Το τρακτέρ στην πολιτική, ή η έννοια της Διαπραγμάτευσης

Κάθε πολιτικός, που θέλει πλέον, είτε να μιλήσει για το «Αγροτικό», είτε να απευθυνθεί στους ίδιους τους «ανθρώπους των μπλόκων», δεν ανοίγει το στόμα να ξεκινήσει, πριν εξαντλήσει, -ο καθένας βέβαια κατά τον χαρακτήρα και την μορφωτική και άλλη σκευή του-, όλη την εφευρετικότητα & την φαντασία του, σε μελαγχολικές (για τον ίδιο βέβαια) κολακείες προς τους αγρότες γενικά.

Έτσι σήμερα, «λίαν πρωί», ο κ. Παπουτσής πχ., των γραμμών του «φιλολαϊκού» ΠΑΣΟΚ, (δηλαδή οι άλλοι, τα εσωκομματικά κορόϊδα, είναι, -κατ' αντιδιαστολή- αντιλαϊκοί, και υπηρέτες -Κύριος οίδε τι λογής- σκοτεινών συμφερόντων;)απευθύνθηκε  προς τους εξεγερμένους(;) «ανθρώπους των μπλόκων».

Μέσα από την φιλόξενη, και με άπειρη ζεστασιά & κατανόηση για τις επικοινωνιακές ανάγκες των πολιτικών μας, συχνότητα MEGAλου τηλεοπτικού διαύλου.

Τους παρακάλεσε, αφού πρώτα δεν παρέλειψε να αναγνωρίσει πως «..το δίκιο τους είναι βουνό..», να «ευαρεστηθούν» (αυτό, δικό μου) και να προσέλθουν -λέει-σε ΔΙΑΛΟΓΟ με την Κυβέρνηση, με τους...

υπουργούς της.

Για ό,τι θέλουν, και, χονδρικά, με όποιον θέλουν! (ειλικρινά δεν θυμάμαι καλά, ποια ήταν η ακριβής διατύπωση, για να είμαστε και δεοντολογικά εντάξει.

Το πνεύμα πάντως, -έτσι το κατάλαβα εγώ τουλάχιστο-, ήταν ακριβώς αυτό). Φτάνει -λέει- να τα διαλύσουν αυτά τα «ρημάδια» τα μπλόκα. Που, όλως τυχαίως, συμβαίνει (πέραν, «βεβαίως, βεβαίως», της αναβίωσης των αγωνιστικών παραδόσεων της αγροτιάς), να διαλύουν ακόμα πιο πολύ, την ήδη διαλυμένη Οικονομία της χώρας.

 

Ο κ. Παπουτσής, φυσικά και ΔΕΝ κατατρύχεται, ο άνθρωπος, από καμία εμμονή. Το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπεί, (και, άψογα μάλιστα), και είθισται (τουλάχιστο γι' αυτούς που δεν έχουν λησμονήσει εντελώς τους κανόνες του παιχνιδιού), το κόμμα, (και ειδικότερα τα κόμματα που εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας), να είναι πιο «κοντά» από την κυβέρνηση, στα συμφέροντα & τις απόψεις του κόσμου της δουλειάς & της καθημερινότητας. Και να την πιέζει (την κυβέρνηση) γι' αυτά. (Η Κυβέρνηση άλλωστε, εκφράζει, ή πρέπει να εκφράζει, το δημόσιο συμφέρον συνολικά. Και όχι κάποια ειδική ομάδα συμφερόντων).

Απλώς, όλο αυτό που παραπάνω περιέγραψα, είναι η συνήθης, μελαγχολική εικόνα όλης της δημόσιας ζωής, όταν μια κυβέρνηση, υπερασπίζοντας -ως οφείλει- το Δημόσιο συμφέρον, συμβαίνει να «συγκρούεται», ή τουλάχιστο οφείλει να συγκρούεται, με υπερβολικές, «εκτός ορίων & νομιμότητας», διεκδικήσεις.

 

Απορία:

Εμπειρογνώμονας των διαπραγματεύσεων, βέβαια, ΔΕΝ είμαι.

Με το μικρό το μυαλό μου όμως, αναρωτιέμαι:

Ποια είναι, στ' αλήθεια, τα διαπραγματευτικά περιθώρια που έχει κάποιος, όταν, πριν ακόμα αρχίσει το νταραβέρι, η διαπραγμάτευση, (και γιατί όχι το πάρε-δώσε, θεμιτό είναι κι' αυτό) αναγνωρίζει, πως αυτός που θα «κάτσει απέναντι», ο αντίπαλος δηλαδή στην διαπραγμάτευση, «έχει δίκιο βουνό...».

Και, καπάκι, (για όποιον ΔΕΝ κατάλαβε), απευθύνει και μια έκκληση στα φιλάνθρωπα αισθήματα του αντιπάλου, ΝΑ ΜΗΝ ΒΑΡΑΕΙ δηλαδή, τόσο ΠΟΛΥ, ΕΚΕΙ που ΠΟΝΑΕΙ!

Πώς είπατε;

«ΔΕΝ τον ΠΑΙΡΝΕΙ για ΤΙΠΟΤΕ»;

Σύμφωνοι, αυτό ακριβώς λέω κι' εγώ! Και λέω και κάτι άλλο:

Πως, δηλαδή, ΑΝ ΕΤΣΙ ξεκινάει μια διαπραγμάτευση, ΤΟΤΕ είναι καλύτερα ΝΑ ΜΗΝ αρχίσει ΠΟΤΕ.

Είναι καλύτερα, και για τους δύο Διαπραγματευτές, κι γι' αυτούς που εκπροσωπούν.

Και είναι καλύτερα, και για την ΙΔΙΑ την έννοια της ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ.

Για να μας βρίσκεται, όταν, κάποια στιγμή στο μέλλον, την ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!

Αθήνα 9.84