος της σοβαρά και να το μειώσει ίσως και στο μισό του ύψος. Ισως ακόμη να χρειασθεί να βρεθούμε για κάποιο μεσοδιάστημα και εκτός μισθών. Για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις αλλά και για να εξισορροπήσουμε και το δικό μας τραπεζικό σύστημα που δίχως να φταίει θα έχει μπεί στο μάτι του κυκλώνα. Ο ιδιωτικός τομέας όμως δεν θα θιγεί, οι φόροι θα μειωθούν, η κατανάλωση αναπόφευκτα θα πέσει μιλα αι οι εισαγωγές θα ακριβύνουν, πιθανώς όμως έτσι να γλιτώσουμε από έναν, διαφορετικά αναπόφευκτο,  αποπληθωρισμό και τελικά να υπάρξει κίνητρο για καινούργιες παραγωγικές δυνάμεις. Και για μιά δραματική επανεκκίνηση της οικονομίας.

Κάποιοι στην κυβέρνηση αναρωτιούνται που βρίσκεται σε όλα αυτά η ιδεολογική τους συνέπεια. Οι ιδεολογίες όμως δεν είναι κοστούμια ευκαιρίας. Που βγαίνουν από την ντουλάπα μόνο τις γιορτινές ημέρες. Η κρίση προήλθε από εφαρμογές δικών τους ιδεολογικών συνταγών. Που ενστερνίσθηκε και η ανεπαρκέστατη κυβέρνηση της ΝΔ. Εκτεταμένος δανεισμός δηλ. για παροχές και διανομή ανύπαρκτων στην ουσία πόρων. Ποιά είναι λοιπόν η «σοσιαλιστική» συνταγή εξόδου από την προκληθείσα κρίση; Αν δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τότε και γική ασυνέπεια… 

Α.Ανδριανόπουλος