Άς ελπίσουμε ότι θα γίνει συνδιαχείριση του Κυπριακού προβλήματος

Ενώ τίποτα δεν μπορεί να υποβαθμίσει την ιστορική σημασία της επισκέψεως του πρωθυπουργού της Ελλάδος στην Κύπρο, εντούτοις αυτή δεν θα έχει την ουσιαστική βαρύτητα που αυτονοήτως επιβάλλεται, αν δεν οδηγήσει σε μια νέα και προπαντός παραγωγικότερη εθνική στρατηγική, όσον αφορά τη διαχείριση του Κυπριακού. Κατ ακρίβεια τη συνδιαχείρισή του από τα δύο κρατικά κέντρα του Ελληνισμού. Σε μια κυριολεκτικώς οριακή καμπή του εθνικού αυτού θέματος, που ιεραρχείται ως πρώτη προτεραιότης για την Αθήνα, όπως συχνά διακηρύσσεται.

Και είναι πρώτη προτεραιότης γιατί: Από την έκβασή του θα εξαρτηθεί όχι απλώς η μοίρα του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά και οι προοπτικές παραλλήλων εθνικών προβλημάτων. Ιδιαιτέρως εκείνων που συνάπτονται προς το Αιγαίο, όπου κυριολεκτικώς παροξύνονται τα έωλα τουρκικά επεκτατικά σύνδρομα, κατά τρόπον βαναύσως προκλητικό. Και πρέπει επιτέλους να κατανοηθεί απ όλους ότι: Ουσιαστικά η Κύπρος είναι γεωστρατηγικό ανάχωμα για τον αιγαιωτικό χώρο.

Ο κυπριακός λαός θα υποδεχθεί τον πρωθυπουργό με συγκίνηση, αλλά κυρίως με την ιστορική συνείδηση ότι στο πρόσωπό του υποδέχεται τον σύνολο Ελληνισμό. Με τον οποίο εν συστρατεύσει δίδει μάχη εθνικής επιβιώσεως, η οποία και απαιτεί ενεργότερη πανεθνική πολιτική. Με την έννοια της αποτελεσματικής συμπαρατάξεως Αθήνας-Λευκωσίας, ώστε να μην προκύπτουν κενά και να μην εμφιλοχωρούν παρεξηγήσεις. Οπως τόσες φορές στο παρελθόν, κατά τις οποίες απέβησαν καταλυτικές. Ούτε ακόμη και να διευκολύνεται τυχόν ευθυνοαποφυγή, με παρωχημένα δόγματα και ατελέσφορες προσεγγίσεις, του τύπου «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται». Γιατί ό,τι προκύψει για την Κύπρο σήμερα -θετικό ή μη- θα επανεισπραχθεί αύριο από την Ελλάδα.

Η σημερινή κατάσταση όσον αφορά το Κυπριακό δεν μπορεί να παραμείνει αδιέξοδη και τελικά εκ των πραγμάτων να παγιωθεί. Θα ήτο καταστροφικό. Ούτε όμως και η εκβιαστική επαναφορά και προπαντός η επιβολή οποιουδήποτε δοτού συμβιβασμού μπορεί ν αποβεί φυσιολογική και άρα βιώσιμη διέξοδος. Διευθέτηση ως παράγωγο εκβιασμών μπορεί μεν να κλείσει το Κυπριακό. Αλλά δεν θα το λύσει.

Πέραν αυτών των αυτονοήτων, η σημερινή επίσκεψη Καραμανλή στη Λευκωσία, πραγματοποιείται συγκυριακά, υπό το βάρος και των διαμορφώσεων στα κατεχόμενα εδάφη. Οπου τα ηνία του παρανόμου κατοχικού μορφώματος ανέλαβε η σοβινιστικότερη τουρκοκυπριακή Δεξιά, με τα δεκανίκια των εποίκων. Οχι ασφαλώς τυχαία. Και όχι χωρίς ανάλογες επιπτώσεις στο Κυπριακό. Με την Αγκυρα να υποθεμελιώνει μ αυτό τον τρόπο και πολιτικά, τη σκλήρυνση θέσεων.

Το πρόβλημα έχει φθάσει σε οριακό σημείο. Και τυχόν νέο αδιέξοδο, θα είναι και το τελευταίο. Με άμεσο παράγωγο την οριστική διχοτόμηση. Αυτός είναι ο αδυσώπητος εκβιαστικός μοχλός που προβάλλει στον ορίζοντα. Με άλλη εναλλακτική επιλογή την αποδοχή απαραδέκτων ρυθμίσεων. Με την έννοια του δοτού συμβιβασμού, στη βάση ψευδωνύμου ομοσπονδίας, ή ατύπου συνομοσπονδίας. Και αυτό δεν είναι άλλο -εάν αφεθεί να περάσει- από μοιραία διολίσθηση. Καθώς θα ενεργοποιηθεί αντίστροφη μέτρηση για την εθνική επιβίωση και ιστορική συνέχεια του Κυπριακού Ελληνισμού στη φυσική του γεωγραφία.
Από τον Α. Λυκαύγη, τ. σύμβουλο επικοινωνίας της Κύπρου