Του Γιώργου Κράλογλου Δανείσθηκα τον τίτλο του σημερινού σημειώματος από το ομώνυμο νούμερο επιθεώρησης που παίχθηκε πριν από 30 χρόνια περίπου και σατίριζε (με το συγκεκριμένο νούμερο) τις προθέσεις του ΠΑΣΟΚ (τότε) να λύσει τα προβλήματα των μικρομεσαίων όταν θα αναλάμβανε την εξουσία.
Το θυμήθηκα τις ημέρες αυτές όπου ενώ από την μία πλευρά, ακούμε κατά κόρον από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι οι μικρομεσαίοι θα σωθούν με τα ΤΕΜΠΜΕ, τα προγράμματα που έχουν εξασφαλισθεί για ενισχύσεις επενδύσεων, τις ειδικές χρηματοδοτήσεις και τις παρεμβάσεις των αρμόδιων κρατικών Οργανισμών (πράγμα που σημαίνει ότι δεν σώθηκαν ούτε επί ΠΑΣΟΚ ούτε επί Ν.Δ. μέχρι τώρα) από την άλλη έχουμε τον πρόεδρο του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών κ. Π. Ρεσβάνη (με την ευκαιρία παρουσίασης έρευνας για την κρίση στους ΜμΕ που έκανε η εταιρεία MARC για το ΒΕΑ) να δηλώνει μεταξύ πολλών άλλων ότι:
* Χάθηκαν, λόγω κρίσης, 18.000 θέσεις εργασίας και περιμένουμε και νέες απολύσεις.
* Περίπου 17.000 βιοτέχνες φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους την επόμενη διετία. «Εκφράζουν την ανησυχία τους για την εύρυθμη λειτουργία των επιχειρήσεών τους» είναι με ακρίβεια τα λόγια του.
* Περισσότερες από 8.500 βιοτεχνίες είναι για άμεσο κλείσιμο.
* Αν οι 30 στις 100 βιοτεχνίες δεν πάρουν φθηνά δάνεια το επόμενο εξάμηνο δεν πρόκειται να τα βγάλουν πέρα. Αυτά και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα διαπιστώνονται στην έρευνα του ΒΕΑ.
Αλλά δεν είναι αντικείμενο της στήλης να την παρουσιάσει. Κρατάω όμως και σας μεταφέρω δύο συμπεράσματά που είναι να τρελαίνεσαι
.
Πρώτον ότι η Ελλάδα μεταποιητικά είναι μάλλον σε αδιέξοδο μιας και για να μείνει στον ευρωπαϊκό χάρτη της μεταποίησης πρέπει να αναγνωρίσει ότι ο πήχης που της αναλογεί είναι εκείνος που μετράει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις διαφόρων μεγεθών αδιέξοδο.
Γιατί εφόσον οι μικρομεσαίες δεν έχουν σωθεί και οι μεγάλες βιομηχανίες όπως και η βαριά μεταποίηση δεν ανήκουν πλέον στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι σιγά-σιγα η μεταποίηση στην Ελλάδα (σύμφωνα και με στοιχεία ερευνών όπως η παρούσα και παρόμοια των βιομηχανιών Βορ. Ελλάδος) θα γίνεται ιστορία.
Ανεξάρτητα από το εάν οι ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση μοιράζονται και σε πολιτικούς και σε πολιτικές και σε επιχειρηματίες και σε συντεχνίες και σε συνδικαλιστές και σε πάσης φύσεως κινήματα...
Και βεβαίως σε ό,τι αφορά τις ευθύνες των επιχειρηματιών και του μικρομεσαίου χώρου δεν είναι λίγες. Γιατί δεν μπορούν να διαγραφούν από τη μνήμη των παλαιοτέρων τα εκατοντάδες σκάφη, τα ακριβά αυτοκίνητα και οι βίλες στα παραθαλάσσια μέρη της Αττικής με δάνεια για τα οποία είχε εγγυηθεί στις Τράπεζες το ελληνικό Δημόσιο το οποίο και κάλυψε βεβαίως τα φέσια γιατί τα δάνεια αυτά ποτέ δεν πληρώθηκαν μόνο και μόνο επειδή είχε εγγυηθεί το δημόσιο.
Αυτή τη στιγμή δεν είναι ώρα ούτε ανάλυσης ούτε απόδοσης ευθυνών. Είναι ώρα πραγματικής αποτύπωσης της κατάστασης και της αλήθειας για το αύριο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας.
Μιας «χαρτογράφησης της ελληνικής βιοτεχνίας» λέει το ΒΕΑ που βλέπει τώρα με τρόμο το αύριο γιατί ασφαλώς και η διοίκηση του Επιμελητηρίου γνωρίζει ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι καθαρή συνέπεια της οικονομικής κρίσης αλλά της ελληνικής οικονομικής πολιτικής που πάντα φιλτράρεται μέσα από το πολιτικό κόστος και μέσα από πολιτικές μετρήσεις τις προεκλογικές περιόδους.
Το δεύτερο τρελό συμπέρασμα είναι ότι από τους 100 βιοτέχνες οι 40 δεν έχουν ιδέα ούτε για τα ευνοϊκά προγράμματα ούτε για τις ευνοϊκές χρηματοδοτήσεις που ισχύουν.
Από αυτούς δε, μόνο 20 είναι σε θέση να καταλάβουν ακόμη και αν τους εξηγήσουν οι υπάλληλοι των Τραπεζών.
Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμίας τους να αντιληφθούν τα οικονομικά. Είναι συνέπεια της πολυπλοκότητας του συστήματος και των γραφειοκρατικών διαδικασιών.
Και τίθεται εδώ το εξής απλό ερώτημα:
Για να σώσουμε τους μικρομεσαίους θέλουμε πόρους που δεν έχουμε.
Μπορούμε όμως να τους διευκολύνουμε να δανεισθούν.
Πως όμως αντιλαμβανόμαστε την διευκόλυνση ως κράτος και ως κυβέρνηση.
Να τους παραδίδουμε προς σφαγή στις Τράπεζες (αφού οι Τράπεζες δεν είναι κοινωνικά ιδρύματα) ή να τους εξυπηρετήσουμε εκεί που πραγματικά πονάνε;
Κατά τα άλλα παραμένει το μονίμως αναπάντητο ερώτημα.
Η κρατική φάμπρικα των Οργανισμών και των υπηρεσιών που στήνουμε για τους μικρομεσαίους είναι για να εξυπηρετήσουμε αναπτυξιακούς στόχους ή να εξυπηρετήσουμε τα «μαγαζάκια» των «δικών μας παιδιών» να κάνουν τις αρπαχτές τους και από τους βιοτέχνες και από τα προγράμματα τους δημοσίου;
Το θυμήθηκα τις ημέρες αυτές όπου ενώ από την μία πλευρά, ακούμε κατά κόρον από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι οι μικρομεσαίοι θα σωθούν με τα ΤΕΜΠΜΕ, τα προγράμματα που έχουν εξασφαλισθεί για ενισχύσεις επενδύσεων, τις ειδικές χρηματοδοτήσεις και τις παρεμβάσεις των αρμόδιων κρατικών Οργανισμών (πράγμα που σημαίνει ότι δεν σώθηκαν ούτε επί ΠΑΣΟΚ ούτε επί Ν.Δ. μέχρι τώρα) από την άλλη έχουμε τον πρόεδρο του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών κ. Π. Ρεσβάνη (με την ευκαιρία παρουσίασης έρευνας για την κρίση στους ΜμΕ που έκανε η εταιρεία MARC για το ΒΕΑ) να δηλώνει μεταξύ πολλών άλλων ότι:
* Χάθηκαν, λόγω κρίσης, 18.000 θέσεις εργασίας και περιμένουμε και νέες απολύσεις.
* Περίπου 17.000 βιοτέχνες φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους την επόμενη διετία. «Εκφράζουν την ανησυχία τους για την εύρυθμη λειτουργία των επιχειρήσεών τους» είναι με ακρίβεια τα λόγια του.
* Περισσότερες από 8.500 βιοτεχνίες είναι για άμεσο κλείσιμο.
* Αν οι 30 στις 100 βιοτεχνίες δεν πάρουν φθηνά δάνεια το επόμενο εξάμηνο δεν πρόκειται να τα βγάλουν πέρα. Αυτά και άλλα πολλά και ενδιαφέροντα διαπιστώνονται στην έρευνα του ΒΕΑ.
Αλλά δεν είναι αντικείμενο της στήλης να την παρουσιάσει. Κρατάω όμως και σας μεταφέρω δύο συμπεράσματά που είναι να τρελαίνεσαι
.
Πρώτον ότι η Ελλάδα μεταποιητικά είναι μάλλον σε αδιέξοδο μιας και για να μείνει στον ευρωπαϊκό χάρτη της μεταποίησης πρέπει να αναγνωρίσει ότι ο πήχης που της αναλογεί είναι εκείνος που μετράει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις διαφόρων μεγεθών αδιέξοδο.
Γιατί εφόσον οι μικρομεσαίες δεν έχουν σωθεί και οι μεγάλες βιομηχανίες όπως και η βαριά μεταποίηση δεν ανήκουν πλέον στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι σιγά-σιγα η μεταποίηση στην Ελλάδα (σύμφωνα και με στοιχεία ερευνών όπως η παρούσα και παρόμοια των βιομηχανιών Βορ. Ελλάδος) θα γίνεται ιστορία.
Ανεξάρτητα από το εάν οι ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση μοιράζονται και σε πολιτικούς και σε πολιτικές και σε επιχειρηματίες και σε συντεχνίες και σε συνδικαλιστές και σε πάσης φύσεως κινήματα...
Και βεβαίως σε ό,τι αφορά τις ευθύνες των επιχειρηματιών και του μικρομεσαίου χώρου δεν είναι λίγες. Γιατί δεν μπορούν να διαγραφούν από τη μνήμη των παλαιοτέρων τα εκατοντάδες σκάφη, τα ακριβά αυτοκίνητα και οι βίλες στα παραθαλάσσια μέρη της Αττικής με δάνεια για τα οποία είχε εγγυηθεί στις Τράπεζες το ελληνικό Δημόσιο το οποίο και κάλυψε βεβαίως τα φέσια γιατί τα δάνεια αυτά ποτέ δεν πληρώθηκαν μόνο και μόνο επειδή είχε εγγυηθεί το δημόσιο.
Αυτή τη στιγμή δεν είναι ώρα ούτε ανάλυσης ούτε απόδοσης ευθυνών. Είναι ώρα πραγματικής αποτύπωσης της κατάστασης και της αλήθειας για το αύριο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας.
Μιας «χαρτογράφησης της ελληνικής βιοτεχνίας» λέει το ΒΕΑ που βλέπει τώρα με τρόμο το αύριο γιατί ασφαλώς και η διοίκηση του Επιμελητηρίου γνωρίζει ότι η κατάσταση αυτή δεν είναι καθαρή συνέπεια της οικονομικής κρίσης αλλά της ελληνικής οικονομικής πολιτικής που πάντα φιλτράρεται μέσα από το πολιτικό κόστος και μέσα από πολιτικές μετρήσεις τις προεκλογικές περιόδους.
Το δεύτερο τρελό συμπέρασμα είναι ότι από τους 100 βιοτέχνες οι 40 δεν έχουν ιδέα ούτε για τα ευνοϊκά προγράμματα ούτε για τις ευνοϊκές χρηματοδοτήσεις που ισχύουν.
Από αυτούς δε, μόνο 20 είναι σε θέση να καταλάβουν ακόμη και αν τους εξηγήσουν οι υπάλληλοι των Τραπεζών.
Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα αδυναμίας τους να αντιληφθούν τα οικονομικά. Είναι συνέπεια της πολυπλοκότητας του συστήματος και των γραφειοκρατικών διαδικασιών.
Και τίθεται εδώ το εξής απλό ερώτημα:
Για να σώσουμε τους μικρομεσαίους θέλουμε πόρους που δεν έχουμε.
Μπορούμε όμως να τους διευκολύνουμε να δανεισθούν.
Πως όμως αντιλαμβανόμαστε την διευκόλυνση ως κράτος και ως κυβέρνηση.
Να τους παραδίδουμε προς σφαγή στις Τράπεζες (αφού οι Τράπεζες δεν είναι κοινωνικά ιδρύματα) ή να τους εξυπηρετήσουμε εκεί που πραγματικά πονάνε;
Κατά τα άλλα παραμένει το μονίμως αναπάντητο ερώτημα.
Η κρατική φάμπρικα των Οργανισμών και των υπηρεσιών που στήνουμε για τους μικρομεσαίους είναι για να εξυπηρετήσουμε αναπτυξιακούς στόχους ή να εξυπηρετήσουμε τα «μαγαζάκια» των «δικών μας παιδιών» να κάνουν τις αρπαχτές τους και από τους βιοτέχνες και από τα προγράμματα τους δημοσίου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου