Δημοσιογράφοι: Τουφεκιές, απλώς για κρότο, με άσφαιρα πυρά

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

Είναι να γελά κανείς με τους συνδικαλιστές των δημοσιογράφων και τις θεατρικές παραστάσεις των απεργιών τους. Απεργίες απλώς για το θεαθήναι γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι τίποτα δεν μπορούν πλέον να επηρεάσουν. Ρίχνουν κάπου-κάπου και καμιά τουφεκιά, όπως τώρα με το κλείσιμο του «Ε.Τ.», απλώς για να δικαιολογήσουν την συνδικαλιστική του υπόσταση.

Το ίδιο δημαγωγούν και τα κόμματα!!!

ΟΛΟΙ αυτοί, δημοσιογράφοι και κόμματα, που προώθησαν την ολοκληρωτική υποταγή της κοινωνίας στους νόμους της αγοράς, τώρα χύνουν κροκοδείλια «ανθρωπιστικά» δάκρυα γιατί οι νόμοι της αγοράς ρίχνουν στην ανεργία τους δημοσιογράφους του «Ε.Τ.».

Φυσικά καμία κινητοποίηση δεν κάνανε όλοι αυτοί, οι γραφειοκράτες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, για τις στρατιές των ανέργων για τη διαρκή και χρόνια

επίθεση των εργοδοτών κατά των εργαζομένων, την εφιαλτική άλωση των συνδικαλιστικών και πολιτικών κεκτημένων, για την ολοκληρωτική ισοπέδωση της Ενημέρωσης, για το δικτατορικό καθεστώς των ΜΜΕ και τη φρίκη που ξερνάει, και πολλά άλλα.

Εδώ έχει αλωθεί ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, ζει εφιάλτες χωρίς ιστορικό προηγούμενο, ζει μέσα στο ζόφο και τον τρόμο του εγκλήματος, της διαφθοράς και της πολυπολιτισμικής βαρβαρότητας και όλοι αυτοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, σιωπούν σκανδαλωδώς και το χειρότερο: Εξωραϊζουν, δικαιολογούν και νομιμοποιούν αυτή τη φρίκη, αποτελώντας τους ροπαλοφόρους των αφεντικών τους, των αφεντικών της αγοράς…

Και εδώ φτάνουμε στην ουσία του ρόλου της δημοσιογραφίας και στο πώς στέκεται αυτή απέναντι στην κοινωνία.

Γιατί είναι γνωστό ότι η κοινωνία και ο ελληνικός λαός στέκεται, απέναντι και πολύ εχθρικά, στο δημοσιογράφο. Και έχει πολύ δίκαιο.

Το δημοσιογραφικό επάγγελμα δεν είναι ένα επάγγελμα όπως των άλλων εργαζομένων. Έχει μια διπλή ιδιότητα:

α). Από τη μια ο δημοσιογράφος είναι ένας μισθωτός εργαζόμενος, όπως όλοι οι εργαζόμενοι.

β). από την άλλη είναι ένας μεταπράτης των συμφερόντων και της ιδεολογίας του κεφαλαίου. Παράγει, αναπαράγει και διακινεί όλα τα ψεύδη και τις ανομίες της εξουσίας, όλη τη φαιά ιδεολογία και πολιτική των αφεντικών. Κινείται, δηλαδή, μέσα σε ένα πεδίο που είναι πλήρως υποταγμένο και εξαρτημένο στις απαιτήσεις των αφεντικών και αποτελεί τον ιδεολογικό και πολιτικό του «μπάτσο».

Δεν έχει σημασία ποιες μπορεί να είναι οι ατομικές πεποιθήσεις του καθενός, αλλά το πεδίο μέσα στο οποίο λειτουργεί καταναγκαστικά. Αν δεν λειτουργήσει αποβάλλεται…

Αυτό είναι το πρώτο που θα έπρεπε να συνειδητοποιήσει και πολύ έγκαιρα ένα συνδικαλιστικό όργανο, αν ήθελε να οργανώσει τον κλάδο ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από αυτό το πεδίο της υποταγής του και να αντιταχθεί, από πολύ παλιά στην ολοκληρωτική ισοπέδωση και υποταγή του κλάδου στα πλαίσια των βιομηχανιών της «ενημέρωσης» και της «ψυχαγωγίας».

Έτσι θα είχαν την κοινωνία μαζί τους, δεν θα στέκονταν ΑΠΕΝΑΝΤΙ και θα αγωνιζόντουσαν από κοινού με το σύνολο των εργαζομένων ενάντια στην ισοπέδωση, υποβάθμιση και καταβαράθρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.

Τώρα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι οι θρήνοι της υποκρισίας: κροκοδείλια δάκρυα και άσφαιρες τουφεκιές, έτσι για τα μάτια…
Και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει η σιχασιά του κόσμου εναντίον τους, όπως θα βαθαίνει και η διαφθορά τους…