Να επιστρατευθούν οι άνθρωποι της αγοράς

Tου Στέλιου Σταυρίδη,

διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας Piscines Ideales

Η χώρα μας για να βγει από το αδιέξοδο χρειάζεται απλές λύσεις. Η απλότητα, ωστόσο, προϋποθέτει γνώσεις, δημιουργικότητα, καθαρό μυαλό και κοινό νου. Πάνω απ’ όλα όμως απαιτεί και εμπειρία, που μόνο άνθρωποι της αγοράς διαθέτουν, αφού έχουν εξασκηθεί στην πράξη.

Η νέα κυβέρνηση καλείται να νοικοκυρέψει απ’ άκρου εις άκρον το κράτος.

Να εξορθολογήσει και να απλοποιήσει τη λειτουργία του, να μειώσει κάθετα τη στείρα και καταστροφική γραφειοκρατία, να εξαλείψει την πολυνομία και την αντινομία. Να ανατρέψει δηλαδή όλους εκείνους τους παράγοντες που κάνουν την Ελλάδα να κατρακυλά ραγδαία στην παγκόσμια κατάταξη της ανταγωνιστικότητας.

Και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα έπεσε τα τελευταία χρόνια από την 35η θέση το 2003 στην 71η το 2009 (στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας), δείχνει πόσο οικτρά απέτυχε η Νέα Δημοκρατία στη διακυβέρνηση της χώρας. Δείχνει, όμως, και την τιτάνια προσπάθεια που χρειάζεται να κάνει η νέα κυβέρνηση για να αντιστρέψει την κατάσταση.

Στη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου παρατηρεί κανείς ότι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου χρησιμοποίησε και εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες - και πάντως όχι βουλευτές - σε καίριες κυβερνητικές θέσεις. Και έπραξε άριστα. Κάποια στιγμή θα έλθει και η σειρά της στελέχωσης εκατοντάδων θέσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ελπίζουμε να μην καταφύγει στη γνωστή ολέθρια συνταγή της χρησιμοποίησης... καθηγητών.

Νισάφι πια με (θεωρητικούς) πανεπιστημιακούς ογκόλιθους από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου, που καλούνται στην Ελλάδα να ασκήσουν διοίκηση. Στην πλειονότητά τους τα κάνουν κυριολεκτικά θάλασσα, αφού δεν ξέρουν ούτε πώς λειτουργεί η Δημόσια Διοίκηση, ούτε τη νοοτροπία συνδικαλιστών, κομματικών και γραφειοκρατών και το κυριότερο, έχουν μαύρα μεσάνυχτα για τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά.

Για να νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας, δηλαδή την Ελλάδα, χρειαζόμαστε ανθρώπους της αγοράς, έντιμους, ικανούς και αποφασισμένους, που να μπορούν να χωρίσουν «δύο γαϊδάρων άχυρα». Δεν χρειαζόμαστε καθηγητές - όσο πετυχημένοι κι αν είναι - για να μας αναπτύξουν ή να μας αναλύσουν θεωρίες που κανείς δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει επιτυχώς στην πράξη. Γιατί αν συνεχίσουμε αυτήν την τακτική, είναι βέβαιο ότι θα βουλιάξουμε, μουσκεύοντας και τις πανεπιστημιακές περγαμηνές αυτών που θα πειραματιστούν για μια ακόμη φορά στην πλάτη μας.

Κλασικό παράδειγμα το φορολογικό, από το οποίο τόσο πολύ εξαρτάται η κοινωνική δικαιοσύνη και πρόοδος όλων μας! Δεκαετίες ολόκληρες, δεκάδες πανεπιστημιακοί και εκατοντάδες προσπάθειες (υπό τη μορφή φορολογικών νομοσχεδίων), αντί να απλοποιήσουν τα πράγματα, τα περιέπλεξαν. Αντί να αυξήσουν την αποτελεσματικότητα των εισπρακτικών μηχανισμών, την μειώνουν όλο και περισσότερο. Αντί να ελαφρύνουν τον πολίτη, τον φορτώνουν σαδιστικά με ατελείωτη και βλακώδη γραφειοκρατία, αλλά και άγχος. Αντί να εγκαθιδρύσουν φορολογική και κοινωνική δικαιοσύνη, θεριεύουν τη φοροδιαφυγή.

Αντί προόδου, τα πάντα γίνονται όλο και πιο σύνθετα όλο και πιο δύσκολα. Φτάσαμε στο σημείο να χρειάζεσαι διερμηνείς, λογιστές, φοροτεχνικούς, ειδικούς συμβούλους, καθηγητές Πανεπιστημίων, συνταγματολόγους και κάθε λογής ειδήμονα για να αποτυπώσεις σε μια κόλλα χαρτί μια απλούστατη πραγματικότητα (πυρηνικοί φυσικοί και ειδικοί της NASA ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν χρειάζονται). Και κυριολεκτικά χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!

Εχουν πλέξει έναν απίθανο ιστό αράχνης, όπου ο φορολογούμενος δεν ξέρει από που να αρχίσει και που να τελειώσει. Στα ίδια περίπλοκα αδιέξοδα - που κάποιοι τόσο αριστοτεχνικά στήνουν - κινείται και όλος ο κρατικός μηχανισμός. Και καλά αυτοί, που επωφελούνται τα μέγιστα από την αδιαφάνεια, έχοντας φθάσει τη διαφθορά σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Οι υπόλοιποι κρατικοί λειτουργοί, στην πλειοψηφία τους νοικοκυραίοι και τίμιοι, τι χρωστάνε να τραβάνε όσα τραβάνε και να τους θεωρούν και από πάνω και ανέντιμους;

Παντού βασιλεύει η αναποτελεσματικότητα, η διαφθορά και το κράτος χάνει μέσα από τα χέρια του αστρονομικά ποσά, με τα οποία θα μπορούσε να μειώσει τα ελλείμματα, να δημιουργήσει προϋποθέσεις μεγάλων επενδύσεων και το σημαντικότερο, να ασκήσει πολύ αποτελεσματικότερη κοινωνική πολιτική.

Ας αποφασίσει ο Πρωθυπουργός κι ας ακολουθήσει τη σοφία της απλότητας, που σημαίνει και αποτελεσματικότητα. Κι ας αρχίσει με την απολύτως αναγκαία φορολογική μεταρρύθμιση: Ενιαίος φορολογικός συντελεστής (flat tax rate) και κατάργηση με μια μονοκονδυλιά χιλιάδων τόμων με νόμους, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις, ερμηνευτικές εγκυκλίους, κ.λπ., κ.λπ. Και ταυτόχρονα, κάθετη μείωση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, του ανορθολογισμού, των προκλητικών προνομίων και της ταλαιπωρίας των πολιτών. Το αποτέλεσμα θα είναι θεαματικό: Κατακόρυφη αύξηση των εσόδων του κράτους, κάθετη αύξηση του κύρους της νέας κυβέρνησης.

No risk, no gain ή σε απλά ελληνικά, ο τολμών νικά! Εάν η νέα κυβέρνηση τολμήσει, είναι βέβαιο ότι και η ίδια θα πετύχει και τεράστιες υπηρεσίες θα προσφέρει στη χώρα. Μένει να δούμε την επιλογή:

Καθηγητές Πανεπιστημίων για να δικαιωθεί ο Otto Von Bismark («καθηγηταί τρεις, εχάθη η πατρίς»); Ή άνθρωποι της αγοράς για να δικαιωθεί ο Leonardo Da Vinci, που εκθειάζοντας την απλότητα, είπε «simplicity is supreme sophistication».

Κέρδος 9/10/2009