Παρατηρούμε τις τελευταίες εβδομάδες ένα ξέσπασμα του προέδρου της Δημοκρατίας και μια δημόσια παραδοχή για το αδιέξοδο στο οποίο μας οδηγεί η Τουρκική αδιαλλαξία.
Ταυτόχρονα φαίνεται να απογοητεύεται από τις ακραίες τοποθετήσεις και απαιτήσεις του «συντρόφου» Ταλάτ που –όντας πιόνι της Άγκυρας- αναπαράγει αυτά που τον δασκαλεύει το στρατιωτικό καθεστώς που κρύβεται πίσω από τη διακυβέρνηση της κατοχικής δύναμης.
Ακόμα και οι ‘γενναίες προσφορές’ του Δ. Χριστόφια προς τους Τουρκοκυπρίους δεν φάνηκαν αρκετές…
Και τώρα έρχεται στα λόγια και τις τοποθετήσεις των άλλοτε ‘απορριπτικών’.
Προειδοποιεί πως τέτοιες απαιτήσεις είναι απαράδεκτες και δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές.
Μπήκαμε όμως στο χορό και πρέπει να χορέψουμε... Ή μάλλον να μας χορέψουν...
«Παρά τις ειλικρινείς μας προσπάθειες, η τουρκοκυπριακή πλευρά συνεχίζει να καταθέτει θέσεις και προτάσεις, οι οποίες είναι εκτός των πλαισίων. Τυχόν υιοθέτηση τέτοιων θέσεων θα οδηγούσε στην αποδοχή των συνεπειών της κατοχής και θα οδηγούσε σε μια λύση, η οποία δεν θα είναι ούτε βιώσιμη, ούτε λειτουργική», δήλωσε χθες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην ομιλία του κατά την αντικατοχική πορεία του Δήμου Μόρφου. Για να προσθέσει: «Έχουμε τονίσει επανειλημμένα στους Τουρκοκύπριους και στη διεθνή κοινότητα ότι θέσεις όπως αυτές δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές».
Έλα όμως που ευθυνόμαστε, σε σημαντικό βαθμό, για την στάση της Τουρκίας.
Διότι όταν προειδοποιούσαμε τον πρόεδρο για την αποδοχή πριν την έναρξη των διαπραγματεύσεων, για παραμονή 50000 εποίκων και για εκ περιτροπής προεδρία, ανησυχούσαμε πως με τέτοια «ορεκτικά», η τουρκική βουλιμία θα καθίστατο περαιτέρω ανεξέλεκτη.
Με τέτοια διπλωματική ανεπάρκεια και τόση ευελιξία ήταν λογικό να απαιτούν, λίγους μήνες αργότερα, σχεδόν συνομοσπονδία.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας Σημερινή 12-10-2009 "ο Δημήτρης Χριστόφιας παραδέχθηκε, εμμέσως πλην σαφώς, την τελμάτωση των απευθείας διαπραγματεύσεων, λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας, αφού είπε ότι υπήρξε μεν κάποια πρόοδος, αλλά οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν φθάσει σε προχωρημένο στάδιο, ούτε βρίσκονται κοντά στην τελική λύση του προβλήματος", για να επαναλάβει ότι «οι προσδοκίες υπήρξαν μεγαλύτερες στην έναρξη των συνομιλιών».
Ωστόσο, ο Δ.Χριστόφιας εξέφρασε την ελπίδα ότι, κατά τη διάρκεια του δεύτερου γύρου των διαπραγματεύσεων, που μόλις έχει αρχίσει, θα υπάρξει αναθεώρηση των τουρκικών θέσεων, ούτως ώστε να μπορέσουμε, όσο το δυνατόν πιο σύντομα, να συμφωνήσουμε μεταξύ μας, χωρίς επιδιαιτησία και χωρίς άσκηση πιέσεων μέσω τεχνητών χρονοδιαγραμμάτων, στην πολυπόθητη λύση του προβλήματος.
Δηλαδή, ξεκινάμε το δεύτερο γύρο το συνομιλιών και πάλι με μεγαλύτερες προσδοκίες απ' ότι θα έπρεπε. Και αναμένουμε πως καμφθεί, ως δια μαγείας, η Τουρκική αδιαλλαξία.
Βρισκόμαστε ενάμιση μήνα από το Δεκέμβριο και έχουμε αποτύχει παταγωδώς να πετύχουμε τα αυτονόητα, που δεν είναι άλλα από την επιβολή κυρώσεων προς την Άγκυρα για τη στάση της στο Κυπριακό, τη μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη κατοχή Ευρωπαϊκού εδάφους και την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μια μούντζα στα μούτρα μας αποτελεί το χθεσινό έγγραφο στρατηγικής της Ευρωπαϊκής επιτροπής για την Τουρκία.
"Είναι επείγον να εφαρμόσει η Τουρκία το Πρωτόκολλο της Αγκυρας, υπογραμμίζει το έγγραφο στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία, όμως, δεν εισηγείται την επιβολή κυρώσεων εναντίον της χώρας αυτής. Οπως επισημαίνεται στο έγγραφο της Επιτροπής, με τίτλο «Enlargement Strategy and Main Challenges 2009-2010», που περιλαμβάνει και τα βασικότερα για την Κομισιόν στοιχεία της έκθεσης για κάθε υποψήφια χώρα, «η Τουρκία έχει εκφράσει τη στήριξή της για τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ μεταξύ των ηγετών της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας για την επίτευξη συνολικής λύσης του κυπριακού προβλήματος».
Αν εγιώνις μπήξω σας ούλλα τέσσερα δαχτύλια, εσείς ρουμλάρ εν θα πονήσετε, σύμφωνα με το τελευταίον έκθεση του Κομισιόν! Τζιαι σύμφωνα με 50 μη-κυβερνητικό Τ/κ και Ε/κ οργκανώσεις, όχι μόνο ρουμλάρ εν θα πονήσετε, πρέπει να αρέσει σας τζιόλας!
Ταυτόχρονα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας τονίζει την ανάγκη εξεύρεσης συνιστώσας, ώστε να αποφύγουμε την επιδιαιτησία και τα χρονοδιαγράμματα.
Ε αυτό θα πεί ευελιξία... Από έναν άνθρωπο που βγήκε δεκάδες φορές και διαβεβαίωσε το λαό πως δεν πρόκειται να δεχθεί επιδιαιτησία και χρονοδιαγράμματα. Γιατί αφήνει ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Γιατί δεν τερματίζει τις συνομιλίες ρίχνοντας την ευθύνη στη Τουρκική αδιαλλαξία; Δεν είναι υποχρεωμένος να δεχθεί τέτοιους όρους από τη στιγμή που δεν κινδυνεύει η Διεθνής Ασφάλεια και Ειρήνη, όπως αναγράφεται στο άρθρο 33 του Καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Και ολοκληρώνει θέτοντας το στόχο της δικής μας πλευράς. «Μια λύση συμφωνημένη, που θα είναι το αποτέλεσμα των συνομιλιών μεταξύ των δύο κοινοτήτων, την οποία θα θέσουμε ενώπιον του λαού για έγκριση σε χωριστά και ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Δεν μπορούμε να δεχθούμε λύσεις δοτές».
Από την παραπάνω δήλωση αποθηκεύουμε στο σκληρό δίσκο της Ιστορίας δύο πράγματα:
Καταρχήν τη δέσμευση πως η λύση που θα προκύψει θα τεθεί σε δημοψήφισμα. Και ελπίζουμε πως στο δημοψήφισμα των κατεχομένων θα λάβουν μέρος μόνο αυτοί που πραγματικά δικαιούνται.
Δεύτερον, τη δέσμευση ότι η λύση που θα τεθεί σε δημοψηφίσματα θα είναι λύση που θα συμφωνηθεί και όχι λύση δοτή.
Κρατάμε λοιπόν για την ιστορία τα παραπάνω και προσβλέπουμε πως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει πλέον καταλάβει ότι ο Ταλάτ δεν είναι και τόσο φίλος και σύντροφος, ούτε φυσικά και ο αντιπρόσωπος της Τουρκοκυπριακής κοινότητας. Είναι ο αντιπρόσωπος του Αττίλα και το φερέφωνο των στρατηγών.
Ευχόμαστε σύντομα να καταλάβει ότι δεν φταίει για το αδιέξοδο ο 'απορριπτισμός' των Ελληνοκυπρίων. Και αν συνεχίσουμε με τόση ευελιξία θα βρεθούμε και πάλι στο δίλημμα των δημοψηφισμάτων, με το λαό μας να απορρίπτει τις καταγεγραμμένες πλέον προτάσεις της Τουρκίας και να δέχεται τις επικρίσεις της Διεθνούς κοινότητας. Ήδη, με τη στάση της Άγκυρας, έπρεπε να είχαμε αποχωρήσει από τις συνομιλίες, στις οποίες, σε κάθε περίπτωση, δεν έπρεπε ποτέ να μπούμε.
Είναι κρίμα που καταφέραμε με την επιπολαιότητά μας, να παρουσιάζεται ένα θέμα εισβολής και κατοχής ως ζήτημα αναζήτησης κοινής συνιστώσας μεταξύ δύο κοινοτήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου