Για να μην τα χάσουμε όλα...

Μας λένε ότι οι κρίσεις τελειώνουν όταν το αίμα ρέει άφθονο στους δρόμους, κάτι που δεν το έχουμε δει μέχρι σήμερα.
Το περίεργο είναι ότι ο καθένας από εμάς, ξεχωριστά, θεωρεί ότι η ιστορία αυτή αφορά όλους τους άλλους και όχι τον ίδιον και δεν σκέφτεται ότι σε αυτό το «άφθονο αίμα» θα είναι και το δικό του...

Πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι το ξεχωριστό, ότι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν αφορούν εμάς. Ότι εμείς είμαστε απλοί παρατηρητές στα γεγονότα, κάτι σαν μία αδρανοποιημένη δύναμη που περιμένει να εξελιχτούν τα πράγματα για να ενεργοποιήσει τη δράση της προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
Είναι ένα τεράστιο ψέμα. Αν όλοι μας ήμασταν πράγματι αδρανοποιημένοι, κατά πως νομίζουμε, τότε η ζωή στον πλανήτη θα είχε σταματήσει...
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε ένα μέρος του συνόλου και η κρίση αυτή μας αφορά όλους. Είμαστε επιβάτες στο ίδιο καράβι κι αν το καράβι βουλιάξει θα βρεθούμε όλοι ναυαγοί.
Το αν γλιτώσουμε ή όχι δεν θα έχει να κάνει με το ότι εμείς μπορεί να φανταζόμαστε ότι εκείνη την ώρα δεν πίνουμε τον ποτό μας στο μπαρ του καραβιού, αλλά σε ένα μπαράκι δύο στενά μακριά από το σπίτι μας.
Θα χρειαστούμε αρκετή τύχη για να είμαστε στους ελάχιστους επιζώντες. Τύχη και μόνο τύχη. Όλοι μαζί θα γλιτώσουμε ή όλοι μαζί θα πέσουμε στην θάλασσα.
Εξαίρεση; Ναι, οι εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν είναι αρκετό να νομίζουμε ότι εμείς είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα για να συμβεί αυτό. Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ τις αγορές και κυρίως τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στα χρηματιστήρια, ελάχιστους έχω συναντήσει που να βρίσκονται, τελικά, έξω από την μάζα.
Επίσης, οι μεγαλύτερες καταστροφές έχουν σημειωθεί σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να αποδεχτούν αυτή την πραγματικότητα και επέμεναν να συντηρούν στο μυαλό τους μία άλλη εικόνα, ότι κατείχαν ιδιαίτερα χαρίσματα σε σχέση με τους άλλους επενδυτές.
Πολλές φορές, πάλι, νομίζουμε ότι αν κάνουμε κάτι διαφορετικό από εκείνο που κάνουν όλοι οι άλλοι, αυτό και μόνο αυτό θα μας διαχωρίσει αυτόματα από την μάζα και θα μας βοηθήσει να κερδίσουμε την ώρα της καταστροφής.
Ναι, χρειάζεται να κάνουμε κάτι διαφορετικό, αλλά ποιό είναι αυτό; Δεν έχουμε μπροστά μας δύο επιλογές για να ξέρουμε ότι εμείς θα είμαστε ο ένας στους εκατό που θα διαβεί την αριστερή αντί της δεξιάς πόρτας.
Οι «διαφορετικές» επιλογές είναι άπειρες και στο τέλος κινδυνεύουμε να χαθούμε μέσα σε ένα χαοτικό σύστημα.
Μήπως τελικά είναι πιο ασφαλές να μην προσπαθήσουμε να κερδίσουμε, αλλά να διαφυλάξουμε αυτά που ήδη έχουμε; Μήπως είναι καλύτερο να υιοθετήσουμε πιο συντηρητικά μοντέλα διαχείρισης;
Μήπως αντί να ψάχνουμε το πως θα γίνουμε η εξαίρεση στον κανόνα, να προσπαθήσουμε να μην τα χάσουμε όλα, μόνο και μόνο επειδή θέλουμε να έχουμε περισσότερα από όσα μας αναλογούν στις σημερινές συνθήκες της αγοράς;
Μεγαλύτερη σημασία έχει τελικά να είμαστε και αύριο στην αγορά, να είμαστε παρόντες όταν θα έρθει η ώρα της ανάκαμψης. Όποτε κι αν αυτή έρθει. Και τότε όλοι μαζί θα είμαστε πάλι πάνω στο ίδιο πλοίο, με τη διαφορά ότι θα έχουν περάσει τα δύσκολα και θα ετοιμαζόμαστε να προσεγγίσουμε κάποιο κοσμοπολίτικο λιμάνι.
Θα είναι κρίμα να μην είμαστε τότε πάνω στο πλοίο, επειδή θα έχουμε πηδήξει στο νερό, επιχειρώντας με αυτό τον τρόπο να διαφοροποιηθούμε από τους υπόλοιπους επιβάτες στην ώρα της θύελλας.
Το μόνο που θα έχουμε καταφέρει είναι να τελειώσει πρόωρα για μας αυτό το ταξίδι.
Θανάσης Μαυρίδης