Ο "άγνωστος ευεργέτης"

Στέλνουμε τα παιδιά μας στο κρατικό σχολείο. 

Όταν αρρωσταίνουμε πάμε στο κρατικό νοσοκομείο, ζητάμε υπηρεσίες υψηλού επιπέδου από το κράτος. 

Έχουμε απαιτήσεις, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δηλώνουμε στην εφορία μόλις 12.000 ευρώ εισόδημα το χρόνο. 
Θέλουμε, ζητάμε, απαιτούμε, αλλά τα πάντα τζάμπα. 

Αρκεί να πληρώνει ο διπλανός μας και όχι εμείς. 

Ο φοροφυγάς διαπράττει έγκλημα σε βάρος της πατρίδας και των συμπολιτών του. Η αρχή αυτή υπάρχει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Στην Ελλάδα, όμως, επικρατούν άλλα ήθη και έθιμα.  
Η φοροδιαφυγή είναι εθνικό σπορ, κλέβουμε δίχως ενδοιασμούς ο ένας τον άλλον και αισθανόμαστε, μάλιστα, και μια βαθιά εσωτερική ικανοποίηση γι΄ αυτό.

Παρ΄ όλα αυτά, θέλουμε κάποιος να πληρώνει το δάσκαλο στο σχολείο, το γιατρό στο νοσοκομείο. Ποιος είναι αυτός ο κάποιος; Έλα μου ντε! Χρόνια τώρα τον ...αναζητούμε, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται μιλάμε για τον «Άγνωστο Ευεργέτη».

Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι ότι όταν βάζουμε το χέρι μας στο ταμείο του κράτους, είναι σαν να κλέβουμε από την... άλλη μας τσέπη.  Τα χρήματα που δαπανώνται σήμερα για τις στοιχειώδεις ανάγκες του κράτους από κάπου θα πρέπει να βρεθούν. Αν όχι από εμάς, τους χρήστες των υπηρεσιών, τότε από δανεισμό. Κι επειδή έχουμε ήδη υπερδανειστεί, έχουμε μία από τις εξής δύο επιλογές: Ή να καταργήσουμε εντελώς τους φόρους και το δημόσιο τομέα ή να αρχίσουμε να πληρώνουμε φόρους. Όποιος βρει μία άλλη λύση θα δικαιούται το επόμενο βραβείο Νόμπελ για την Οικονομία.

Τι από τα δύο θέλουμε; Διότι και ο σκύλος χορτάτος (παροχή υπηρεσιών) και η πίτα ολάκερη (να μη πληρώνουμε φόρους) δεν γίνεται.

Υπό το καθεστώς πίεσης που βρισκόμαστε, το ελληνικό κράτος θα κάνει αυτό που γνωρίζει να κάνει καλά όταν βρίσκεται σε ανάλογη δυσχερή θέση: Θα φορολογήσει ακόμη περισσότερο όσους δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν. Δεν σας λέμε κάτι καινούργιο.

Αν όντως συμβεί αυτό, επειδή θα πρόκειται για μία ακόμη μεγάλη αδικία και μία επιβράβευση της κουτοπονηριάς μας, τότε θα τείνουμε να καταλήξουμε στην πρόταση να μη πληρώνουμε φόρους και να μην διαθέτουμε δημόσιες υπηρεσίες, πλην αυτών που είναι άκρως απαραίτητες για τη λειτουργία του κράτους. Το θέλουμε;

Μην βιαστεί να μιλήσει κάποιος για «κοινωνική αναλγησία»! 
Ο υδραυλικός, ο γιατρός, ο δικηγόρος και μία σειρά άλλων συμπολιτών μας δεν πληρώνουν έτσι κι αλλιώς φόρους, αλλά στέλνουν κι αυτοί τα παιδιά τους στο σχολείο, καταφεύγουν για νοσηλεία στα δημόσια νοσοκομεία και διαμαρτύρονται όταν συναντούν ουρές σε μία δημόσια υπηρεσία.  
Γιατί;  
Γιατί όσοι πληρώνουν φόρους να αισθάνονται πάντοτε ηλίθιοι; 
Δεν θα είναι πιο δίκαιο να μην πληρώνουμε, τελικά, φόρους;

Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Πολύ απλά, δεν πάει άλλο. Και το πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι διάφορες κοινωνικές ομάδες δεν φαίνονται διατεθειμένες να καθίσουν σ΄ ένα τραπέζι και να συζητήσουν. Να προτείνουν και αν χρειαστεί να κάνουν τις δικές του θυσίες για χάρη του κοινωνικού συνόλου.  

Η φοροδιαφυγή δεν είναι μαγκιά. Δεν είναι απόδειξη εξυπνάδας, αλλά επαίσχυντη πράξη περιφρόνησης των συμπολιτών μας. 
Οι συμπεριφορές που επιδεικνύουμε είναι αποτέλεσμα της κακής μας Παιδείας, της κακής μας ανατροφής και αποτελούν προάγγελο ενός κακού μέλλοντος.

Θανάσης Μαυρίδης