Φτύστε επιτέλους την ιδεολογική πιπίλα (η μεταπολίτευση πέθανε!)

Εκείνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας και κυρίως όσοι από τους πολίτες αυτής της χώρας δεν κοιμούνται τον ύπνο του λαϊκισμού, του κρατισμού, του πατριωτικού τσαμπουκά και των κεκτημένων δικαιωμάτων, ή δεν μασάνε στις ακατάσχετες μπουρδολογίες των πολιτικών που δεκαετίες τώρα ξέρουν μόνο να κρύβονται πίσω από τον ξεφτισμένο μπερντέ του πολιτικού κόστους της επιβίωσης και της αναπαραγωγής τους, είναι ότι το κλασσικό συγκρουσιακό πολιτικό δίπολο της δεξιάς-αριστεράς δεν υπάρχει πια.

Δεν υπάρχει πια ούτε στα (προκατ μπαγιάτικα) όνειρα της Αλέκας, ή του Καρατζαφέρη, ούτε καν στις (άδειες από όνειρα κι από στόχους) απεγνωσμένες ψυχές των παιδιών που νομίζουν ότι διαπλεκόμενα συχνά πυκνά με περιθωριακούς κι εγκληματίες του κοινού ποινικού θα μεταφράσουν την (όχι αυταπόδεικτα) δικαιολογημένη απόγνωσή τους από τυφλή, αχαλείνωτη κι ανερμάτιστη εξέγερση κατά της κοινωνίας σε στιβαρή επανάσταση κατά του (ανύπαρκτου εν Ελλάδι) κεφαλαιοκρατικού κατεστημένου...

Δεν υπάρχει γιατί πέθανε μαζί με τις ελπίδες της γενιάς της μεταπολίτευσης. Της γενιάς που...
κατάφερε μονάχα να μετατρέψει μια κοινωνία ανεκπλήρωτων οραμάτων σ’ έναν εσμό από ανταγωνιστικές κάστες βολεψάκιδων, λαμόγιων, εκβιαστών και φοβιτσιάρηδων...

Τι έχουμε να πούμε για τη σημερινή ελληνική κοινωνία;

Τι έχουμε να πούμε για τις κάστες που κρύβονται πίσω από τη βολή και τα δικαιώματά τους, αδιαφορώντας για το πού πηγαίνει ένα πλοίο οιωνεί ακυβέρνητο;

Τι έχουμε να πούμε για τους υπερήφανους εργατοπατέρες στο Λιμάνι του Πειραιά που νομίζουν ότι διατήρησαν κεκτημένα, και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το γεγονός ότι χρέωσαν τον ελληνικό λαό στο σύνολό του με 81,5 εκ. ευρώ;

Τι έχουμε να πούμε για τους αλήτες διαχειριστές της περιουσίας μας που από το 2000 πουλάνε τα “ασημικά” μας (μέσω των αποκρατικοποιήσεων), εισπράτουν 17,5 δις ευρώ και δεν βάζουν ούτε πενήντα λεπτά στον κουμπαρά για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους;

Τι έχουμε να πούμε όταν από τα 100 ευρώ των φορολογούμενων (όσων τέλος πάντων πληρώνουν φόρους) τα 48 ευρώ και 65 λεπτά πηγαίνουν για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου, ενώ για κοινωνική προστασία 7 ευρώ και 38 λεπτά και για δαπάνες περίθαλψης 2 ευρώ και 43 λεπτά;

Τι έχουμε να πούμε για τον νέο γενικό γραμματέα του ΣΔΟΕ (νυν ΥΠΕΕ) που εξελέγη από την (ομολογουμένως) ρηξικέλευθη και (αναμφιβόλως) “διαφανή” διαδικασία της αξιολογήσεως βιογραφικών μέσω διαδικτύου και εντελώς τυχαία βρέθηκε να είναι συνδικαλιστής εφοριακός, δις πολιτευθείς με το ΠαΣοΚ, γενικός γραμματέας της ομοσπονδίας εφοριακών και πρόεδρος της ΠΑΣΚΕ οικονομολόγων;

Τι έχουμε να πούμε για το συνδικάτο των εφοριακών λοιπόν και για τον φορο-εισπρακτικό μας μηχανισμό όταν τα φορολογικά έσοδα ανά υπάλληλο στην Ελλάδα είναι 1 ευρώ και 13 λεπτά, όταν στην “διεφθαρμένη” Ιταλία ξεπερνούν τα 27 ευρώ;

Τι έχουμε να πούμε όταν στο νεοεκλεγέν Δ.Σ. της ΔΕΗ τρεις από τους πέντε εκπροσώπους του Δημοσίου είναι συνδικαλιστές;

 Τι έχουμε να πούμε όταν, στη χώρα της φοροδιαφυγής των 30 δις ευρώ και της παρα-οικονομίας των 65 δις ευρώ, πληρώνουμε “καπέλλο” 16 δις ευρώ τον χρόνο αδιαφανείς και ανεξέλεγκτες “επιχορηγήσεις” σε (άκουσον άκουσον) 7.000 οργανισμούς του στενού και ευρύτερου Δημόσιου Τομέα;

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν.

Στην Ελλάδα του σήμερα, στην Ελλάδα που αντικρύζει την αυγή του 21ου αιώνα από τον βόθρο της αναξιοπιστίας σε όλα τα επίπεδα, αλλά πρωτίστως στο μακρο-οικονομικό, το συγκρουσιακό δίπολο συγκροτείται από δυό αυστηρά καθορισμένες και οριοθρτημένες αντιθέσεις που δεν έχουν να κάνουν ούτε με τη δεξιά ή την αριστερά, ούτε με την πατριδολαγνία ή τον ευρωπαϊσμό, ούτε με τον μονεταρισμό ή τον κεϋνσιανισμό.

Έχουν να κάνουν με σχίσμα ανάμεσα στον λαϊκισμό και την αξιοπιστία και το ρήγμα ανάμεσα στον κρατισμό και την παραγωγικότητα.

 Εγώ όλα τα άλλα τα ιδεολογικά τα ακούω βερεσέ και εκ του περισσού.

Γκέγκε;

Ταύτα και μένω. Επί του παρόντος (βεβαίως).

του Lupus Ec(onomicus)