Το ερώτημα «αν ο Καραμανλής μπορεί να γίνει Σαρκοζί» δεν έχει και πολύ νόημα. Διότι ούτε και ο Σαρκοζί μπορούσε να γίνει Σαρκοζί, μέχρι που έγινε Σαρκοζί…!
_____________________________________________________________________________________________________________
Εν όψει της αναδιάταξης του πολιτικού χάρτη στην Ελλάδα υπάρχουν δύο σενάρια για τις μείζονες ανακατατάξεις που επίκεινται:
Το ένα προβλέπει ότι η Νέα Δημοκρατία αποσυντίθεται:
Ο Καρατζαφέρης παίρνει ένα κομμάτι της και φτιάχνει το «μεγάλο δεξιό κόμμα» του 25%, η Ντόρα Μπακογιάννη συγκρατεί το υπόλοιπο και μαζί με τους «εκσυγχρονιστές» του ΠΑΣΟΚ δημιουργεί ένα «φιλελεύθερο» κεντρώο κόμμα της τάξης του 35%. Πιο πέρα (προς τα Αριστερά) δημιουργείται ένα χαλαρό κόμμα της τάξης του 25%, από το «υπόλοιπο» ΠΑΣΟΚ, τα υπόλοιπα του ΣΥΝ, κι ολίγον από Οικολόγους, ενώ ακόμα πιο πέρα ακόμα, το ΚΚΕ σταθεροποιείται γύρω στο 10%. Σε ένα τέτοιο σκηνικό, θα κυριαρχεί το «κεντρώο-φιλελεύθερο» κόμμα της Ντόρας (και του Μητσοτακέικου γενικότερα), το οποίο θα μπορεί να κυβερνά πότε με τη συνεργασία της Καρατζαφερικής δεξιάς, πότε με τη συνεργασία της θολής παλαιοπασοκικής αριστεράς.
Το σενάριο αυτό κατά πάσα πιθανότητα το προωθούν τόσο ο Γιώργος Καρατζαφέρης, όσο και η Ντόρα Μητσοτάκη, αλλά δεν έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Διότι η κοινωνία μετατοπίζεται προς τα δεξιά (όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη), οπότε ένα σύστημα που διατηρεί το κέντρο βάρος στο Κέντρο ή στην Κεντροαριστερά, είναι ασταθές ή ανέφικτο.
Το άλλο σενάριο προβλέπει τη δημιουργία ισχυρού κόμματος εξουσίας της Κεντροδεξιάς, που θα είναι «υπερβατικό» (θα προσελκύει κι από τα δεξιά κι από τα αριστερά του), θα ασκεί ηγεμονία (θα μπορεί να κυβερνήσει χωρίς τους άλλους, αλλά οι άλλοι δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν χωρίς αυτό) και θα περιθωριοποιεί τους ακραίους φιλελεύθερους και τους ακραίους διεθνιστές -απάτριδες της «παγκοσμιοποίησης». Το σενάριο αυτό έχει το μεγάλο πλεονέκτημα να είναι σύμφωνο με τη μετακίνηση των κοινωνικών ισορροπιών προς τα δεξιά (σε Ελλάδα και Ευρώπη), ενώ θα ανακόψει τη μετακίνηση του κέντρου βάρους στα άκρα.
Μπορεί ένα τέτοιο κόμμα να προκύψει από την μετεξέλιξη της Νέας Δημοκρατίας; Θεωρητικά είναι. Και από πρακτικής απόψεως επίσης είναι. Για την ακρίβεια, αν γίνουν κάποιες τομές στα θέματα της λαθρομετανάστευσης, του πανεπιστημιακού ασύλου, της ασφάλειας των πολιτών και του τραπεζικού καρτέλ, που δεν είναι μόνο απαραίτητες, αλλά είναι και εφικτές, τότε στη Νέα Δημοκρατία θα επιστρέψουν τμήματα παραδοσιακών ψηφοφόρων της που την εγκατέλειψαν και επιπλέον θα προσελκύσει τμήματα ψηφοφόρων κι από τα δεξιά κι από τα αριστερά της.
Πρόκειται για ένα σχέδιο «αλά Σαρκοζί». Το ερώτημα «αν ο Καραμανλής μπορεί να γίνει Σαρκοζί» δεν έχει και πολύ νόημα. Διότι ούτε και ο Σαρκοζί μπορούσε να γίνει Σαρκοζί, μέχρι που έγινε Σαρκοζί…!
Αν επικρατήσει ένα τέτοιο σενάριο, τότε ο Καραμανλής κερδίζει τις εκλογές ξανά, κι ύστερα αρχίζει να αποσύρεται, από θέση ισχύος, δίνοντας το «δακτυλίδι» σε ένα διάδοχο δικής του επιλογής, ικανό να συνεχίσει και να εμπεδώσει την κυριαρχία αυτού του μοντέλου «διευρυμένης ηγεμονίας της ΝΔ». Οπότε σε λίγο έχουμε αλλαγή ονόματος και αρχηγού στο κυβερνών κεντροδεξιό κόμμα.
Μακροπρόθεσμα αυτό θα βοηθήσει στη δημιουργία ενός αντίστοιχα σοβαρού και σύγχρονου μεγάλου κόμματος στο χώρο της Κεντροαριστεράς, που θα έχει επίσης περιθωριοποιήσει του «μεταλλαγμένους εκσυγχρονιστές», του μεταλλαγμένους διεθνιστές», τους σταλινικούς, τους «προστάτες των κουκουλοφόρων», καθώς και τα «παπαγαλάκια» των διαπλεκομένων και των ξένων πρεσβειών, που αφθονούν σήμερα μεταξύ των λεγόμενων «προοδευτικών».
Ένα τέτοιο Κεντροαριστερό Κόμμα θα έχει εθνικό λόγο και ευρωπαϊκό λόγο, και ταυτόχρονα θα εκφράζει την ευρύτερη Αριστερά με τρόπο που δεν κατάφερε ποτέ να κάνει ούτε το ΠΑΣΟΚ (στις διάφορες κατά καιρούς «οβιδιακές μεταμορφώσεις» του) ούτε οι «ανανεωτικοί» (στις κατά καιρούς «εκδοχές» τους).
Τότε οι οπαδοί - ψηφοφόροι θα αρχίσουν να μεταμορφώνονται σιγά-σιγά σε σκεπτόμενους και οι σκεπτόμενοι πολίτες θα έχουν δύο τουλάχιστον πραγματικές επιλογές, εκεί που σήμερα δεν έχουν καμία
Και θα ψηφίζουν κάθε φορά αυτό που θεωρούν καλύτερο - εκεί που σήμερα αναγκάζονται να ψηφίσουν αυτό που φοβούνται λιγότερο…
Oλα δείχνουν ότι, για πρώτη φορά από το 1974, οι επόμενες βουλευτικές εκλογές δεν θα κριθούν στο κέντρο. Θα κριθούν στα δεξιά. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όλα τα κομματικά επιτελεία. Και καταλήγουν επειδή η ψήφος των ευρωεκλογών αποκάλυψε ένα σύνθετο και πρωτοφανέρωτο για τη χώρα μας πολιτικό σκηνικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να το πω απλά, το ματς Καραμανλής- Παπανδρέου που περιμέναμε, ανήκει ήδη στο προεκλογικό παρελθόν. Τώρα, το ντέρμπι είναι ΚαραμανλήςΚαρατζαφέρης . Είτε ο Καραμανλής θα αφομοιώσει τη «Δεξιά της Δεξιάς» και θα κερδίσει τις εκλογές. Είτε δεν θα την αφομοιώσει και θα τις χάσει.
Για να το επιχειρήσει, έχει μπροστά του δύο στρατηγικές:
* Να πάρει τους ψηφοφόρους μαζί με τον Καρατζαφέρη, όπως έκανε στην Ιταλία ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
* Ή να τους πάρει χωρίς τον Καρατζαφέρη , όπως πέτυχε στη Γαλλία ο Νικολά Σαρκοζί.
Προς το παρόν, φαίνεται να επιλέγει τη «μέθοδο Σαρκοζί». Αλλά τίποτε δεν τον εμποδίζει να αλλάξει προσέγγιση στον δρόμο προς τις κάλπες. Να υπενθυμίσω απλώς ότι στις δημοσκοπήσεις περίπου το 70% των ψηφοφόρων της ΝΔ δεν θεωρεί τον ΛΑΟΣ «ακραίο κόμμα». Από μια άποψη, λοιπόν, γίναμε Ευρώπη. Η έλλειψη πλειοψηφικής δυναμικής στον χώρο της Κεντροαριστεράς, μαζί με τη δημιουργία μιας «Δεξιάς της Δεξιάς» σε ρόλο υπαρκτής πολιτικής δύναμης, δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Καταγράφηκε πρώτα στη Γαλλία και στην Ιταλία. Εκεί όπου η Κεντροδεξιά μπόρεσε να διασφαλίσει την ηγεμονία της αφομοιώνοντας τη «Δεξιά» της, ακριβώς επειδή η Κεντροαριστερά δεν αποτελούσε ουσιαστική πολιτική απειλή.
Οι εξελίξεις αυτές δεν με εκπλήσσουν. Εχουμε σημειώσει πολλές φορές εδώ, ότι τα «γεγονότα του Δεκεμβρίου» δεν ήταν η «αριστερή στροφή» που διαλαλούσαν διάφοροι χαζοχαρούμενοι αλλά το προοίμιο της μεγαλύτερης ίσως συντηρητικής αναδίπλωσης που έχει γνωρίσει η ελληνική κοινωνία. Μια αναδίπλωση που ενθαρρύνεται καθημερινά από την παντελή αδυναμία της «Αγίας Τετράδας» των τεσσάρων μεγαλύτερων κοινοβουλευτικών κομμάτων να σκύψει πάνω από τα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού.
Λυπάμαι που το λέω, αλλά ο Καρατζαφέρης μίλησε για αυτά που δεν μιλούν οι άλλοι. Η περίφημη «ατζέντα Καρατζαφέρη» δεν είναι παρά η αυτονόητη ατζέντα της καθημερινότητας του έλληνα πολίτη. Δεν θα είχε καν κομματικό πρόσημο αν τα κόμματα άφηναν λίγο την ίντριγκα για να ασχοληθούν και με τη ζωή των ψηφοφόρων τους. Είναι κρίμα να χαρίζουμε στον Καρατζαφέρη το αυτονόητο.
Εκεί επάνω μεγεθύνεται η αποτυχία της κυβέρνησης. Η οποία δεν απέτυχε απλώς ως κυβέρνηση αλλά ως συντηρητική κυβέρνηση: ως μια κυβέρνηση, δηλαδή, που αν μη τι άλλο θα διασφάλιζε την τάξη, την ασφάλεια, την ιεραρχία, το οργανωμένο κράτος και θα χαρακτηριζόταν από τις αυστηρές συμπεριφορές όσων ασκούσαν την εξουσία. Αντί για αυτό, μας προέκυψαν μπαγαμπόντηδες και καλαμπουρτζήδες. Μόνο που η αποτυχία της κυβέρνησης συνοδεύεται και από την αδυναμία της ευρύτερης Κεντροαριστεράς να διαμορφώσει εναλλακτική πλειοψηφική δυναμική. Είπαμε: δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο... Στην Ελλάδα, απλώς, επιβαρύνεται από μια εμφανή αναντιστοιχία με την κοινωνία που φιλοδοξούν να διευθύνουν. Μιλούσαν, ας πούμε, για «αριστερή στροφή» όταν η βάρκα έστριβε στον Καρατζαφέρη και προέβλεπαν «δημοψήφισμα» όταν ο κόσμος έβαζε βατραχοπέδιλα για τις παραλίες.
Γιάννης Πρεπεντέρης