Μία ιστορία με αυτοκίνητα, τελώνες και φαρισαίους...

Όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα αγωνιζόμαστε πολύ συχνά να κατακτήσουμε το αυτονόητο. Αν τα καταφέρουμε αισθανόμαστε σαν να ήμασταν εμείς οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησαν στο φεγγάρι. Συνήθως, όμως, δεν τα καταφέρνουμε. Συνθλιβόμαστε, γινόμαστε κομμάτια και σταδιακά χάνουμε το κουράγιο μας να παράγουμε, να δημιουργήσουμε...

Ο χρήστης GAS δημοσίευσε στο forum μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για την κατάσταση στην αγορά αυτοκινήτου. Ο άνθρωπος δραστηριοποιείται στην αγορά αυτή, γνωρίζει πολλά για το χώρο του και έχει, πιστεύω, σημασία να προσέξουμε τι ακριβώς μας λέει. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσει κανείς μαζί του ή όχι. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Η πληροφόρηση που μας παρέχει είναι το θέμα:
«Το Νοέμβριο του 2001 ψηφίστηκε ο νέος ΕΘΝΙΚΟΣ ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ νόμος 2960/2001. Στην παράγραφο 126 περιγράφεται ο τρόπος υπολογισμού του τέλους ταξινόμησης.

Για τον υπολογισμό του τέλους ταξινόμησης λαμβάνεται υπόψη η χονδρική τιμή που αγοράζει ο αντιπρόσωπος Ελλάδας από το εργοστάσιο. Αυτή είναι η φορολογητέα βάση. Δηλαδή είναι η τιμή που εισάγει ο εθνικός εισαγωγέας στην Ελλάδα. Αλλά, συμπληρώνει ο νομοθέτης, το τέλος ταξινόμησης δε μπορεί να είναι λιγότερο από την πραγματική αξίας αγοράς ενός αυτοκινήτου.

Τι σημαίνει αυτό.

Ένα αυτοκίνητο στοιχίζει λιανική προ φόρων 20.000 ευρώ. Πλέον το τέλος ταξινόμησης πλέον το ΦΠΑ. Ας υποθέσουμε ένα αυτοκίνητο 1.800 cc με συντελεστή τέλους ταξινόμησης 30%. Δηλαδή με μια χονδρική τιμή 12.000 πληρώνει 3.600 ευρώ φόρο.

Έτσι η λιανική τιμή διαμορφώνεται ως εξής:20.000 + (19% ΦΠΑ)= 23.800 ευρώ + 3.600 ευρώ τέλος ταξινόμησης = 27.400 ευρώ.
Ένας ιδιώτης λοιπόν κοιτάζει στον υπολογιστή του και βρίσκει μία τιμή λιανικής 18.500 ευρώ στη Γερμανία. Πάει και το αγοράζει. Έρχεται στο Ελληνικό τελωνείο και βγάζει να πληρώσει το φόρο.

Ο τελώνης λοιπόν κάνει 2 υπολογισμούς. Μία φορά υπολογίζει το τέλος ταξινόμησης με τη χονδρική τιμή του εισαγωγέα και μία με το ποσό που αναγράφει το τιμολόγιο αγοράς. Λέει λοιπόν ο τελώνης στον κάτοχο του αυτοκινήτου. Κοιτάξτε το τέλος ταξινόμησης για το αυτοκίνητο σας είναι 18.500 ευρώ * 30% = 5.550 ευρώ.

Ο κάτοχος λοιπόν κοιτάει και το δεύτερο υπολογισμό που λέει 12.000 * 30% = 3.600 ευρώ. Μα αυτό τι είναι εκεί; ρωτά με απορία. Αυτό είναι το τέλος ταξινόμησης που πληρώνει ο εθνικός εισαγωγέας, απαντά ο τελώνης. Τόσο θα πληρώνατε αν το είχατε αγοράσει από τον εισαγωγέα της Ελλάδας. Επειδή όμως το βρήκατε πιο φθηνά στη Γερμανία εμείς σας τιμωρούμε με περισσότερο φόρο. Τότε ένας κόμπος δένεται γύρω από το λαιμό του άμοιρου αγοραστή. Αγόρασε πιο φθηνό αμάξι στη Γερμανία για να του βγει τελικά πιο ακριβό.
Να δούμε όμως και μια άλλη περίπτωση.Ένα καλοκαίρι ένας πολύ μεγάλος έμπορος αυτοκινήτων Ιταλός έρχεται για διακοπές στη Ελλάδα. Πιάνει φιλίες με ένα Έλληνα "μαντρά". Μετά από κάμποσα βράδια στα μπουζούκια και πολλά καραφάκια ούζο λέει στον "μαντρά": Φίλε μου καλέ έλα μια μέρα Ιταλία, είμαι ο μεγαλύτερος έμπορος και θα σου δώσω το αυτοκίνητο που αναφέραμε πιο πάνω 11.000 ευρώ. Αρκεί να πάρεις 20 τεμάχια και άνω.

Περιχαρής λοιπόν ο μαντράς και σκεπτόμενος πόσο φθηνότερα θα το πουλάει στον κόσμο δανείζεται χρήματα και τρέχει Ιταλία. Αγοράζει λοιπόν 20 κομμάτια και τσουπ ακόμα δεν τα έφερε πουλάει το πρώτο. Πάει λοιπόν στον τελώνη να πληρώσει το τέλος ταξινόμησης. Κοιτάει ο τελώνης ο τιμολόγιο και γουρλώνει τα μάτια.

Κάνει 2 υπολογισμούς, ένα με την αξία χονδρικής του εθνικού εισαγωγέα και ένα με το ποσό του τιμολογίου και βγάζει απόφαση. Πολύ καλή η τιμή που πήρες, λέει στο μαντρά, αλλά θα πληρώσεις περισσότερο φόρο. Παρότι είσαι καλό παιδί δεν μπορείς να πληρώσεις λιγότερο φόρο από ό,τι ο εθνικός εισαγωγέας. Δηλαδή δεν μπορείς να πληρώσεις 11.000 * 30%= 3.300 ευρώ που αγόρασες το αυτοκίνητο αλλά θα πληρώσεις 12.000 * 30% = 3.600 ευρώ που πληρώνει ο εισαγωγέας.

Έτσι για να μάθεις να κάνεις τον έξυπνο, ολοκληρώνει ο τελώνης με ένα χαμόγελο ευτυχίας. Αρχίζει λοιπόν ο μαντράς να βρίζει και να φωνάζει για ποιο λόγο δεν του λέγανε ποια είναι η αξία που τελωνίζεται το μοντέλο αλλά πρέπει να φτάσει στο ταμείο για να μάθει. Εμπορικό μυστικό, απαντάει ο τελώνης.
Δυστυχώς φίλοι μου σε αυτή τη χώρα των φεουδαρχών και των πολιτικών που έχουν δημιουργήσει σχέση εργοδότη υπάλληλου με τους φεουδάρχες ένα από τα μεγαλύτερα καρτέλ και μονοπώλια είναι το καινούργιο αυτοκίνητο.
Όταν σε όλη την Ευρώπη οι μεγάλοι εισαγωγείς ρίχνουν τις τιμές τους για να είναι πάντα ανταγωνιστικοί απέναντι στους μικρούς αλλά ευέλικτους εμπόρους οι οποίοι αλωνίζουν όλη την Ευρωπαϊκή κοινότητα για να βρουν ευκαιρίες και να πουλάνε φθηνά ίδια αυτοκίνητα ρίχνοντας τις τιμές προς όφελος του καταναλωτή, στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μία πηγή η οποία με την προστασία του κράτους διαμορφώνει κατά βούληση τις αξίες φορολόγησης καταθέτοντας όποτε θέλει νέες φθηνότερες τιμές χονδρικής στα τελωνεία και ζητώντας ακόμα και αναδρομικά επιστροφή φόρων.
Αυτή είναι η Ελλάδα, η χώρα των καρτέλ και των ολιγοπωλίων, η χώρα της μίζας και της ρεμούλας.».Εθνικοί εισαγωγείς και κουραφέξαλα!

Παντού και πάντα σε αυτή τη χώρα παίζεται το ίδιο έργο, αυτό των «εθνικών πρωταθλητών». Όχι, δεν έχουμε καπιταλισμό σε αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός. Φεουδαρχία είναι το πολίτευμα. Όποιος αντέξει; Μην έχετε αμφιβολίες ποιος θα είναι εκείνος που στο τέλος θα τα... καταφέρει... Εκείνοι που φτιάχνουν παρέα με το κράτος τους κανόνες. Κανόνες που αλλάζουν κατά το δοκούν όποτε χρειαστεί, καθώς καλύπτονται πάντα πίσω από το πέπλο μυστηρίου του «εμπορικού μυστικού».
Θα πει κάποιος ότι ειδικά για τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα υπάρχουν λόγοι που ισχύει ένα τέτοιο καθεστώς. Μα, παντού υπάρχει κι ένας «λόγος»; Να ισχύει κάτι που δεν έχει σχέση με την κοινή λογική. Κι αν δεν υπήρχε, θα τον είχαν ανακαλύψει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Θανάσης Μαυρίδης