Χθες δημοσιεύθηκε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο τουΝ. Μαραντζίδηστην εφημερίδα «Le Μonde»με τίτλο«Η ελληνική φάρσα:απολογισμός μιας ψευδο-εξέγερσης». Το ενδιαφέρον του είναι διπλό: Πρώτον,για όσα λέει- τα οποία, πάνω-κάτω, έχει υποστηρίξει και με άρθρο του στο«Βήμα».
Δεύτερον,επειδή απευθύνεται σε ένα γαλλικό κοινό, το οποίο έχει μείνει με την εντύπωση ότι η Ελλάδα έζησε τον Δεκέμβριο κάτι ανάμεσα στις «Τρεις Ενδοξες»και στον Μάη του 1968.
Αν καταλαβαίνω καλά, ο Μαραντζίδης θεωρεί τις ταραχές του Δεκεμβρίου περισσότερο τεκμήριο υπανάπτυξης παρά πραγματικής κοινωνικής σύγκρουσης. Μιλάει για«επικοινωνιακό τσουνάμι»και αποδίδει στα μέσα ενημέρωσης τη δημιουργία μιας«φαντασιακής κοινωνικής εξέγερσης» .
Σημειώνει επίσης ότι:
«Η Ελλάδα είναι η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα όπου οι αξίες τύπου “λαϊκής δημοκρατίας” διαπερνούν τον δημόσιο λόγο,κυρίως αυτόν των διανοουμένων και των μέσων ενημέρωσης».
Δεν νομίζω ότι μπορούν εύκολα να αμφισβητηθούν οι παραπάνω διαπιστώσεις. Και δεν θα σταθώ σε αυτές. Αντιθέτως, με προβλημάτισε η επισήμανσή του ότι«η κουλτούρα μιας βίας που αποκαλείται “πολιτική” επιτρέπει σε ένα ιδεολογικό ρεύμα να επιβάλλει την κυριαρχία του».
Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Δεν είναι πλέον μόνο οι γελοιότητες μερικών δημοσιογράφων που νόμισαν ότι ζούσαν τη«Δεκεμβριανή Επανάσταση» . Είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία μας. Κάποιοι άνθρωποι, υπονοεί οΜαραντζίδης,με συγκεκριμένες ιδεολογικές απόψεις χρησιμοποιούν την«πολιτική βία»για να οικοδομήσουν μια εκβιαστική ηγεμονία στην ελληνική κοινωνία.
Ερώτημα:
Το κάνουν από ιδεολογική επιλογή ή από απόγνωση; Το κάνουν επειδή το επέλεξαν ως μέθοδο επιβολής ή επειδή αισθάνονται ότι οι απόψεις τους δεν μπορούν να εισακουστούν διαφορετικά;
Είναι ένα εύλογο ερώτημα.
Το οποίο στηρίζεται σε μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα:
όσο ευρύτερη γίνεται η κοινωνική και ιδεολογική συνοχή μιας κοινωνίας, τόσο πιο αποκλεισμένες αισθάνονται οι μειοψηφίες που την αμφισβητούν.
Δεν είναι συμπτωματικό, δηλαδή, ότι ακριβώς τη στιγμή που το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει κατακτήσει μια ευρεία, σταθερή και ομοιογενή κοινωνική βάση, υφίσταται την πιο βίαιη αμφισβήτησή του. Οπως στην Ιταλία του ΄70.
Ενδεχομένως η απάντηση σε αυτό το ερώτημα να μην αλλάζει τα δεδομένα της κατάστασης, όπως την περιγράφει οΜαραντζίδης.
Είναι χρήσιμη όμως για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Θα προσδιορίσει την ποσολογία μεταξύ καταστολής, ανοχής και ενσωμάτωσης που χρειάζεται να επιστρατεύσει η ελληνική πολιτεία για να προστατεύσει τον εαυτό της. Διότι την ανάγκη προστασίας ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει- ούτε καν ως φάρσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου