Ξαφνικά, απέκτησα κι εγώ… “αξία”!

Βέεβαια! Έτσι από το πουθενά, απέκτησα μια κάποια υπόσταση! Πώς λέει ο λαός, «απόχτησε κι η μύγα ξύγκι»; Αυτό έπαθα κι εγώ, επί εικοσιπενταετία μια κοινωνική “μύγα” στα αζήτητα, παρόλο που το τσίμπημά της είναι ενοχλητικό.
Απόκτησα λίγο “ξύγκι” βρε αδελφέ! Αλήθεια σας λέω! Τουλάχιστον προσωρινά, τ’ όνομά μου συζητιέται σε κάποιες παρέες. Κι εκεί που για ορισμένους συγγενείς, φίλους, γνωστούς και γείτονες, ήμουνα ένα τίποτα, ξαφνικά, με μια κίνηση ματ, έγινα κι εγώ κάποια!
Μην πάει όμως ο νους σας στο κακό.
Δεν έκανα καμιά προκλητική ενέργεια, απ’ αυτές που φτιάχνουν είδωλα από τη μια στιγμή στην άλλη.

Είναι γεγονός ότι από τότε που άρχισα να γράφω, σταδιακά έπεφτα σε ανυποληψία. Αφού μάλιστα το γράψιμο δεν μου απέφερε κέρδος, δηλαδή μου απέφερε ένα υλικό “τίποτα”, στη συνείδηση των πολλών ήμουνα ένα τίποτα.
Διότι στη σημερινή κουλτούρα, το μόνο που έχει αξία είναι το χρήμα.
Σου φέρνει χρήμα αυτό που κάνεις; Ε, τότε αξίζει, και αξίζεις κι εσύ μαζί, ασχέτως αν είσαι τενεκές ξεγάνωτος. Και θα ρωτήσει κανείς, ποια ήταν αυτή η κίνηση “ματ” που ανέβασε τις μετοχές μου που είχαν πιάσει πάτο;
Ήταν το απίστευτο, για όσους με γνώριζαν, γεγονός ότι πήγα κρουαζιέρα!
Τώρα, θα μου πουν κάποιοι “πνευματικοί” τύποι, τι γύρευε η αλεπού στο παζάρι, και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης; Μου περίσσευαν ή ξαφνικά έγινα σνομπ; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είχα ανάγκη από διακοπές – στην ηλικία μου μάλιστα επιβάλλονται – και για χρόνια τώρα ήθελα να επισκεφτώ τις Σκανδιναβικές χώρες.
Επειδή όμως μια τέτοια οδική εκδρομή ήταν πολύ κουραστική, με ατέλειωτα χιλιόμετρα ταξίδι και αλλαγή ξενοδοχείου κάθε νύχτα, επέλεξα την κρουαζιέρα, που άλλωστε δεν έβγαινε και πολύ ακριβότερη.
Το σπουδαιογελοίο, όμως, της υπόθεσης ήταν ότι η είδηση ταξίδεψε ραγδαία από στόμα σε στόμα, και αναδείχτηκα σε σπουδαίο πρόσωπο από τη μια στιγμή στην άλλη! Βρε τι φιλοφρονήσεις, τι τεμενάδες, τι θαυμασμός έπεσε κατά την επιστροφή μου, δεν πίστευα στα μάτια μου, κι ούτε μπορώ να σας περιγράψω.
Για το συγκεκριμένο κοινό, που βεβαίως είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνίας μας, είχα κάνει επιτέλους κάτι που άξιζε να υμνηθεί. Είχα ζήσει κάτι που δικαίωνε το πέρασμά μου από τη ζωή.
Τα εικοσιπέντε χρόνια συστηματικής αφιέρωσης στο γράψιμο είναι ένα τίποτα για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μου, όταν μάλιστα η δραστηριότητα αυτή δεν μου απέφερε χρήμα και τ’ όνομά μου δεν αναφέρθηκε ούτε κατά λάθος σε τηλεοπτική εκπομπή.
Κι όταν δεν υπάρχεις για την τηλεόραση, δεν υπάρχεις ούτε σαν άνθρωπος. Κάποια “φίλη” μου το είπε έξω από τα δόντια. «Από τότε που σε ξέρω, αυτό ήταν το μόνο πράγμα που έκανες και άξιζε.»
Η δήλωσή της μου προκάλεσε ρίγος και την ξαναρώτησα, μήπως δεν είχα ακούσει καλά. Το επιβεβαίωσε για δεύτερη φορά, και όχι μονολεκτικά, ότι όλα αυτά που γράφω δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στην κρουαζιέρα που πήγα.
Διαμαρτυρήθηκα, αλλά αυτή επέμεινε.
Της είπα ότι έστω κι αν αντικειμενικά τα βιβλία και τα άρθρα μου δεν αξίζουν τίποτα, στοιχειώδης κοινωνική συμπεριφορά δεν επιτρέπει το φτύσιμο κατά πρόσωπο, ακόμη κι αν δεν ήμουνα φίλη αλλά απλά μια γνωστή.
Αποσβολωμένη ψέλλισα πως όταν κάποιος έχει αφοσιωθεί σε κάτι που τον γεμίζει και το θεωρεί χρήσιμο, στοιχειώδης ανθρωπιά δεν επιτρέπει το μηδενισμό του έργου του. Ισχυρίστηκε πως έχει μάθει να μην υποκρίνεται και μου ευχήθηκε να πηγαίνω κάθε χρόνο κι από μια κρουαζιέρα, για να κάνω και κάτι που… αξίζει!
Τώρα γιατί αυτό με πείραξε τόσο πολύ;
Διότι δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό.
Εκφράζει τη νοοτροπία της κουλτούρας του τίποτα, μιας κουλτούρας όπου το χρήμα και οι απολαύσεις είναι το μόνο για το οποίο αξίζει κανείς να ζει. Μιας κουλτούρας όπου η τέχνη του να είσαι άνθρωπος και πολίτης έχει ξεχαστεί εντελώς, αν και ποτέ δεν είχε επιλεγεί ως συνειδητή προτεραιότητα στις οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες.
Μιας κουλτούρας όπου όσοι αποπειρώνται ανιδιοτελώς να διδάξουν την τέχνη του εξανθρωπισμού του ζώου που όλοι κρύβουμε μέσα μας – στον περιορισμένο έστω βαθμό που και οι ίδιοι έχουν εξανθρωπιστεί – θεωρούνται “τίποτα”, ή στην καλύτερη περίπτωση γραφικοί και αιθεροβάμονες…