Θα πάρουμε επιτέλους το τρένο για την αληθινή δημοκρατία;

http://olympia.gr/Γράφει η Βίκυ Χρυσού

ή θα αλλάξουμε απλώς βαγόνι, πηδώντας τώρα σε αυτό της “πράσινης ανάπτυξης”?

Διάβαζα με πολύ προσοχή και ενδιαφέρον το πρόσφατο άρθρο “ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ !!!“, στο περιοδικό της Περιεκτικής Δημοκρατίας και ομολογώ, πως με ενθουσίασε η διαύγεια με την οποία αντιμετωπίζει τη σημερινή οικονομική κρίση -κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δομεί το δυτικό τρόπο ζωής- όπως και την νέα μεταρρύθμιση που το ίδιο αυτό το καπιταλιστικό σύστημα προωθεί: την “πράσινη ανάπτυξη”…

Όπως είχα αναφέρει και σε παλαιότερες αναρτήσεις μου, το πρόβλημα μας είναι ουσιαστικότερο της απλής “αναπροσαρμογής” των δομών του συστήματος που ακολουθεί η δυτική κοινωνία.

Η αναπροσαρμογή, αποτελεί και αποτελούσε ανέκαθεν, μηχανισμό επιβίωσης του ίδιου του συστήματος. Όταν τα πράγματα στην κοινωνία φτάνουν σε ένα οριακό σημείο και η δυσαρέσκεια των πολιτών φτάνει στο ”απροχώρητο”, το ίδιο το σύστημα αρχίζει να κάνει μικρο”παραχωρήσεις” ή αρχίζει μία διαδικασία φαινομενικής “ουσιαστικής ανασυγκρότησης”, ώστε να κατευνάσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Στόχος του δεν είναι βέβαια να ικανοποιήσει θεμελιώδη αιτήματα των πολιτών, αλλά να επιβιώσει το ίδιο το σύστημα για “λίγο” ακόμη…

Έτσι στη σύγχρονη εποχή μας, βρήκε το σύστημα, ως βαλβίδα εκτόνωσης, την λεγόμενη “πράσινη” -ή “οικολογική ανάπτυξη“. Μεγάλο μέρος των πολιτών -και ειδικά οι πιο ευαισθητοποιημένοι σε θέματα περιβαλλοντικής προστασίας- βλέπουν κάποια ίχνη ελπίδας να διαγράφονται σε αυτή την πορεία. Αν κοιτάξουμε όμως καλύτερα διαπιστώνουμε πως είναι απλά ένα καινούργιο όνομα για το ίδιο και απαράλλαχτο σύστημα που κυβερνά τις ζωές μας.

Εύλογα θα αναρωτιέται ο κάθε αναγνώστης, γιατί ενώ σε όλες τις τοποθετήσεις μου μιλώ ξεκάθαρα για την αναγκαιότητα προστασίας του περιβάλλοντος, χαρακτηρίζω εδώ την “πράσινη ανάπτυξη”, ως απλή ετικέτα στην ίδια πορεία που ήδη ακολουθεί η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία (το τερατούργημα των πολυεθνικών…).

Η απάντηση είναι ιδιαίτερα απλή, για όσους έχουν καταφέρει να διαχωρίσουν τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους, από τις βουλές και τους στόχους του ίδιου του συστήματος. Το περιβάλλον δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς τους ίδιους. Εμείς οι ίδιοι αποτελούμε μέρος του…

Η προστασία του περιβάλλοντος οφείλει και πρέπει να αποτελεί μία αυτονόητη διάσταση της καθημερινότητάς μας, κατά τον τρόπο που είναι αυτονόητη η καθαριότητα που θέλουμε να έχουμε μέσα στο σπίτι μας. Δεν είναι μία πολυτέλεια ή μία μόδα, ούτε μία νέα προοπτική για ανάπτυξη -μολονότι εμφανίζεται ιδιαίτερα ελκυστική ως “αντίλογος” στη σημερινό αδιέξοδο στο οποίο μας έφερε η απλή “ανάπτυξη”, που ήταν το σλόγκαν πολλών δεκαετιών. Η “ανάπτυξη” δεν έλυσε ούτε καν θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών (κατοικία, εργασία, νερό, τροφή, ιατρική περίθαλψη, παιδεία). Αντίθετα προκάλεσε χιλιάδες νέα προβλήματα με αποκορύφωμα την καταστροφή και μόλυνση του περιβάλλοντος και τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Και εδώ είναι η μεγάλη παγίδα της “πράσινης ανάπτυξης”. Εστιάζει στη κορυφή του παγόβουνου και όχι στη ρίζα των προβλημάτων. Εστιάζει κατά κύριο λόγο -και θεωρητικά- στην “άρση” της καταστροφής και της μόλυνσης, δίχως να αγγίζει όμως ουσιαστικά το σύστημα που τα προκάλεσε. Αντίθετα μάλιστα το προφυλάσσει και το βοηθά να φορέσει μιά νέα μάσκα -αυτή του σωτήρα- για να συμμαζέψει υποτίθεται την καταστροφή που το ίδιο προκάλεσε, τόσο στο περιβάλλον όσο και στην οικονομία.

Όμως από τη στιγμή που δεν αγγίζει ριζικά το ίδιο το σύστημα, θα φτάσει κάποια στιγμή πάλι σε κορεσμό και θα επιφέρει και πάλι τα ίδια αδιέξοδα στην κοινωνία.
Και αυτό θα συμβεί, επειδή πολύ απλά δεν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε για την πορεία της ζωής μας μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα σαν το σημερινό.

(Όσο μετρούν οι ήδη απελπισμένες φωνές των κατοίκων στον Ασωπό για το αυτονόητο δικαίωμα σε καθαρό νερό στο σημερινό σύστημα ανάπτυξης που αδιαφορεί για τους πολίτες του, άλλο τόσο θα περιμένουμε από οποιοδήποτε “πράσινη ανάπτυξη”, -που στο φινάλε φόρεσαν σαν κονκάρδα στο στήθος τους ακόμη και τα ίδια κόμματα που πριν φορούσαν ως κονκάρδα την “ανάπτυξη”- να δώσει ουσιαστικές λύσεις για αυτονόητα πράγματα.)

Οι βάσεις που στηρίζουν την “ανάπτυξη” ή την “πράσινη ανάπτυξη”, είναι τα ίδια γρανάζια που γυρίζουν για να εξασφαλίζουν την επιβίωση και διαιώνιση της ελίτ και όχι των πολιτών.

Όσο το σύστημα έχει πυραμιδική μορφή, θα συνεχίζει να λειτουργεί υπέρ των λίγων.
Και το όφελος για το περιβάλλον θα είναι μηδαμινό.

Σε αντίθεση με αυτό το σύστημα που υποστηρίζεται από τη βιτρίνα της ψευδο-δημοκρατίας*, η ευημερία των πολιτών θα έπρεπε να βασίζεται στην τοπική αυτάρκεια των κοινωνιών και τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών του κάθε Δήμου ξεχωριστά. Ξεκινώντας από τη μικρότερη κοινωνική δομή, αυτή του Δήμου, θα μετέφερε τις ανάγκες και τα αιτήματα κλιμακωτά, σε αμέσως πιο μεγάλους “συνασπισμούς Δήμων” καταλήγοντας σε μία ομοσπονδιακού τύπου διακυβέρνηση, όπου κινητήριος δύναμη θα είναι οι ίδιοι οι πολίτες και όχι οι πολυεθνικές…

Ας μην αυταπατώμεθα. Οι πολυεθνικές έστησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι τα κράτη που την απαρτίζουν. (Και οι ίδιες πολυεθνικές σπρώχνουν τώρα το “πρασίνισμα” της ανάπτυξης).
Θα μπορούσε φυσικά να είχε προκύψει κάποια στιγμή ένα είδος συνεταιρισμού των λαών της Ευρώπης, όμως μόνο όταν οι πολίτες θα ήταν έτοιμοι για μια τέτοια εξέλιξη και αφού θα είχαν καταφέρει πρώτα, σε τοπικό επίπεδο, να καλύψουν βασικές ανάγκες τους σε ικανοποιητικό βαθμό. Και αφού θα είχαν καταφέρει όλα τα κράτη-μέλη ξεχωριστά, να βρίσκονται σε αντίστοιχο επίπεδο. Μόνο μεταξύ ομοιόμορφα εξελιγμένων κρατών θα μπορούσε να δημιουργηθεί φυσικά κάτι τέτοιο… (Τα αποτελέσματα της αντίστροφης περίπτωσης τα βιώσαμε και τα βιώνουμε όλοι οι πολίτες της ΕΕ).

Αντίθετα η ένταξη των κρατών -και ειδικά των ασθενέστερων οικονομικά- στα γρανάζια μίας τόσο αποκεντρωμένης διοίκησης, η οποία συγκρούεται και επεμβαίνει αθέμιτα ακόμη και σε πολύ ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι μεμονωμένων κρατών και επιβάλει -φασιστικά- κυρώσεις για αποφάσεις που πήραν οι ίδιοι οι κάτοικοι μιας χώρας, μέσω των αντιπροσώπων της… φανερώνει τις πραγματικές διαστάσεις και διαθέσεις αυτών που “οραματίστηκαν” την “Ενωμένη Ευρώπη”…

Στην πραγματικότητα, αυτός ο δαιδαλώδης γραφειοκρατικός δαίμονας που ακούει στο όνομα ΕΕ, είναι ο καταλύτης της βούλησης των πολιτών. Είναι η “μπουλντόζα” που γκρέμισε “έξυπνα” και τα τελευταία προσχήματα της Δημοκρατίας.

Αυτό που σήμερα ονομάζουμε ταραχές και βία στις πόλεις, αυτά που φωνάζουν οι διαδηλωτές στις απεργίες τους , δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φωνή της Δημοκρατίας που ψυχορραγεί σοβαρά τραυματισμένη πλέον από τις αυθαιρεσίες των μεγάλων συμφερόντων.

Και η βία που ανατέθηκε στα αστυνομικά όργανα να ασκούν πλέον με νέες πιο αυστηρές “ρυθμίσεις”, αποτελεί τον χωροφύλακα του ίδιου του απάνθρωπου συστήματος. Τα δικά μας παιδιά καλούνται να κάνουν τους υπασπιστές μιας δομής που δεν σέβεται τίποτε…

Όχι φίλοι μου, δεν χρειαζόμαστε μια “πράσινη” μια “κόκκινη” ή μια “γαλάζια” ανάπτυξη. Χρειαζόμαστε επειγώντος μια πραγματική Δημοκρατία.

Οι καιροί μοιάζουν ώριμοι, παρά τις φανφάρες του συστήματος.
Το ερώτημα είναι εάν θα αδράξουμε την ευκαιρία σήμερα ή αν θα παραμείνουμε δούλοι του συστήματος, φορώντας τα “πράσινα” γυαλιά που μας προσφέρουν αυτή τη φορά…

Θα αποφασίσουμε να ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας εδώ και τώρα ή θα περιμένουμε μερικές δεκαετίες ακόμη, για να δούμε λίγο αργότερα, πως ούτε το τρένο της “πράσινης ανάπτυξης” είναι το τρένο που περνά από τη βελτίωση της ζωής και του περιβάλλοντος μας… …………………………………………

*ψευδο-δημοκρατία, γιατί δεν αντιπροσωπεύεται η πραγματική θέληση, ούτε οι πραγματικές ανάγκες των πολιτών των Δήμων, αλλά ικανοποιούνται οι προσδοκίες της ελίτ, μέσα από κόμματα και “πολιτικά προγράμματα” που μόνο επιφανειακά βασίζονται στο σφυγμό της κοινωνίας. Επιπλέον μέσα από “αντιπροσώπους” διατηρείται η κενρική “πυραμιδική εξουσία”, η οποία είναι μακρυά από τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο-πολίτη και περιορίζεται μόνο σε “πελατειακού τύπου” σχέσεις, οι οποίες διαιωνίζουν την αδικία.