Πάλι δεν βλέπω προκοπή. Η κατάσταση βαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, τα πράγματα επί της ουσίας δεν αλλάζουν.
Πρέπει επιτέλους να γίνει καταληπτό από όλους ότι η Ελλάς είναι μια χώρα βαθιάς συντήρησης.
Πρέπει επιτέλους να γίνει καταληπτό από όλους ότι η Ελλάς είναι μια χώρα βαθιάς συντήρησης.
Δεν μας αρέσει το φρέσκο.
Έχουμε συνηθίσει την «κονσέρβα» και δεν την αλλάζουμε.
Προσποιούμαστε ότι έχουμε γίνει προοδευτικοί ακουμπώντας σε κάποια νέα κοινωνικά δεδομένα όπως η σχετική αποδοχή της ομοφυλοφυλίας, των τατουάζ και του piercing, αλλά αυτά είναι εύκολα και ανούσια θέματα.
Αν δεν σε ενοχλεί η φούστα του Λάκη Γαβαλά ή το σκουλαρίκι στο φρύδι του νεαρού που συνοδεύει την κόρη σου, εύγε!
Αν δεν σε ενοχλεί η φούστα του Λάκη Γαβαλά ή το σκουλαρίκι στο φρύδι του νεαρού που συνοδεύει την κόρη σου, εύγε!
Αλλά αυτό δεν είναι πρόοδος.
Είναι συνήθεια.
Εμένα λοιπόν δεν μ’ αρέσει η φούστα στους άνδρες. Ούτε τα σκουλαρίκια στη γλώσσα. Θα αγωνιστώ όμως για να αποκτήσει η πόλη μου πεζοδρόμια. Δεν θα χτίσω σπίτι μες στο δάσος. Θα κόψω –και θα ζητήσω- απόδειξη γιατί δεν γίνεται να κλέβω για πάντα την εφορία. Μήπως είμαι εγώ ο συντηρητικός;
Όταν θα θελήσω να διαμαρτυρηθώ για κάτι, δεν θα κλείσω τους δρόμους για να ταλαιπωρήσω 200.000 συμπολίτες μου. Μπορώ να το κάνω στα φαρδιά πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου. Αν χρειαστεί να απεργήσω, θα το κάνω. Αλλά όχι με όποιο κόστος. Δεν θα διαλύσω τη χώρα απλά και μόνο γιατί θέλω να συνεχίσω να εργάζομαι ελάχιστα και να πληρώνομαι αδρά.
Και τέλος, όταν έρθει ή στιγμή να μπω σε ένα βαγόνι ή σ’ ένα ασανσέρ, θ’ αφήσω να προηγηθούν εκείνοι που περίμεναν πριν από μένα. Αυτό, δεν είναι λεπτομέρεια.
Είναι δείγμα προόδου.
Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, γιατί απλά εμείς δεν θέλουμε τίποτα ν’ αλλάξει. Πάρτε για παράδειγμα το κάπνισμα. Αυτή τη στιγμή, επιτρέπεται σιωπηρά σχεδόν παντού.
Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου σε γνωστό καφε-μπαρ των Βορείων προαστίων, ζήτησα από την υπεύθυνη να μάθω γιατί κάπνιζαν όλοι εντός του μαγαζιού.
Η απάντηση ήταν αποστομοτική: «Όταν το απαγορέψαμε , η δουλειά έπεσε απότομα. Οπότε το ξαναεπιτρέψαμε»!
Το 2005 είχα την τύχη να επισκεφτώ τη Νότια Αφρική. Μια χώρα με υψηλή εγκληματικότητα και με το 30% του πληθυσμού να είναι φορείς του AIDS. Ίσχυε από τότε η απαγόρευση του καπνίσματος. Και σας βεβαιώνω ότι κανείς δεν τολμούσε να το αγνοήσει.
Εμείς εδώ είμαστε διαφορετικοί.
Μπορεί να μην υποφέρουμε από AIDS και υψηλή εγκληματικότητα, αλλά έχουμε άλλα χούγια.
Πρώτον θέλουμε να καπνίζουμε.
Δεύτερον, θέλουμε να καθόμαστε και να μας πληρώνουν αυτοί που δουλεύουν. (Να μου πεις, άμα κάθεσαι όλη τη μέρα, να μην ανάψεις και κάνα τσιγαράκι να περάσει η ώρα;)
Θέλουμε να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι και το απαιτούμε από το κράτος με κάθε τρόπο.
Το ηλίθιο κράτος δε, υποκύπτει στις πιέσεις μας και συνεχίζει να προσλαμβάνει όλο και περισσότερους για να εξασφαλίσει «κοινωνική ειρήνη».
Όταν όμως έρθει η «κακιά η ώρα» και τα ταμεία αδειάσουν, κανείς δεν υποχωρεί, κανείς δεν παραχωρεί έστω και ένα μικρό μέρος των επαίσχυντων προνομίων που κακώς έχει αποκτήσει.
Δείτε τους λιμενεργάτες. Βγήκαν στη φόρα οι απολαβές και τα κόλπα τους. Χρόνια τώρα πλουτίζουν προσφέροντας εργασία που είναι απολύτως δυσανάλογη με τις απολαβές τους. Παρόλα αυτά, προτιμούν να διαλύσουν τον εμπορικό κόσμο της χώρας, παρά να συνετιστούν.
Τι κάνει γι αυτό η προοδευτική κυβέρνηση και η προοδευτική κοινωνία μας;
Απλά τους ανέχεται, συμβάλλοντας έτσι στη μεγιστοποίηση του προβλήματος.
Τελικά, ξέρετε τι σημαίνει «πρόοδος» αγαπητοί φίλοι;
Η απόλυτη αδιαφορία απέναντι στο πολιτικό κόστος που επιφέρουν οι γενναίες αλλά απαραίτητες για τον τόπο τομές.
Κάποιοι φαίνεται, μπέρδεψαν την «πρόοδο» με την cool υπουργική εμφάνιση, το μικρό αυτοκίνητο και την προηγούμενη άστατη κι «αγέρωχη» ζωή.
Δεν είναι έτσι όμως...
Η χώρα νοσεί βαριά. Χρειάζεται θεραπεία με ηλεκτροσόκ, όχι πλαστικό χειρουργό!
Δυστυχώς έχουμε μετατραπεί σε ένα μάτσο συντηρητικούς τεμπέληδες που μόνο στόχο έχουν να μη χαλάσουν τη βολή τους.
Έχουμε μείνει πίσω σε όλα. Από την παιδεία και την υγεία μέχρι τους εναλλακτικούς τρόπους έκτισης ποινών ή παραγωγής ενέργειας. Γίναμε τελευταίοι σε όλα. Οι άλλοι τρέχουν κι εμείς αγοράζουμε κομπολόγια!
Ο Oscar Wilde (1854-1900) είχε γράψει κάποτε το εξής : «Discontent is the first step in the progress of a man or a nation». Δηλαδή, λίγο ζόρι δεν βλάπτει...
Όλα βέβαια αλλάζουν.
Αλλά πρώτα απ’ όλα χρειάζεται ψυχή.
Εμένα λοιπόν δεν μ’ αρέσει η φούστα στους άνδρες. Ούτε τα σκουλαρίκια στη γλώσσα. Θα αγωνιστώ όμως για να αποκτήσει η πόλη μου πεζοδρόμια. Δεν θα χτίσω σπίτι μες στο δάσος. Θα κόψω –και θα ζητήσω- απόδειξη γιατί δεν γίνεται να κλέβω για πάντα την εφορία. Μήπως είμαι εγώ ο συντηρητικός;
Όταν θα θελήσω να διαμαρτυρηθώ για κάτι, δεν θα κλείσω τους δρόμους για να ταλαιπωρήσω 200.000 συμπολίτες μου. Μπορώ να το κάνω στα φαρδιά πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου. Αν χρειαστεί να απεργήσω, θα το κάνω. Αλλά όχι με όποιο κόστος. Δεν θα διαλύσω τη χώρα απλά και μόνο γιατί θέλω να συνεχίσω να εργάζομαι ελάχιστα και να πληρώνομαι αδρά.
Και τέλος, όταν έρθει ή στιγμή να μπω σε ένα βαγόνι ή σ’ ένα ασανσέρ, θ’ αφήσω να προηγηθούν εκείνοι που περίμεναν πριν από μένα. Αυτό, δεν είναι λεπτομέρεια.
Είναι δείγμα προόδου.
Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, γιατί απλά εμείς δεν θέλουμε τίποτα ν’ αλλάξει. Πάρτε για παράδειγμα το κάπνισμα. Αυτή τη στιγμή, επιτρέπεται σιωπηρά σχεδόν παντού.
Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου σε γνωστό καφε-μπαρ των Βορείων προαστίων, ζήτησα από την υπεύθυνη να μάθω γιατί κάπνιζαν όλοι εντός του μαγαζιού.
Η απάντηση ήταν αποστομοτική: «Όταν το απαγορέψαμε , η δουλειά έπεσε απότομα. Οπότε το ξαναεπιτρέψαμε»!
Το 2005 είχα την τύχη να επισκεφτώ τη Νότια Αφρική. Μια χώρα με υψηλή εγκληματικότητα και με το 30% του πληθυσμού να είναι φορείς του AIDS. Ίσχυε από τότε η απαγόρευση του καπνίσματος. Και σας βεβαιώνω ότι κανείς δεν τολμούσε να το αγνοήσει.
Εμείς εδώ είμαστε διαφορετικοί.
Μπορεί να μην υποφέρουμε από AIDS και υψηλή εγκληματικότητα, αλλά έχουμε άλλα χούγια.
Πρώτον θέλουμε να καπνίζουμε.
Δεύτερον, θέλουμε να καθόμαστε και να μας πληρώνουν αυτοί που δουλεύουν. (Να μου πεις, άμα κάθεσαι όλη τη μέρα, να μην ανάψεις και κάνα τσιγαράκι να περάσει η ώρα;)
Θέλουμε να γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι και το απαιτούμε από το κράτος με κάθε τρόπο.
Το ηλίθιο κράτος δε, υποκύπτει στις πιέσεις μας και συνεχίζει να προσλαμβάνει όλο και περισσότερους για να εξασφαλίσει «κοινωνική ειρήνη».
Όταν όμως έρθει η «κακιά η ώρα» και τα ταμεία αδειάσουν, κανείς δεν υποχωρεί, κανείς δεν παραχωρεί έστω και ένα μικρό μέρος των επαίσχυντων προνομίων που κακώς έχει αποκτήσει.
Δείτε τους λιμενεργάτες. Βγήκαν στη φόρα οι απολαβές και τα κόλπα τους. Χρόνια τώρα πλουτίζουν προσφέροντας εργασία που είναι απολύτως δυσανάλογη με τις απολαβές τους. Παρόλα αυτά, προτιμούν να διαλύσουν τον εμπορικό κόσμο της χώρας, παρά να συνετιστούν.
Τι κάνει γι αυτό η προοδευτική κυβέρνηση και η προοδευτική κοινωνία μας;
Απλά τους ανέχεται, συμβάλλοντας έτσι στη μεγιστοποίηση του προβλήματος.
Τελικά, ξέρετε τι σημαίνει «πρόοδος» αγαπητοί φίλοι;
Η απόλυτη αδιαφορία απέναντι στο πολιτικό κόστος που επιφέρουν οι γενναίες αλλά απαραίτητες για τον τόπο τομές.
Κάποιοι φαίνεται, μπέρδεψαν την «πρόοδο» με την cool υπουργική εμφάνιση, το μικρό αυτοκίνητο και την προηγούμενη άστατη κι «αγέρωχη» ζωή.
Δεν είναι έτσι όμως...
Η χώρα νοσεί βαριά. Χρειάζεται θεραπεία με ηλεκτροσόκ, όχι πλαστικό χειρουργό!
Δυστυχώς έχουμε μετατραπεί σε ένα μάτσο συντηρητικούς τεμπέληδες που μόνο στόχο έχουν να μη χαλάσουν τη βολή τους.
Έχουμε μείνει πίσω σε όλα. Από την παιδεία και την υγεία μέχρι τους εναλλακτικούς τρόπους έκτισης ποινών ή παραγωγής ενέργειας. Γίναμε τελευταίοι σε όλα. Οι άλλοι τρέχουν κι εμείς αγοράζουμε κομπολόγια!
Ο Oscar Wilde (1854-1900) είχε γράψει κάποτε το εξής : «Discontent is the first step in the progress of a man or a nation». Δηλαδή, λίγο ζόρι δεν βλάπτει...
Όλα βέβαια αλλάζουν.
Αλλά πρώτα απ’ όλα χρειάζεται ψυχή.
Και ψυχή δεν βλέπω
Patroklos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου