Επιτέλους... η Ελλάδα χωρίς φουγάρα!!!

Του Γιώργου Κράλογλου

Έφτασε πλέον η πολυπόθητη ώρα της νίκης στην επανάσταση που κηρύξαμε ενάντια στην ελληνική βιομηχανία εδώ και 25 χρόνια. Έφτασε η ώρα να δικαιωθούν τα συνδικάτα που έδιωξαν με τις κλωτσιές τη δεκαετία του 1980 (αρχή της επανάστασης...) την τρισκατάρατη Pirelli από τη γραφική και όμορφη Πάτρα για να επανέλθει στον κόσμο που της ανήκει: Στους σταφιδοπαραγωγούς. Έφτασε η ώρα να δικαιωθούν αυτοί που έκλεισαν τα εργοστάσιο αυτοκινήτων της Nissan στο Βόλο γιατί και ο Βόλος πρέπει να μείνει ένα γραφικό ψαράδικο χωριό με ουζάδικα και μουσική Ζορμπά. Οι φρικτές αυτές βιομηχανικές μονάδες πήγαν η μία στην Τουρκία και η άλλη στην Αίγυπτο. Δηλαδή στους χαχόλους. Σ΄ αυτούς που δεν έχουν κουλτούρα. Που δεν ξέρουν από συρτάκι και από ουζάκι και τεμπελιά στην παραλία με όλους τους αραχτούς κουλτουριάρηδες...

Ας μείνουν εκεί λοιπόν στους υποανάπτυκτους τριτοκοσμικούς και όχι στην Ελλάδα που είναι το καμάρι της Ευρώπης...

Έφτασε η ώρα να δικαιωθούν όλοι αυτοί που πολέμησαν τα ναυπηγεία, τα τσιμεντάδικα, τα λιπάσματα, τα χημικά. Η ώρα που θα μείνουμε με τις γραφικές ταβερνούλες μας, τα γραφικά γκαρσόνια, τα σουβλάκια μας και το συρτάκι ντανς...

Έφτασε η ώρα να μην βλέπουμε φουγάρα βρε αδερφέ. Και για να μην παρεξηγηθώ. Βεβαίως δέχομαι ότι τόσο από την στήλη αυτή όσο και από τις σελίδες του περιοδικού "Κεφάλαιο" δεν παραλείπω να υπενθυμίζω ότι η Ελλάδα τελειώνει βιομηχανικά και πολύ σύντομα θα βρεθεί έξω από το χάρτη της βιομηχανικής Ευρώπης.

Αλλά αυτή την φορά δεν κάνω εγώ τις επισημάνσεις. Εγώ απλώς θα υπενθυμίσω και θα υπογραμμίσω ορισμένα γεγονότα που είναι αναμφισβήτητα και κάποια άλλα που θα συμβιούν πολύ σύντομα.

Οι επισημάνσεις ανήκουν σε ένα βιομήχανο. Στον μέχρι την περασμένη εβδομάδα Πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορ. Ελλάδος και πρόεδρος της Αλουμύλ, κ. Γ. Μυλωνά. Διαβάστε αυτό το απόσπασμα από την ομιλία του στην Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου του:

«Η Ελληνική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια έχει αποδυναμωθεί σημαντικά, εξαιτίας επιχειρηματικών λαθών, κυβερνητικής απαξιωτικής θεώρησής της, και κυρίως λόγω της παγκοσμιοποίησης. Αλλά και ποιος να θέλει να γίνει βιομήχανος, σε μια χώρα, που μόνο οι τομείς παροχής υπηρεσιών θεωρείται ότι αντιπροσωπεύουν το μέλλον της χώρας; Ή όταν ξέρει ότι θα είναι ο υπ’ αριθμόν ένας εχθρός της ακατανόητα πανίσχυρης και απυρόβλητης αριστεράς, ή και όποιου άλλου δυσαρεστημένου-διαμαρτυρομένου, που εκεί προσωποποιεί τις όποιες του ιδεολογικές και μη αντιδράσεις, δίκαιες ή άδικες; Αλλά για τι μεγέθους Ελληνική βιομηχανία μιλάμε; Για τη General Motors, τη Sony, τη Fiat; Ποιο είναι το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής βιομηχανίας που όλοι πυροβολούν; Για ποιους κολοσσούς και ποια μονοπώλια μιλάνε; Η Ελληνική βιομηχανία είναι μικρομεσαία και δεν είναι απρόσωπη.»

Τι θέλει να πει ο κ. Μυλωνάς ή καλύτερα τι ξέρει και το λέει με τον τρόπο που το λέει;

Γνωρίζει πολύ καλά από τον χώρο που δραστηριοποιείται ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα σταματήσει να συμπεριλαμβάνεται στις χαλυβουργικές και μεταλλουργικές χώρες. Όχι βέβαια ότι ήταν ποτέ ιδιαίτερα σημαντική. Αλλά στην Ευρώπη η Ελλάδα είχε ενοχλήσει και με το νικέλιο, και με τον χάλυβα και με το αλουμίνιό της.

Αυτά όλα όμως ήδη (στην ουσία) ανήκουν στο χτες. Η σημερινή τους παρουσία στην εθνική παραγωγή είναι μαγική εικόνα. Η ίδια εικόνα «μαγική» θα συνεχιστεί για 1-2 χρόνια στους κλάδους σιδηρουργίας, σιδηροκατασκευών, ηλεκτρολογικών και ειδών οικοδομής.

Από εκεί και πέρα γλυτώνουμε και από αυτούς. Θα φύγουν από την μέση και ό,τι θέλουμε, τέλος πάντων, θα το παραγγέλνουμε από το εξωτερικό.

Άλλωστε αυτό βλέπουν και οι Κινέζοι και μας γέμισαν μικρομάγαζα που πολύ σύντομα θα εξελιχθούν σε σούπερ-μάρκετ ειδών για το σπίτι και το νοικοκυριό γενικά.

Αφού βολευόμαστε με τα κινέζικα, τα τούρκικα, τα ινδικά και τα πακιστανικά προϊόντα, τι τα θέλουμε τα δικά μας.

Ξοφλήσαμε λοιπόν με τους άθλιους της βιομηχανίας και τα σκληρά τους καπέλα. Βεβαίως υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο ούτε εγώ ούτε άλλος μπορεί να δώσει απάντηση.

Το ερώτημα είναι ποιους θα βρίζουμε τώρα ότι κερδίζουν το καταπέτασμα και αντί να τους φορολογούμε τους αφήνουμε να πίνουν το αίμα του λαού;

Τι θα γίνουμε χωρίς βιομήχανους που συνηθίζαμε να καταδικάζουμε ως εχθρούς της οικονομίας και του λαού; «Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύση...» που πολύ σωστά λέει ο μεγάλος Καβάφης στο εκπληκτικό ποίημά του: Περιμένοντας τους βαρβάρους.