It's the economy, stupid«Η οικονομία, κουτέ». Αρχικά, η φράση ήταν μια λακωνική διατύπωση της προεκλογικής τακτικής του Μπιλ Κλίντον, το 1992. Γραμμένη σε ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο του αρχηγείου της εκστρατείας του, προοριζόταν για να υπενθυμίζει στον ίδιο και το επιτελείο του την προτεραιότητα.
Εγινε όμως σύνθημα της εκστρατείας και απεδείχθη η φράση-κλειδί, χάρη στην οποία ο Κλίντον κέρδισε τις εκλογές, έγραφε χθες ο Στέφανος Κασιμάτης.
Σήμερα, έχει περάσει πλέον ως στερεότυπο στη γλώσσα της πολιτικής διεθνώς. Φοβάμαι ότι κάποιος πρέπει να τη θυμίσει στον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς η πολιτική της ...
Εγινε όμως σύνθημα της εκστρατείας και απεδείχθη η φράση-κλειδί, χάρη στην οποία ο Κλίντον κέρδισε τις εκλογές, έγραφε χθες ο Στέφανος Κασιμάτης.
Σήμερα, έχει περάσει πλέον ως στερεότυπο στη γλώσσα της πολιτικής διεθνώς. Φοβάμαι ότι κάποιος πρέπει να τη θυμίσει στον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς η πολιτική της ...
κυβέρνησης εξακολουθεί να στέλνει αντιφατικά μηνύματα στις διεθνείς αγορές και ένα ερώτημα τίθεται με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα πλέον: αν ο πρωθυπουργός παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει την κρισιμότητα της κατάστασης στην οικονομία ή αν, πράγματι, δεν έχει αντιληφθεί. Τι ακριβώς συμβαίνει: δεν θέλει ή δεν μπορεί;
Κατά πληροφορίες προερχόμενες από εκπαιδευμένους μύστες, με σπάνια δυνατότητα διείσδυσης στη σκέψη του Γιώργου, ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι η διαφορά των δέκα μονάδων με την οποία κέρδισε τη Ν.Δ. είναι προσωπικό επίτευγμά του.
Ως εκ τούτου, δίνει προτεραιότητα στην εκπλήρωση των προεκλογικών υποσχέσεών του, ώστε με τον τρόπο αυτό να εδραιώσει την αξιοπιστία του έναντι των ψηφοφόρων του. Δημιουργεί, με άλλα λόγια, τη βάση της προσωπικής ισχύος του, όπως έκανε και ο πατέρας του στην πρώτη τετραετία του - την αρχή του δημοσιονομικού κατήφορου της χώρας...
Η σημερινή πραγματικότητα όμως ουδεμία σχέση έχει με το μακρινό 1981. (Εκτός από το κοινό επώνυμο των δύο πρωθυπουργών, τότε και σήμερα...) Η αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης απαιτεί μάλλον έναν Ανδρέα Παπανδρέου του 1985.
Θυμίζω ότι τότε το ΠΑΣΟΚ είχε κερδίσει τις εκλογές, με την Αννούλα (το αξιαγάπητο κοριτσάκι με τα λουλούδια) και με την υπόσχεση για ....«ακόμη καλύτερες ημέρες».
Οταν όμως ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος (ο σοβαρότατος, πλην μισητός στους λαϊκιστές, Δημήτριος Χαλικιάς) γνωστοποίησε στον Παπανδρέου ότι ....οι ταμειακές δυνατότητες του κράτους αρκούσαν για μόνον είκοσι ημέρες, εκείνος ( σ.σ αφού πρώτα ξανα-μανα δανείστηκε, αυξάνοντας το εξωτερικό ΜΟΝΟ χρέος- γιατί υπήρχε και το εσωτερικό με την μορφή ομολόγων- κατά 407 δις δραχμές και το ποσοστό του επί του ΑΕΠ από 16.4% το 1984, το πήγε 22% το 1985 ) έκανε στροφή 180 μοιρών στην πολιτική του και, για δύο χρόνια, με αρμόδιο υπουργό τον Κώστα Σημίτη, εφάρμοσε ένα σοβαρό πρόγραμμα σταθεροποίησης.
Τι να κάνουμε, λοιπόν; Ο Γιώργος ονειρευόταν το δικό του 1981, του έλαχε όμως το δικό του 1985. Οσο και αν δεν του αρέσει η προοπτική της υποχώρησης, είναι η μόνη που ανοίγεται μπροστά του. Μπορεί ακόμη και να βγει κερδισμένος από αυτή, γιατί η υποχώρηση είναι μεγάλο σχολείο.
Θυμίζω, λ.χ., την απάντηση που έδωσε ο περίφημος Μόλτκε ο νεότερος (ο αρχιτέκτων του αξέχαστου 1870...), όταν ένας κόλακας τον έβαλε στη χορεία των μεγάλων στρατηγών μαζί με τον Ναπολέοντα: «Οχι, διότι δεν έχω διευθύνει ποτέ μια υποχώρηση» - και το εννοούσε.
Μια υποχώρηση προς την πραγματικότητα χρειάζεται, δηλαδή μόνον περικοπή των δημοσίων δαπανών και καθόλου αύξηση .
Οι συμψηφισμοί του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στο CNN (θα δώσουμε μεν, θα κόψουμε δε, εν τέλει θα δανειστούμε τρία δισ. λιγότερα το 2010) δεν εξυπηρετούν τίποτε, εκτός από το εγώ της Λούκας και του Παπουτσή.
Το δήθεν νοικοκύρεμα, που πάει να πουλήσει η κυβέρνηση στις διεθνείς αγορές, προκύπτει από ρυθμίσεις, η τήρηση των οποίων επαφίεται στη διάθεση των κυβερνώντων. Δεν έχουν χαρακτήρα οριστικό. Δεν είναι μεταρρυθμίσεις!
Οι μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν την αποσύνδεση της πολιτικής για το συμφέρον του τόπου από τα συμφέροντα του δημόσιου τομέα και όχι απλώς την αποσύνδεση κόμματος και κυβέρνησης, όπως ευαγγελίζεται ο Γιώργος.
Αυτό γίνεται μόνον μέσω της περιστολής του δημόσιου τομέα. Η τηλεοπτική μετάδοση ανιαρών διαλέξεων από το Υπουργικό Συμβούλιο, όπου η πίεση της πραγματικότητας μεταφράζεται σε ποίηση δεν εξυπηρετεί τίποτε, πέραν του ναρκισσισμού όσων την εκφέρουν.
O Θεός παρακαλείται να βάλει το χέρι του....
Κατά πληροφορίες προερχόμενες από εκπαιδευμένους μύστες, με σπάνια δυνατότητα διείσδυσης στη σκέψη του Γιώργου, ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι η διαφορά των δέκα μονάδων με την οποία κέρδισε τη Ν.Δ. είναι προσωπικό επίτευγμά του.
Ως εκ τούτου, δίνει προτεραιότητα στην εκπλήρωση των προεκλογικών υποσχέσεών του, ώστε με τον τρόπο αυτό να εδραιώσει την αξιοπιστία του έναντι των ψηφοφόρων του. Δημιουργεί, με άλλα λόγια, τη βάση της προσωπικής ισχύος του, όπως έκανε και ο πατέρας του στην πρώτη τετραετία του - την αρχή του δημοσιονομικού κατήφορου της χώρας...
Η σημερινή πραγματικότητα όμως ουδεμία σχέση έχει με το μακρινό 1981. (Εκτός από το κοινό επώνυμο των δύο πρωθυπουργών, τότε και σήμερα...) Η αντιμετώπιση της σημερινής κρίσης απαιτεί μάλλον έναν Ανδρέα Παπανδρέου του 1985.
Θυμίζω ότι τότε το ΠΑΣΟΚ είχε κερδίσει τις εκλογές, με την Αννούλα (το αξιαγάπητο κοριτσάκι με τα λουλούδια) και με την υπόσχεση για ....«ακόμη καλύτερες ημέρες».
Οταν όμως ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος (ο σοβαρότατος, πλην μισητός στους λαϊκιστές, Δημήτριος Χαλικιάς) γνωστοποίησε στον Παπανδρέου ότι ....οι ταμειακές δυνατότητες του κράτους αρκούσαν για μόνον είκοσι ημέρες, εκείνος ( σ.σ αφού πρώτα ξανα-μανα δανείστηκε, αυξάνοντας το εξωτερικό ΜΟΝΟ χρέος- γιατί υπήρχε και το εσωτερικό με την μορφή ομολόγων- κατά 407 δις δραχμές και το ποσοστό του επί του ΑΕΠ από 16.4% το 1984, το πήγε 22% το 1985 ) έκανε στροφή 180 μοιρών στην πολιτική του και, για δύο χρόνια, με αρμόδιο υπουργό τον Κώστα Σημίτη, εφάρμοσε ένα σοβαρό πρόγραμμα σταθεροποίησης.
Τι να κάνουμε, λοιπόν; Ο Γιώργος ονειρευόταν το δικό του 1981, του έλαχε όμως το δικό του 1985. Οσο και αν δεν του αρέσει η προοπτική της υποχώρησης, είναι η μόνη που ανοίγεται μπροστά του. Μπορεί ακόμη και να βγει κερδισμένος από αυτή, γιατί η υποχώρηση είναι μεγάλο σχολείο.
Θυμίζω, λ.χ., την απάντηση που έδωσε ο περίφημος Μόλτκε ο νεότερος (ο αρχιτέκτων του αξέχαστου 1870...), όταν ένας κόλακας τον έβαλε στη χορεία των μεγάλων στρατηγών μαζί με τον Ναπολέοντα: «Οχι, διότι δεν έχω διευθύνει ποτέ μια υποχώρηση» - και το εννοούσε.
Μια υποχώρηση προς την πραγματικότητα χρειάζεται, δηλαδή μόνον περικοπή των δημοσίων δαπανών και καθόλου αύξηση .
Οι συμψηφισμοί του Γιώργου Παπακωνσταντίνου στο CNN (θα δώσουμε μεν, θα κόψουμε δε, εν τέλει θα δανειστούμε τρία δισ. λιγότερα το 2010) δεν εξυπηρετούν τίποτε, εκτός από το εγώ της Λούκας και του Παπουτσή.
Το δήθεν νοικοκύρεμα, που πάει να πουλήσει η κυβέρνηση στις διεθνείς αγορές, προκύπτει από ρυθμίσεις, η τήρηση των οποίων επαφίεται στη διάθεση των κυβερνώντων. Δεν έχουν χαρακτήρα οριστικό. Δεν είναι μεταρρυθμίσεις!
Οι μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν την αποσύνδεση της πολιτικής για το συμφέρον του τόπου από τα συμφέροντα του δημόσιου τομέα και όχι απλώς την αποσύνδεση κόμματος και κυβέρνησης, όπως ευαγγελίζεται ο Γιώργος.
Αυτό γίνεται μόνον μέσω της περιστολής του δημόσιου τομέα. Η τηλεοπτική μετάδοση ανιαρών διαλέξεων από το Υπουργικό Συμβούλιο, όπου η πίεση της πραγματικότητας μεταφράζεται σε ποίηση δεν εξυπηρετεί τίποτε, πέραν του ναρκισσισμού όσων την εκφέρουν.
O Θεός παρακαλείται να βάλει το χέρι του....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου