Γιατί θα ψήφιζα Ντόρα Μπακογιάννη

Στην τελευταία  εκπομπή του ραδιοφώνου της ΟΝΝΕΔ με τον τίτλο  “Οι Εγκάθετοι” , ο Πάσχος Μανδραβέλης, σχολιάζοντας τη σχέση φιλελευθερισμού και Νέας Δημοκρατίας, έκανε μια αξιοσημείωτη παρατήρηση:

“Τα κόμματα”, είπε ” πρέπει μεν να βρίσκονται ένα βήμα μπροστά από την κοινωνία αλλά ταυτόχρονα να την αντικατοπτρίζουν. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται πολύ πιο μπροστά. Απόδειξη ότι εγχειρήματα όπως οι “Φιλελεύθεροι” του Στέφανου Μάνου αλλά και η “Φιλελεύθερη Συμμαχία”, απέτυχαν”.

Για την αποτυχία της Φιλελεύθερης Συμμαχίας δεν είμαι καθόλου βέβαιη αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση. Για την ώρα, απλώς να αναφέρω ότι οι Φιλελεύθεροι στην Ελλάδα, μπορεί να μην κερδίζουν σε έδρες αλλά διαχρονικά είναι αυτοί που ορίζουν κάθε φορά την ατζέντα.

Αν επιλέξουμε να αποτιμήσουμε το συντηρητικό χώρο και τα κόμματα που κατά καιρούς τον εκφράζουν με τον τρόπο που περιέγραψε ο Πάσχος,   τότε, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι δεν τα έχει πάει καθόλου άσχημα, μέχρι σήμερα.

Στις απότομες στροφές της ιστορίας, η Δεξιά απέδειξε πως έχει “γερά κρατήματα”:  το “Λαϊκό Κόμμα” έγινε “Συναγερμός”, ο “Συναγερμός” έγινε “ΕΡΕ” και η “ΕΡΕ” έγινε “Νέα Δημοκρατία”.

Η δε Νέα Δημοκρατία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια απλή συνέχεια της ΕΡΕ αφού οι περισσότεροι βουλευτές της (εκατόν τόσοι) εξελέγησαν για πρώτη φορά μετά τη Χούντα, δηλαδή οι οπαδοί της Δεξιάς το 1974, ανανέωσαν ριζικά την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση.

Η μοναδική φορά  που η Δεξιά δεν προσπάθησε καν ν’ανταποκριθεί στο “αίτημα των καιρών”,  ήταν κατά γενική ομολογία το 2004 κι αυτό γιατί μετά το 1981 το μοναδικό μέτρο κρίσης και αποτίμησης της πορείας της στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ήταν η αποτυχία ή η επιτυχία κατάληψης της εξουσίας, δηλαδή η επιτυχία στην κατάληψη των υπουργικών θώκων, κάτι που θα επέτρεπε τη διαχείριση του κράτους προς όφελος της ομάδας που της έδωσε αυτήν ακριβώς την εξουσία.

Όχι, δεν γίνομαι άδικη όταν λέω κάτι τέτοιο.

Από το 1981 και μετά, η μόνη φορά που επιχειρήθηκε να γίνει κάποια σοβαρή ιδεολογική συζήτηση στο κόμμα αυτό, ήταν το 1985 επί προεδρίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όταν στις 3 Φεβρουαρίου του 1985 η Νέα Δημοκρατία εξέδοσε  τη “Διακήρυξη της Ελευθερίας”.

Το θυμάται κανείς αυτό το κείμενο;

Μπααα. Εδώ δεν το θυμάται ούτε η Νέα Δημοκρατία γιαυτό και δεν υπάρχει πουθενά στο διακτυακό της τόπο.

Το θυμόμαστε όμως πολύ καλά όλοι εμείς, του “‘80 οι εκδρομείς”.

Μπορεί το 1985 να ήμασταν μόλις 15 χρονών, αλλά ήμασταν και αφάνταστα πιεσμένοι από μια ΠΑΣΟΚική αισθητική που μας αφορούσε τόσο  όσο και η αισθητική της Δεξιάς: καθόλου. 

Τρία χρόνια μετά, με την κατάρρευση του λεγόμενου Υπαρκτού θα ήμασταν οι πρώτοι σ’ολόκληρη την ελληνική κοινωνία που θ’ αναρωτιόμασταν:  

“Πώς θ’αλλάξει η Ελλάδα αν δεν αλλάξουμε εμείς;”.

Ήμουν 18 χρονών όταν είδα αυτή την ερώτηση τυπωμένη σε αφίσσα στη Σχολή μου αλλά έπρεπε να φτάσω 39 για να την ακούσω να βγαίνει από το στόμα διακεκριμένου στελέχους της Νέας Δημοκρατίας.

Σήμερα, μου φαίνεται πολύ δύσκολο να περιγράψω αυτό που είναι κι αυτό που θέλει η ελληνική κοινωνία, ώστε να μπορώ και να προσδιορίσω ποια κόμματα μπορούν να την εκφράσουν.

Σ’αυτό,  ίσως φταίει το ότι δεν είμαι πολύ καλά εξοπλισμένη καθώς γνωρίζω ελάχιστα για τις μεθόδους της κοινωνιολογίας και της πολιτικής επιστήμης. Αν όμως επιχειρήσω να το προσεγγίσω αποφατικά, δηλαδή αν σκεφτώ τί δεν θέλουμε, τότε θα απαριθμούσα τις ανάγκες μας ως εξής :

Σήμερα λοιπόν θέλουμε:

• Επαναδιαπραγμάτευση με το “ένδοξο” παρελθόν και  επαναπροσδιορισμό της έννοιας του ελληνικού έθνους τον 21ο αι, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

• Παραγωγική οικονομία που να δίνει τη δυνατότητα εργασίας και προοπτική άλλη εκτός του “τρεις κι εξήντα” του δημοσίου.

• Ανοιχτή κοινωνία.

• Προτάσεις για τη διαχείριση και προστασία του περιβάλλοντος.

• Προτάσεις για τη διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος.

• Στοχασμό πάνω στην προοπτική του να γίνουμε μια εκ των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Παρακολούθησα με αρκετό ενδιαφέρον τον “προεκλογικό αγώνα” στη Νέα Δημοκρατία. Φυσικά γέλασα κι εγώ με τις παλινωδίες μεταξύ “ριζοσπαστικού και κοινωνικού φιλελευθερισμού”.

Αποτιμώντας όπως τη μέχρι τώρα συζήτηση, παρατηρώ οτι ορισμένοι μόνο στη Νέα Δημοκρατία, τριάντα χρόνια μετά την ίδρυσή της, συζήτησαν όλα τα παραπάνω.

Μόνο κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία,  αναγνωρίζουν τους πολίτες ως συνυπεύθυνους στη διαμόρφωση της πολιτικής και όχι  ως απλούς παίχτες ενός πελατειακού συστήματος.

Μόνο για κάποιους στη Νέα Δημοκρατία, οι πολίτες είναι δρώντα υποκείμενα, με κρίση και ελεύθερη βούληση και όχι  θύματα κάποιας συνομωσίας. Κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία, βρήκαν, επιτέλους, το κουράγιο να μιλήσουν για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων και των μεταναστών, την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και για την Πατρίδα χωρίς να σε κάνουν να ντρέπεσαι που τους ακούς.  

Κι αυτοί “οι κάποιοι” είναι η ομάδα των βουλευτών και των στελεχών της οποίας ηγείται η Ντόρα Μπακογιάννη.

Αυτοί  είναι οι λόγοι λοιπόν για τους οποίους θα ψήφιζα Ντόρα Μπακογιάννη αν συμμετείχα στη διαδικασία της εκλογής προέδρου της Νέας Δημοκρατίας.

Η Πατρίδα μας (που είναι και δική μας πατρίδα και δεν την εκχωρούμε σε καμία γραφική μειοψηφία) χρειάζεται περισσότερες φιλελεύθερες φωνές, περισσότερους ανθρώπους που να αντιλαμβάνονται πώς εξελίσσεται ο κόσμος, περισσότερους ανθρώπους που θ’αναγνωρίζουν την πολυπλοκότητα των προβλημάτων και θα είναι έτοιμοι να εργαστούν για την επίλυσή τους και όχι να συνθηματολογήσουν περί αυτών.

Πιστεύω ότι η Ντόρα Μπακογιάννη είναι μία από αυτούς.

Ελπίζω να εκλεγεί για να κονταροχτυπηθούμε μαζί της από την επομένη κιόλας μέρα, θέλω να είναι αυτή που θα πρέπει να πιέσουμε για περισσότερη τόλμη, για περισσότερο φιλελευθερισμό γιατί αυτή είναι που είπε τη βαριά κουβέντα :

“Πώς θ’αλλάξουμε την Ελλάδα αν δεν αλλάξουμε εμείς”. 

Αυτό ήταν το νεανικό μου όνειρο για τη Νέα Δημοκρατία και άσχετα  αν σήμερα δεν ανήκω σ’αυτό το χώρο για να με αφορά, πιστεύω ότι η Ντόρα θα εργαστεί προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.

Εύχομαι να πάνε όλα καλά την Κυριακή.

Όχι για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας αλλά για την Αξιωματική Αντιπολίτευση την οποία ο λαός έχει εξουσιοδοτήσει να ελέγχει την κυβέρνηση.

Ελπίζω να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα του ρόλου τους μέσα στην ελληνική πολιτεία και να πράξουν αναλόγως.