Κάθε λαός, στο πέρασμα των αιώνων, υποτίθεται πως εμπεδώνει μια ειδική, αποκλειστική σχέση με τους υλικούς πόρους, -και συνήθως μ' αυτούς που βρίσκεται σε στενή συνάφεια.
Πχ. Άραβες-πετρέλαιο, Γάλλοι-αμπέλια (και όχι μόνο), ή Αργεντινή-κτηνοτροφία, κοκ.
Και τελικά , η ειδική αυτή σχέση, αφορά το ίδιο το χρήμα.
Οι Σκωτσέζοι πχ., αποδίδουν το γεγονός πως τα εθνικά τους χαρακτηριστικά, ας πούμε, συγκροτούν, ακριβώς, τον ορισμό της τσιγκουνιάς, στο ότι οι συνεχείς πόλεμοι για Εθνική Ανεξαρτησία (πρβλ. εθνικός τους ήρωας ο Γουίλιαμ Γουάλας) σε συνδυασμό με το άγονο των ορεινών Highlands, τους ανάγκασαν διαχρονικά σε μια -κατά τεκμήριο- «σφιχτή» διαχείριση.
Ενώ οι Εβραίοι, τα συνήθη δηλαδή & εύκολα διαχρονικά θύματα προκαταλήψεων αδιανόητης κακότητας, αλλά και συνεχών απηνών διώξεων, έχουν και αυτοί τις ...
δικές τους -απόλυτα τεκμηριωμένες, πρέπει να πούμε- ιστορικές ερμηνείες: Αποδίδουν -και ορθά- την προνομιακή τους σχέση με το «χρυσίον», τους αποταμιευμένους πόρους, και την πατρότητα της εισαγωγής του τοκισμού στα συναλλακτικά ήθη, στην πρακτική να τους απαγορεύεται από τους κατά καιρούς κατακτητές & επικυρίαρχους των Εθνών, η πρόσβαση και η άσκηση επαγγελμάτων που εθεωρούντο τιμητικά ή προσοδοφόρα, και να παραπέμπονται βίαια στην άσκηση άλλων, που εθεωρούντο εξευτελιστικά και ατιμωτικά! Μεταξύ των οποίων, και μετά από αυτά του μικρο-μεταφορέα, (χαμάλη) ή του συλλέκτη αστικών αποβλήτων (σκουπιδιάρη), το εξευτελιστικότερο & ατιμωτικότερο -λέει- όλων(!), αυτό του αργυραμοιβού-σαράφη! Και φυσικά, οι Εβραίοι, έθνος προκομμένο & εφευρετικό (περί αυτού μαρτυρεί το γεγονός πως τη δική τους εθνική λωρίδα εδάφους την έχουν μετατρέψει σε εύφορο & αποδοτικό παράδεισο, ενώ όλη η υπόλοιπη Μ. Ανατολή, παραμένει, φυσικά, αυτό που πάντα ήταν στο μεγαλύτερό της μέρος, δηλαδή έρημος!) το πρώην ατιμωτικό επάγγελμα του αργυραμοιβού-σαράφη, το εξέλιξαν στο σημερινό του οικονομικού επικυρίαρχου, του Τραπεζίτη και επαγγελματία διαχειριστή κεφαλαίων, για λογαριασμό τρίτων!
Όλα αυτά βέβαια, όταν όλα πάνε καλά, και «Υπό Κανονικές Συνθήκες». Όταν, φυσικά, «πλακώσουν τα ζόρια», και «έρθει εκείνη η ώρα», τα περισσότερα, -αν όχι όλα τα- Έθνη, εγκαταλείπουν τις πολύπλοκες ερμηνείες, τις περίτεχνες διατυπώσεις, Μεγάλες Ιδέες & Οράματα, και περιορίζονται στην φωναχτή διατύπωση της επιτομής του ωμού πραγματισμού:
«Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν!»
Και μόνο οι Γερμανοί, το' χουν -φαίνεται- οι άνθρωποι, σαν τη χειρότερη βλαστήμια να υπάγονται σε γενικές ρυθμίσεις, και να μην αποτελούν, έστω και μια φορά, ΤΗΝ εξαίρεση.
Αρνούνται τον οφθαλμοφανώς ωμό ρεαλιστικό χαρακτήρα των κατά καιρούς διεκδικήσεών τους, (που μεταξύ μας, όχι λίγες φορές, επειδή ακριβώς ο υπόλοιπος κόσμος δεν συμμερίστηκε την ευγένεια αυτών των διεκδικήσεων, τον έπνιξαν στο αίμα),και κάθονται και βρίσκουν απίθανες ιστορικές κατασκευές:
Τι ζωτικούς χώρους & Λέμπενσράουμ, τι ασφυκτικές & ληστρικές Βερσαλίες, που ΑΥΤΕΣ τους ανάγκασαν να κάνουν αυτό που έκαναν, τι αποκατάσταση ιστορικών εγκλημάτων με την επανένωση αδελφών λαών, απ΄ όλα έχει ο μπαχτσές.
Και, πρέπει κανείς να παραδεχτεί, πως όλα αυτά, έχουν το κοινό χαρακτηριστικό, το μεγαλύτερο μέρος τους, να στηρίζεται σε αυταπόδεικτα ιστορικά δεδομένα, καθολικής σχεδόν αποδοχής!
Βέβαια, θα μου πει κανείς (και θάχει και δίκιο), είναι ανάγκη να καταφύγουν οι Γερμανοί & να επιστρατεύσουν την αδιαμφισβήτητη ιστορική τους εφευρετικότητα, για να μας τα χοντρο-σούρουν, τώρα-σαν-τώρα, ημών των Νεοελλήνων, και δη για τις φως-φανάρι πομπές & «προκοπές» μας;
Προφανώς και όχι.
Τελικά όμως, φαίνεται πως μια χαζή .κυριολεκτικά- ιστορία, εσωτερικού προβλήματος της Ευρωζώνης με ένα από τα συνήθη άτακτα παιδιά της, που όμως, δεν του πολυέδινε και κανείς ποτέ σημασία, και συνήθως έλυναν τις μικρο-διαφορές μαζί του, με την αγριεμένη, -αλλά στο βάθος ψιλο-τρυφερή- προτροπή «τα κουβαδάκια σου και άντε να παίξεις παραδίπλα, και πού είσαι, ΘΑ ΣΕ ΕΠΙΤΗΡΩ!», μετατρέπεται σε δραματικό επεισόδιο στην ιστορική αναμέτρηση ευρώ-δολαρίου. Και, εκεί που το δολάριο, ξεκίνησε από θέση σαφούς υπεροχής στην ισοτιμία, κι' αφού πρώτα πέρασε για λίγο από το 1:1, μετά, το «πήρε το ποτάμι, το πήρε ο ποταμός, το πήρε και η κατρακύλα, και πάει», εκεί προς την περιοχή των 1:1.60, ή και 1:1.70!
Και ενώ από τη θέση αυτή, οι πάντες είχαν πιστέψει πως είχε πια ξεκινήσει η αναπόδραστη πορεία της υποκατάστασής του στις διεθνείς συναλλαγές από τον νέο Ευρωπαίο Αυτοκράτορα, να! σου, αυτή η «μικρή, χαζή ιστορία», με το σύνηθες άτακτο παιδί, «που κανείς δεν του' δινε σημασία»!
Εμάς, δηλαδή!
Που με την -χωρίς να το επιδιώξουμε αλλά εντέλει σωστική για το $- παρέμβασή μας, (και κατά πολλούς, με την ίδια μας την ύπαρξη), «βάλαμε φωτιά στα τόπια»!
Τι «εκ κατασκευής δομικές ασυμμετρίες» στο ευρώ, φέραμε στην επιφάνεια, τι «αντιφατική νομισματική ενοποίηση χωρίς να συνοδεύεται από την αντίστοιχη οικονομική και πολιτική», και τι εν τέλει «τελειωμένο παραγωγικό μοντέλο για τα ευρωπαϊκά γουρούνια (P.I.G.S) του Νότου!»...
Κι' όλα αυτά, «εκείνο το χαζό αυτιστικό του Νότου, που όλο ζητάει, και ζητάει και ζητάει!...».
Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο (στην περίπτωση που οι εξελίξεις οφείλονται σε κυβερνητικούς χειρισμούς), ή να πούμε «του' φεξε πάλι του...» (στην περίπτωση που απλώς η ρέντα μας, έβαλε πάλι το χέρι της, «ίνα πληρωθεί το ρηθέν: Η Ελλάδα ΠΟΤΕ δεν ΠΕΘΑΙΝΕΙ»), αυτό, να προκύψουμε δηλαδή «ΠΡΩΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΠΙΣΤΑ» στο παγκόσμιο ενδιαφέρον, είναι ίσως ο μόνος τρόπος, να την «πηδήξουμε» πάλι, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου