Μίμης Ανδρουλάκης : ” Το ΠΑΣΟΚ έκανε λανθασμένη ανάγνωση της κρίσης”

"Ο χρόνος εδώ σημαίνει πολύ χρήμα", δηλώνει ο βουλευτής του ΠαΣοΚ, Μίμης Ανδρουλάκης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Ημερησία». Ο κ. Ανδρουλάκης τονίζει ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να ενεργεί με αντανακλαστικά κυβέρνησης εθνικής ανάγκης σε καιρό πολέμου.  

Εκφράζει την άποψη, ότι το ΠαΣοΚ, αλλά και το πολιτικό σύστημα συνολικά, «έκανε λανθασμένη ανάγνωση της κρίσης στην ελληνική της ...
...ιδιαιτερότητα». 

Ξεκαθαρίζει ότι  η κατάσταση είναι πιο δύσκολη από κάθε άλλη φορά  λέγοντας «τώρα υπάρχει μια παγκόσμια φούσκα δημόσιου χρέους και αρκεί μια σχετικά μικρή χρεοκοπία για να υπάρξει ένα ντόμινο δημοσιονομικών κρίσεων σε ανεπτυγμένες χώρες».  

Αναφέρει παρόλα αυτά, ότι χωρίς το ευρώ θα ζούσαμε μια εφιαλτική συναλλαγματική κρίση, ενώ επισημαίνει ότι το ευρώ «δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι απαλλαχτήκαμε από την πειθαρχία των αγορών στο δανεισμό μας και πέσαμε στη δημοσιονομική ασωτία και τη μεταρρυθμιστική αφασία. Το ευρώ, τελικά, αύξησε την αρνητική μας εξωστρέφεια, βύθισε την ανταγωνιστικότητά μας».

Η συνέντευξη του Μίμη Ανδρουλάκη αναλυτικά:

-Είπες ότι ο Παπανδρέου καλείται να προσγειώσει το αεροπλάνο με σβηστές μηχανές δίχως καύσιμα. Τα πάει καλά ή όχι στο πιλοτάρισμα;

“Η άποψη μου, όπως ξέρεις, είναι ότι η αναγκαστική προσγείωση έπρεπε να αρχίσει πολύ νωρίτερα, την επόμενη των εκλογών, όπως και το παράγγελμα του πιλότου μέσα στην καταιγίδα «Προσδεθείτε – τα κεφάλια κάτω – μείνετε σκυμμένοι μπροστά». Αλλά συμπάσχουμε, ταυτιζόμαστε μαζί του, στηρίζουμε ολόψυχα, «προσευχόμαστε» γιατί αν αποτύχει πάμε όλοι χαμένοι.”

-Εσύ τα έλεγες, τα έγραφες, ενώ άλλοι πρόβλεπαν από την αρχή ότι θα καταλήξουμε σε αυτά τα μέτρα. Γιατί χάθηκαν τέσσερις μήνες;

“Παραμένει και για μένα γρίφος -πολιτικός, γνωσιολογικός, ψυχαναλυτικός και οργανωτικός- η απώλεια χρόνου. Στη διαχείριση κρίσεων υπάρχει πάντα ένα «βέλος χρόνου» μέσα στο οποίο πρέπει να ενεργήσεις για να έχεις το μέγιστο αποτέλεσμα με το μικρότερο κόστος. Ο χρόνος εδώ σημαίνει πολύ χρήμα. Δημόσια διακήρυσσα πριν από τις εκλογές ότι η κυβέρνηση μας έπρεπε να ενεργεί με τα αντανακλαστικά και την αίσθηση του επείγοντος κυβέρνησης έκτακτης εθνικής ανάγκης σε καιρό πολέμου. Το «Ε, Πρόεδρε!» αποτελούσε μία ύστατη προειδοποίηση κινδύνου για να αποφύγουμε το χειρότερο σενάριο.”

-Είπατε ψέματα προεκλογικά ή κάνατε λάθος;

“Συχνά οι πολιτικοί, ακόμα και κάποιοι μεγάλοι που έγραψαν ιστορία, λένε: «Ας πάρουμε την εξουσία και μετά βλέπουμε». Στην περίπτωση μας, όμως, μπορούμε να πούμε ότι το πολιτικό σύστημα συνολικά έκανε λανθασμένη ανάγνωση της κρίσης στην ελληνική της ιδιαιτερότητα και είχε ανεπαρκή προγραμματική, πολιτική, κοινωνική και τεχνική προετοιμασία ενώπιον του επερχόμενου κινδύνου. Τα «προγράμματα» ήταν λίστες επιθυμιών -μπλε, πράσινες, κόκκινες, ροζ- πάνω σε μία φούσκα του Δημοσίου χρέους έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.”

-Αυτή η αρχική χαλαρότητα στη διαχείριση της κρίσης δεν έχει σχέση και με το στιλ ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου;

“Το ψυχολογικό προφίλ του ηγέτη παίζει αναμφίβολα κάποιο ρόλο. Ο πρόεδρος μας είναι άνθρωπος με θετικό, αισιόδοξο βλέμμα στα πράγματα, κι αυτό γενικά είναι καλό, φτάνει να μην οδηγεί σε υποτίμηση των κινδύνων. Άλλοι ηγέτες έχουν απαισιόδοξο βλέμμα, εμπνέονται από το μοτίβο της καταστροφής, υπερτιμούν τις απειλές, αγνοούν τις ευκαιρίες, ενώ άλλοι είναι κυκλοθυμικοί. Υπάρχει πάντα ο πειρασμός ο ηγέτης να έλκεται από πρόσωπα, αναλύσεις και πληροφορίες που κολακεύουν τους ευσεβείς πόθους του και να οδηγείται ακόμα και σε άρνηση της πραγματικότητας.”

-Μήπως φταίει ότι υπήρχαν δύο γραμμές; Και σήμερα είναι δυνατό να πορεύεται η κυβέρνηση εν μέσω κρίσης με δύο γραμμές;

“Αυτό θα ήταν καταστροφικό και είναι στην ευθύνη του πρωθυπουργού να το αποφύγει. Ωστόσο, νομίζω ότι τα δύο προηγούμενα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης διαμορφώθηκε μια επίσημη αφήγηση της ηγεσίας μας με κάποιες παραλλαγές που βασίζονταν σε μια αυταπάτη με διακομματικά, μάλιστα, χαρακτηριστικά. Αυτή που ονόμασα σχολικά οικονομικά βασισμένα στην απεριόριστη πίστη στο θαύμα του Γάμου της Κανά. Μετά την, ας πούμε, νεοφιλελεύθερη αυταπάτη ότι από ένα ευρώ με χρηματοοικονομική αλχημεία μπορούμε να βγάλουμε δάνεια 40 και 60 ευρώ, ακολούθησε μια σχολικού επιπέδου νεοκεϊνσιανή αυταπάτη, στην πιο αμερικάνικη εκδοχή της, ότι μπορεί το κράτος να δανείζεται απεριόριστα και να τρομπάρει θετικά την κατανάλωση και την οικονομία και το κάθε ευρώ να πολλαπλασιάζεται επί τρία ή επί πέντε.”