Πιρουέτες μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας !

Η ανάγκη κατευνασμού των πνευμάτων που κυριάρχησαν προχθες στις αγορές χρήματος και κεφαλαίου, σχετικά με το ενδεχόμενο άμεσης προσφυγής της Ελλάδας στις αγκάλες του ΔΝΤ, ίσως δικαιολογεί τις αξιοθαύμαστες εννοιολογικές «πιρουέτες» στις οποίες προχώρησε ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου.

Δύσκολα, εξάλλου, μπορεί κανείς να υποστηρίζει το απόγευμα στην Αθήνα ότι η Ελλάδα δεν θέλει οικονομική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή το ΔΝΤ, ενώ λίγο νωρίτερα στις Βρυξέλλες έχει υποστηρίξει ότι προσδοκά κοινοτική αλληλεγγύη με τη μορφή χαμηλότοκου δανείου, ακόμη και εάν η όλη υπόθεση αφορά στο κόστος αυτού του δανεισμού.
Όπως και να το κάνουμε, όσο και εάν επικεντρώνουμε τις περίφημες «προϋποθέσεις» μας στο επίπεδο των όρων δανεισμού, ήτοι των spreads, υπάρχει μια απόσταση μεταξύ των δύο εννοιών.
Μέσω της τακτικής που ακολουθεί η Αθήνα δείχνει ότι κινείται σε λάθος κατεύθυνση και ότι έχει λάθος στόχο.
Όλη αυτή η εξίσωση έχει τρεις -και... μόνον- παραμέτρους.
Τα θεμελιώδη, ήτοι τη δημοσιονομική κατάσταση, τη ρευστότητα, ήτοι την ικανότητά μας να αντλούμε χρήματα από τη διεθνή αγορά, και τέλος τα spreads, ήτοι το επιπλέον κόστος που καλούμεθα να καταβάλουμε γι' αυτήν τη ρευστότητα, με τη μορφή ενός premium.

Σε ό,τι αφορά το πρώτο, είπαμε τις συγγνώμες μας, ρίξαμε τις ευθύνες στους προηγούμενους, πήραμε τα μέτρα και πλέον όλοι, συμπεριλαμβανομένων των φίλτατων Γερμανών, των λοιπών Ευρωπαίων, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και οποιουδήποτε άλλου εμπλεκομένου, είναι πεπεισμένοι ότι αυτά είναι τα «προσήκοντα» υπό τις περιστάσεις.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο, ήτοι τη δυνατότητα πρόσβασης που οφείλουμε να έχουμε στη διεθνή αγορά, το αποδείξαμε μόλις πρόσφατα, αντλώντας εκείνο το «αλμυρούτσικο ταλιράκι δισ.».
Εξάλλου, ακόμη και με τις παρούσες αποδόσεις, τα ελληνικά ομόλογα εξακολουθούν να διαπραγματεύονται σε αυτές τις αγορές, καταδεικνύοντας τη συναλλακτική τους αξία.
Τώρα, σε ό,τι αφορά το τρίτο και τελευταίο, ήτοι τα spreads, έχουμε ένα προφανές πρόβλημα.
Έχουμε πρόβλημα, απλώς διότι τα spreads των ελληνικών ομολόγων έναντι των γερμανικών δεν θα πέσουν, ή τουλάχιστον δεν θα πέσουν στο ορατό μέλλον κατά τρόπο τέτοιο που να ικανοποιεί τις μεσο-μακροπρόθεσμες ανάγκες εξυπηρέτησης του πελώριου ελληνικού δημόσιου χρέους.
Η στήλη το έχει υποστηρίξει και συνεχίζει να έχει την πεποίθηση ότι μια χώρα που κρατά τα παγκόσμια πρωτεία στη σχέση χρέους προς ΑΕΠ δεν είναι δυνατόν να διεκδικεί ομαλότητα στο κόστος του χρήματος που αντλεί από την αγορά.
Την όλη υπόθεση, δε, περιπλέκουν ακόμη περισσότερο οι επικείμενες λήξεις του Απριλίου και του Μαΐου, της τάξης των 25 δισ. ευρώ, και η ανάγκη αναχρηματοδότησης ή «ρολαρίσματός» τους.
Εδώ μάλιστα είναι που δεν βοηθούν καθόλου και οι περίφημοι «τρεϊντεράδες» των CDS, οι οποίοι, αν και προφανώς δεν ευθύνονται για τα αίτια του προβλήματος (διάβαζε θεμελιώδη), φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τη μεγέθυνσή του (βλέπε spreads).
Άρα;
Δεν υπάρχει «άρα». Η διέξοδος είναι σαφής.
Ασφαλώς δεν διεκδικούμε κάποιο ποσό με τη μορφή «δανείου» σε ομαλά επιτοκιακά επίπεδα από την Ε.Ε. Ακόμη και εάν μας το έδιναν αυτό το ποσό, το οποίο θα μπορούσε να αφορά φερ’ ειπείν σε 25 δισ. ευρώ, με ευνοϊκούς όρους, εμείς θα έπρεπε να το αρνηθούμε.
Θα οφείλαμε να το αρνηθούμε, διότι την επόμενη φορά που θα πλησιάζουν αντίστοιχες λήξεις εκδόσεων και θα υπάρχει ανάγκη «ρολαρίσματός» τους θα έχουμε και πάλι το ίδιο ακριβώς πρόβλημα και θα αποδυθούμε σε έναν νέο γύρο επαιτείας.
Εάν ήταν να ζητήσουμε κάτι από την Ε.Ε., αυτό θα μπορούσε να αφορά μόνον στην παροχή εγγυήσεων. Στην παροχή ενός «guarantee» αποδοχής των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ, για παράδειγμα.
Εκεί βλέπει κανείς εάν τον στηρίζουν οι εταίροι του.
Τώρα, εάν δεν τον στηρίζουν, επικαλούμενοι το μέλλον του ευρώ ως νομίσματος, ή οποιονδήποτε άλλον θεμιτό ή μη λόγο, υπάρχει πάντα και το ΔΝΤ.
Όμως και πάλι δεν θα έπρεπε να ζητήσουμε χρήματα με τη μορφή δανείου, ακριβώς για τους ίδιους λόγους. Ένα απλό «line of credit», ήτοι ένα «ανοικτό» δανειάκι, έως 50 δισ. ευρώ και με επιτόκιο 1%, όπως έχουν αυτά τα «lines of credit».
Ούτε ειδικά «τραβηχτικά δικαιώματα» (SDRs), ούτε δάνειο συγκεκριμένης διάρκειας και ποσού, ούτε τίποτε άλλο.
Τώρα, βεβαίως, το ερώτημα δεν είναι εάν έχουμε χρεοκοπήσει…
Η απάντηση είναι μάλλον προφανής, ακόμη και εάν μπορούμε ακόμη να δανειστούμε…
του Ν.Γ.Δρόσου
ngd@euro2day.gr