Φρεντερίκ Σοπέν: 200 χρόνια από τη γέννησή του

Το όνομά του είναι το βασικό ανάμεσα στους Ρομαντικούς συνθέτες ενώ οι μουσικές του συνθέσεις έχουν μαγέψει και συνεχίζουν να μαγεύουν το μουσικόφιλο κοινό. 
Ο Σοπέν έζησε μια σύντομη αλλά γεμάτη συγκινήσεις ζωή.

Ο Frédéric François Chopin γεννήθηκε στην Zelazowa Wola (κοντά στη Βαρσοβία, Πολωνία) στις 1 Μαρτίου του 1810 (ή στις 22 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με το πιστοποιητικό βάφτισής του). 
Γεννήθηκε σε μια μικρή οικογένεια από γάλλο πατέρα, τον Nicolas Chopin, και πολωνή μητέρα, την Tekla Justyna Krzyzanowska. 
Από ιδιαίτερα μικρή ηλικία ο Σοπέν έδειξε μεγάλο θαυμασμό για το πιάνο καθώς συνέθεσε και δύο πολωνικά μοθσικά κομμάτια για χορό σε ηλικία μόλις επτά ετών. 
Ταυτόχρονα, έδινε κονσέρτα αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό του παραμένοντας ωστόσο ιδιαίτερα ταπεινός καθώς συνήθιζε να αποδίσει το μεγάλο θαυμασμό που ακολουθούσε τις συναυλίες του στο όμορφο γιακά που είχαν τα ...
πουκάμισά του.

Ξεκίνησε τις σπουδές του με τον βιολονίστα Wojciech Zywny το 1816. 
Σύντομα  η επιδεξιότητά του έγινε μεγαλύτερη από εκείνη του δασκάλου του , και αναγκάστηκε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Ωδείο της Βαρσοβίας, υπό την κηδεμονία του Βίλχελμ Würfel. 
Στην ηλικία των 15 ετών, δημοσίευσε το πρώτο του έργο (Rondo, op. 1), ενώ στα 16, άρχισε να σπουδάζει αρμονία, θεωρία και σύνθεση με τον Jozef Elsner, ένα Σιλεσιανό συνθέτη που δίδασκε στο Ωδείο.

Στις αρχές του 1829, ο Σοπέν έδωσε μια παράσταση στη Βιέννη, όπου έγινε δεκτός με πολλά θετικά σχόλια και κριτικές. Την επόμενη χρονιά, επέστρεψε στην πατρίδα του και πραγματοποίησε την πρεμιέρα του κοντσέρτο του για πιάνο σε φα ελάσσονα, στο Εθνικό Θέατρο στις 17 Μαρτίου. Μετά από αυτά τα ταξίδια, ο Σοπέν αποφάσισε να μετακομίσει στο Παρίσι, προκειμένου να αποφύγει την ασταθή πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην πατρίδα του. Στο ταξίδι του προς το Παρίσι, μάλιστα, έμαθε ότι οι Ρώσοι είχαν καταλάβει τη Βαρσοβία, κάτι που τον ενέπνευσε για να συνθέσει την εξαιρετική "Revolutionary Etude" σε αντίθεση στην όλη κατάσταση. Φτάνοντας στο Παρίσι, άρχισε να εργάζεται πάνω στην πρώτη του μπαλάντα (Op. 23) και στο πρώτο σκέρτσο (Op. 20), καθώς και στην πρώτη του Etudes (Op. 10). Εκείνη την περίοδο μάλιστα, άρχισε και η μάχη του με φυματίωση.

Στη Γαλλία, ο Σοπέν είχε την ευκαιρία να συναντήσει άλλους εξαίρετους συγχρονούς του, οι οποίοι επίσης συμμετείχαν στο κίνημα της Ρομαντικής Επανάστασης στο Παρίσι. Μεταξύ αυτών ήταν οι Liszt, Berlioz, Meyerbeer, Bellini, Balzac, Heine, Victor Hugo και Schumann. Ο Σοπέν λοιπόν παρά την έμφυτη εσωστρέφειά του επέκτεινε τους ορίζοντές του και έκανε πολλές φιλίες διαρκείας. Σε όλη αυτή, την περιπέτεια ζωής και τον νέο κόσμο που συναναστρεφόταν, ο Σοπέν δεν θα μπορούσε να μην πέσει θύμα του φτερωτού έρωτα. Δημιούργησε ερωτικό δεσμό με την ερωμένη του Λιστ, μια Γαλλίδα συγγραφέας πιο γνωστή με το ψευδώνυμό της, τη Γεωργία Σάνδη. Όταν συναντήθηκαν, εκείνη ήταν 34 και εκείνος 28. Η Σάνδη ήταν θαρραλέα και τυραννική προσωπικότητα και η ανάγκης της για κυριαρχία κατάφερε να εκφραστεί στο πρόσωπο του Σοπέν που έψαχνε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή κάποιον να τον καθοδηγήσει. Άφησε μια αξέχαστη περιγραφή για τον συνθέτη την ώρα που εργαζόταν:

Η εργασία του την ώρα της δημιουργίας ήταν αυθόρμητη, φανταστική. Ερχόταν χωρίς προσπάθεια ή προειδοποίηση ... Αλλά τότε άρχιζε η πιο τυραννική εργασία που έχω δει ποτέ. Ήταν μια σειρά από προσπάθειες, ταιριάσματα, αναποφασιστικότητα και ανυπομονησία μέχρι να αναδείξει συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Μπορούσε να κλειστεί σε ένα δωμάτιό για μέρες, δοκιμάζοντας συνεχώς το ρυθμό, σπάζοντας τα στυλό του, επαναλαμβάνοντας και τροποποιώντας ένα μέτρο εκατό φορές.

Η δεκαετία του 1830 στο Παρίσι, αποδείχθηκε ιδιαίτερα παραγωγική για τον Σοπέν, καθώς ολοκλήρωσε μερικά από τα πιο δημοφιλή του έργα και έδωσε προγραμματισμένες συναυλίες, που έτυχαν εξαιρετικής υποδοχής από κοινό και κριτικούς. Ωστόσο, ο ίδιος δεν αγαπούσε τη δημόσια προβολή και έβλεπε τον εαυτό του πάντα πρώτα ως συνθέτη και δάσκαλο και έπειτα ως αναγνωρίσιμο καλλιτέχνη. 

Η Σάνδη μοιράστηκε τον βαρύ χειμώνα του 1838-9 με τον Σοπέν μεταξύ μιας καλύβας αγροτών χωρίς θέρμανση και του Μοναστηριού Valldemossa. Ο Σοπέν αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες στην απόκτηση ενός πιάνου από το Παρίσι σε αυτά τα μέρη. Μεγάλο μέρος αυτής της μίζερης και απελπισμένης περιόδου απεικονίζεται στα 24 πρελούδια του (Op. 28), τα οποία συνέθεσε εκείνη την περίοδο. Οι άθλιες αυτές συνθήκες δεν άφησαν πολλά περιθώρια στον Σοπέν και στην Σάνδη παρά να επιστρέψουν στο Παρίσι.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων οκτώ χρόνων, ο Σοπέν περνούσε τα καλοκαίρια του στο κτήμα της Σάνδη στο Nohant, όπου η ίδια συνήθιζε να φιλοξενεί ορισμένους από τους πλέον σημαντικούς καλλιτέχνες και συγγραφείς της Γαλλίας. Δυστυχώς, η ευτυχία του ζευγαριού δεν κράτησε για πολύ καθώς η σχέση δεν άργησε να φέρει και συγκρούσεις. Το έντονο ερωτικό πάθος που τους έδενε τελείωσε δύο χρόνια πριν από το θάνατο του Σοπέν, το 1847, όταν η Σάνδη άρχισε να υποψιάζεται ότι ο Σοπέν είχε ερωτευτεί την κόρη της, Σολάνζ. Ο χωρισμός τους ήταν οριστικός και μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που και οι δύο άφηναν υπονοούμενα ότι η σχέση τους δεν ήταν η ιδανική. Σε γράμματά και επιστολές, μάλιστα του Σοπέν, βρέθηκε αργότερα να έχει γράψει τα εξής: «Τι έγινε με την τέχνη μου; Και την καρδιά μου, που την έχω κατασπαταλήσει; "

Σε μια ενδιαφέρουσα προσωπική σημείωση, ο Σοπέν δήλωσε κάποτε, ότι δεν είχε ποτέ γοητευθεί από την Σάνδη. «Κάτι επάνω της με απωθεί» είχε πει στην οικογένειά του. Επιπλέον, και η Σάνδη είχε μια φορά αναφέρει σε αλληλογραφία της ότι ο Σοπέν ήταν χωρίς ιδιαίτερη σεξουαλικότητα, καθώς δεν είχε καμία διάθεση να έχει σεξουαλικές σχέσεις με κανέναν, άνδρα ή γυναίκα.

Στις 17 Οκτωβρίου του 1849, η φυματίωση τον νίκησε, στερώντας ένα μεγάλο ταλέντο από την παγκόσμια μουσική σκηνή. Στην ηλικία μόλις των 39 ετών, ο Σοπέν έχασε τη μάχη για τη ζωή, ενώ χιλιάδες κόσμου παρέστησαν στην κηδεία του τιμώντας με αυτό τον τρόπο τη μνήμη του. Η κηδεία του έγινε στην εκκλησία της Madeleine, και ετάφει στο νεκροταφείο Père Lachaise στο Παρίσι, ενώ η καρδιά του έχει ενταφιαστεί χωριστά στην Εκκλησία του Ιερού Σταυρού στη Βαρσοβία.

Κάθε χρόνο, πολλοί τουρίστες επισκέπτονται τον τάφο του για να αποτίσουν φόρο τιμής στο μεγάλο μουσικό. Μέχρι σήμερα, η μουσική του παίζεται από διάσημα μουσικά σύνολα και ηχογραφείται πολύ συχνά. Ο Συνθέτης της Πολωνίας είναι γνωστός ως ένας από τους καλύτερους συνθέτες της ρομαντικής περιόδου αν και η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος δεν θεωρούσε ότι ανήκε σε αυτή την ομάδα καλλιτεχνών. Σε κάθε περίπτωση όμως, η μουσική του, έδωσε έμπνευση σε εκατομμύρια μουσικούς και σίγουρα θα συνεχίσει να το κάνει.

Η απλότητα που χαρακτήριζε τις μουσικές του συνθέσεις είναι ένα από τα μοναδικά επιτεύγματά του στη μουσική σύνθεση.