Είναι μερικά πράγματα που τα διαβάζεις και τρίβεις τα μάτια σου. Τσιμπιέσαι να δεις να είσαι ξύπνιος ή αν ονειρεύεσαι.
Μένεις με το στόμα να χάσκει.
Όχι επειδή είναι απίστευτα όσο γιατί δεν μπορείς να πιστέψεις ότι επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά και ξανά…
Ετσι λοιπόν σήμερα έμεινα χαζός, όπως λένε, διαβάζοντας το άρθρο του Βασίλη Βασιλικού στην Ελευθεροτυπία, όχι φυσικά από το άρθρο αλλά από το θέμα του το οποίο αναφέρεται σε μια … «Δίκη του Διαδικτύου» την οποία έστησε στη Γαλλία η «Nouvel Observateur» με «πρόεδρο δικαστηρίου, μάρτυρες κατηγορίας και υπερασπίσεως κ.λπ. Και τα πρακτικά αυτής της εικονικής «δίκης» τα δημοσίευσε στο τεύχος του των αρχών του περασμένου Δεκέμβρη».
Το τι ειπώθηκε σε αυτή τη «δίκη» δεν... περιγράφεται: τι «Σκουπιδοτενεκέ της δημοκρατίας» το είπαν, τι «Κίνδυνο για τη δημοκρατία» το χαρακτήρισε ο Jean-Francois Cope, εργαλείο το οποίο στοχεύοντας στην «απόλυτη διαφάνεια» μπορεί να γίνει «αρχή του νέου ολοκληρωτισμού», τι ότι «Το Διαδίκτυο απειλεί την οικονομία της καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπως δικαιώματα, κόπιραιτ, κ.λπ. σε όλες τις μορφές της τέχνης [...] Επιτρέποντας στον χρήστη να παραποιεί ή να παραχαράσσει, να κιβδηλοποιεί, δημιούργησε ένα νομοθετικό κενό [...]
Οι νέες τεχνολογίες της πληροφόρησης υπονομεύουν παράλληλα το εκδοτικό σύστημα, αφού το Google υποκαθιστά την Pleiade (σημ. δική μου: την πιο έγκυρη μέχρι σήμερα "πανθεοποίηση" των μεγάλων συγγραφέων) στα κλασσικά έργα της λογοτεχνίας». Τι και τι και τι… ΜΠΑΡΟΥΦΑ εκστόμισαν οι σύγχρονοι Ιεροεξεταστές –φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι και λογοτέχνες, βεβαίως! Βεβαίως!- δεν λέγεται…
Αυτή η ομαδική παράκρουση δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα πέραν του να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως, όχι, τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή της δίκης του Γαλιλαίου, πριν 400 χρόνια μέχρι και τις ημέρες μας. Το «Παλιό» θα αντιμάχεται το «νέο» μέχρι τελικής γελοιοποίησης και πτώσης. Τα ίδια διαβάζω πως είχαν συμβεί –πάλι στη Γαλλία- με την εμφάνιση της δημοσιογραφίας, στο βιβλίο «Ο Δημοσιογράφος και η Εξουσίες του» του Ζεράρ Σπιτέρι (εκδ. Καστανιώτη, 2009). Τα ίδια και τα ίδια. Όμως…
Όμως τελικά η είδηση για το στήσιμο αυτής της παρωδίας έχει ζουμί. Ποιο είναι αυτό; Πως είναι ίσως η πρώτη φορά που οι «κατήγοροι» λένε τα πράγματα με το όνομά τους: δεν δίκασαν ούτε κατηγόρησαν τις τεχνολογίες του διαδικτύου. Όχι! Κατηγόρησαν και δίκασαν το Περιεχόμενο που μεταφέρεται μέσω αυτόν των τεχνολογιών. Δηλαδή την ουσία. Αυτό ήταν εκείνο που τους ενοχλεί και ξεδιάντροπα μεν, ειλικρινά δε το ομολόγησαν. Το θέμα τους είναι ότι απόκτησαν φωνή οι πολλοί.
Το λέει απερίφραστα ο Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος, ένας κατά τ' άλλα σταρ των μίντια, ο Bernard-Henri Levy, μετά τη δημοσίευση της αλληλογραφίας του με τον αιρετικό επίσης Γάλλο συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ «Δημόσιοι εχθροί», διαπιστώνει: «Το βιβλίο μας είχε μιαν καλή υποδοχή από τον Τύπο, όμως καταρρακώθηκε μέσα σε 24 ώρες από τα μπλογκ. Αν κηρύξεις τον πόλεμο στο Διαδίκτυο, είσαι νεκρός». Και ως αντίδραση ανέβασε μια δική του ιστοσελίδα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα των σύγχρονων Ιεροεξεταστών!
Όχι το ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο και ότι είναι στρογγυλή. Αλλά το ότι η «θεολογία» τους αποδεικνύεται κούφια!
enet
Το τι ειπώθηκε σε αυτή τη «δίκη» δεν... περιγράφεται: τι «Σκουπιδοτενεκέ της δημοκρατίας» το είπαν, τι «Κίνδυνο για τη δημοκρατία» το χαρακτήρισε ο Jean-Francois Cope, εργαλείο το οποίο στοχεύοντας στην «απόλυτη διαφάνεια» μπορεί να γίνει «αρχή του νέου ολοκληρωτισμού», τι ότι «Το Διαδίκτυο απειλεί την οικονομία της καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπως δικαιώματα, κόπιραιτ, κ.λπ. σε όλες τις μορφές της τέχνης [...] Επιτρέποντας στον χρήστη να παραποιεί ή να παραχαράσσει, να κιβδηλοποιεί, δημιούργησε ένα νομοθετικό κενό [...]
Οι νέες τεχνολογίες της πληροφόρησης υπονομεύουν παράλληλα το εκδοτικό σύστημα, αφού το Google υποκαθιστά την Pleiade (σημ. δική μου: την πιο έγκυρη μέχρι σήμερα "πανθεοποίηση" των μεγάλων συγγραφέων) στα κλασσικά έργα της λογοτεχνίας». Τι και τι και τι… ΜΠΑΡΟΥΦΑ εκστόμισαν οι σύγχρονοι Ιεροεξεταστές –φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι και λογοτέχνες, βεβαίως! Βεβαίως!- δεν λέγεται…
Αυτή η ομαδική παράκρουση δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα πέραν του να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως, όχι, τίποτα δεν έχει αλλάξει από την εποχή της δίκης του Γαλιλαίου, πριν 400 χρόνια μέχρι και τις ημέρες μας. Το «Παλιό» θα αντιμάχεται το «νέο» μέχρι τελικής γελοιοποίησης και πτώσης. Τα ίδια διαβάζω πως είχαν συμβεί –πάλι στη Γαλλία- με την εμφάνιση της δημοσιογραφίας, στο βιβλίο «Ο Δημοσιογράφος και η Εξουσίες του» του Ζεράρ Σπιτέρι (εκδ. Καστανιώτη, 2009). Τα ίδια και τα ίδια. Όμως…
Όμως τελικά η είδηση για το στήσιμο αυτής της παρωδίας έχει ζουμί. Ποιο είναι αυτό; Πως είναι ίσως η πρώτη φορά που οι «κατήγοροι» λένε τα πράγματα με το όνομά τους: δεν δίκασαν ούτε κατηγόρησαν τις τεχνολογίες του διαδικτύου. Όχι! Κατηγόρησαν και δίκασαν το Περιεχόμενο που μεταφέρεται μέσω αυτόν των τεχνολογιών. Δηλαδή την ουσία. Αυτό ήταν εκείνο που τους ενοχλεί και ξεδιάντροπα μεν, ειλικρινά δε το ομολόγησαν. Το θέμα τους είναι ότι απόκτησαν φωνή οι πολλοί.
Το λέει απερίφραστα ο Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος, ένας κατά τ' άλλα σταρ των μίντια, ο Bernard-Henri Levy, μετά τη δημοσίευση της αλληλογραφίας του με τον αιρετικό επίσης Γάλλο συγγραφέα Μισέλ Ουελμπέκ «Δημόσιοι εχθροί», διαπιστώνει: «Το βιβλίο μας είχε μιαν καλή υποδοχή από τον Τύπο, όμως καταρρακώθηκε μέσα σε 24 ώρες από τα μπλογκ. Αν κηρύξεις τον πόλεμο στο Διαδίκτυο, είσαι νεκρός». Και ως αντίδραση ανέβασε μια δική του ιστοσελίδα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα των σύγχρονων Ιεροεξεταστών!
Όχι το ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο και ότι είναι στρογγυλή. Αλλά το ότι η «θεολογία» τους αποδεικνύεται κούφια!
enet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου