Ποιες «Ευρω»-εκλογές;

Του Φοίβου Καρζή

Για την Ελλάδα δεν υπάρχει αμφιβολία: ευρωεκλογές δεν υπάρχουν. Υπάρχει μια ψηφοφορία που είναι κάτι σαν προστάδιο εθνικών εκλογών.

Οχι ακριβώς «δωρεάν δημοσκόπηση με μεγάλο δείγμα», όπως περιγράφουν τη συμπεριφορά των «μεγάλων» τα μικρότερα κόμματα – γιατί δεν είναι δωρεάν, αντιθέτως μπορεί να έχει βαρύ λογαριασμό υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Οσο για το μέγεθος του δείγματος (δηλαδή την αποχή), εδώ καθοριστικό ρόλο θα έχει ο καιρός, αφού για πρώτη φορά έχουμε εκλογές σε τριήμερο αργίας.

Ευρωεκλογές δεν υπάρχουν, έτσι κι αλλιώς. Πόσοι Ελληνες, άραγε, μπορούν να ονομάσουν τρεις εν ενεργεία ευρωβουλευτές; Πόσοι από εκείνους που θα ψηφίσουν έχουν γνώμη για τους πιο πετυχημένους ευρωβουλευτές που έστειλαν στις Βρυξέλλες τα τελευταία 25 χρόνια; Πόσοι έχουν γνώμη για τους καλύτερους και τους χειρότερους Ελληνες επιτρόπους; Και, τελικά, πόσοι από τους εκλογείς της 7ης Ιουνίου θα κοιτάξουν το ψηφοδέλτιο, θα ελέγξουν τα πρόσωπα των υποψηφίων, θα καταβάλουν τη στοιχειώδη προσπάθεια που χρειάζεται για να ενημερωθούν και να σχηματίσουν γνώμη για αυτά; Λίγοι, πολύ λίγοι, ελάχιστοι και, κυρίως, στατιστικά και εκλογικά αμελητέοι…

Τι είναι, λοιπόν, οι ευρωεκλογές;

Για το ΠΑΣΟΚ, το «ενδιάμεσο στάδιο» είναι ένα εφαλτήριο. Εφαλτήριο προς την κυβέρνηση. Και έχει ένα πρόσθετο, μοναδικό χαρακτηριστικό.

Για πρώτη φορά από την ανάληψη της ηγεσίας, το Γενάρη του 2004, ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπος με μια εκλογή στην οποία οι πολίτες και το κόμμα του δεν του αναγνωρίζουν το δικαίωμα της ήττας. Στις εκλογές του Μάρτη του ’04 κανείς δεν είδε Γιώργο υποψήφιο – ήταν ψήφος για την περίοδο της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη. Οι ευρωεκλογές του ίδιου χρόνου ήταν μια ψήφος απογοήτευσης για την απώλεια της εξουσίας. Και η εθνική κάλπη του ’07 οδήγησε στη γνωστή σύγκρουση κορυφής, που έκτοτε κρίθηκε σε τρεις φάσεις: πρώτα με την επικράτηση Παπανδρέου έναντι Βενιζέλου, κατόπιν με την επιβολή της κυριαρχίας Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ με την υπόθεση του ματαιωμένου «ομίλου προβληματισμού» και, τέλος, με τη δημοσκοπική ανάκαμψη του κόμματος, ύστερα από τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα της κυβέρνησης Καραμανλή. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο απαιτείται από τον κ. Παπανδρέου, κάποτε εύλογα και συνήθως υποβολιμαία, να κερδίσει και να κερδίσει πειστικά, με την υπόγεια απειλή της αμφισβήτησής του την επόμενη μέρα, εάν δεν το πετύχει.

Αυτό που για το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι εφαλτήριο, η Ν.Δ. θέλει να το κάνει καθαρτήριο. Η ευρωκάλπη στις προδιαγραφές του κ. Καραμανλή είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα εκτονώσει τη δυσαρέσκεια των οπαδών, των αντιπάλων, της κοινωνίας όλης, για μια περίοδο δύο χρόνων από τις εκλογές, που ξεκίνησε με Ζαχόπουλο, συνεχίστηκε με Βατοπαίδι, σημαδεύτηκε από πρόσωπα όπως οι κ.κ. Εφραίμ, Βουλγαράκης, Ρουσόπουλος και ολοκληρώθηκε με τη σφραγίδα του Αριστοτέλη Παυλίδη.

Η ιδέα είναι απλή: συμψηφισμός με τα ανομήματα της περιόδου του ΠΑΣΟΚ, ενοποίηση των ευθυνών στη συνείδηση της κοινής γνώμης, διόγκωση της αποστροφής, πτώση του δικομματισμού, με αποτέλεσμα μείωση της διαφοράς, καθώς τη δυσαρέσκεια δεν θα απορροφά το ΠΑΣΟΚ αλλά οι άλλες επιλογές, κάθε είδους και ποιότητας.

Και μετά «μηδενισμός του κοντέρ», ένα «νέο ξεκίνημα» με μετάθεση των εκλογών για όσο αργότερα γίνεται. Ετσι ώστε οι πολίτες, που ξεχνούν εύκολα, να ξεχάσουν την τελευταία διετία και να δελεαστούν από την προοπτική των πρώτων καρπών, εάν η ευρωπαϊκή οικονομία έχει αρχίσει να βγαίνει με τον καινούργιο χρόνο από την κρίση. Αν υπήρχε κι ένας τρόπος να σβήσουν από το ημερολόγιο οι επόμενοι μήνες και ο επόμενος Προϋπολογισμός, όλα θα ήταν πιο εύκολα…