«Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι αυτοί οι άνθρωποι;»
ρωτούσε κάποια χρήστης του Facebook.Είχε δει τον Τσίπρα να προτείνει συναίνεση στα εθνικά θέματα έναντι παραγραφής των Συριζαϊκών ανομημάτων.
Είχε δει τον βουλευτή Μάρκου (και καθηγητή πανεπιστημίου!) να χυδαιολογεί σαν αφιονισμένος οπαδός ποδοσφαιρικής θύρας την ώρα του κρίσιμου αγώνα.
Είχε ακούσει τον Πολάκη να λέει «δεν είμαστε ίδιοι».
Ο Πολάκης εξήγησε βέβαια ότι του Αδώνιδος η παράταξη είναι... του σκληρού μετεμφυλιακού κράτους, των κοινωνικών φρονημάτων ,του πραγματικού παρακράτους κλπ. Φυσικά είναι κοινή παραδοχή ότι αν είχαν επικρατήσει αυτοί, οι αντίπαλοί τους θα είχαν υποστεί χειρότερα. Εδώ δεν είχαμε «Αρχιπέλαγος γκουλαγκ», σκέτο πέλαγος είχαμε, το Αιγαίο και τα γνωστά ξερονήσια του, όπου θα φιλοξενούντο οι αντίπαλοι, με την ίδια ευαίσθητη φροντίδα που έλαβαν και στην Σοβιετική μητέρα πατρίδα, και τις δορυφορικές σοσιαλιστικές πατρίδες.
Το ανωτέρω αναφέρεται ως παρεμπίπτον. Ο εστιασμός βρίσκεται στο «δεν είμαστε ίδιοι» , και στο ότι το πιστεύουν, δίνοντας στην φράση μια εξαγνιστική διάσταση.
Ο Τσίπρας κατά τη συζήτηση στη Βουλή τον Φεβρουάριο του 2018, όπου διεξήχθη η φαντασμαγορική παρωδία με τις δέκα κάλπες για την παραπομπή των δέκα πολιτικών προσώπων, είχε πει κομπορρημονών: «Εμείς είμαστε από άλλο υλικό φτιαγμένοι. Δεν τρομάζουμε» (σ.σ. ως τις 16 ώρες διαπραγμάτευσης. Στις 17 την κάνουμε την κωλοτούμπα).
Και εδώ συνίσταται η αστειότητα του μηρυκασμού, γιατί η φράση ήταν αναπαραγωγή της ανάλογης ρήσης του Στάλιν κατά τον επικήδειο του Λένιν: «Εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε κοινοί άνθρωποι. Είμαστε φτιαγμένοι από άλλη πάστα».
Ασχέτως ποιος ήταν ο δικτάτορας Στάλιν, όντως η γενιά του Λένιν ήταν από άλλη πάστα. Ήταν αυτοί που πέρασαν από φωτιά και σίδερο, οι «φιλόσοφοι –πολεμιστές» όπως τους έχει περιγράψει ο Αρθουρ Καίστλερ στο βιβλίο του «Το μηδέν και το άπειρο», ακτινογραφώντας ένα σύστημα που από επαναστατικό εκφυλίστηκε σε απολυταρχικό, μέσα από την περιπέτεια ενός παλαιού Μπολσεβίκου.
Ο ήρωας του Βιβλίου, ο Ρουμπάσοφ, κατά τις ανατριχιαστικές «δίκες της Μόσχας» ομολόγησε εγκλήματα που δεν έκανε, γιατί έτσι έπρεπε, ως ιστορική αναγκαιότητα, για το καλό του κόμματος και της επανάστασης. Και αν αυτά αντιμετωπίζουν την συμπαθητική αδιαφορία κάποιων ως προϊόν λογοτεχνικής μυθοπλασίας, υπάρχει το αντίστοιχο επώνυμό του στην ελληνική ιστορία.
Ο Νίκος Πλουμπίδης, ηγετική και τραγική φιγούρα του κομμουνιστικού κινήματος, συνελήφθη το 1952, αλλά το ΚΚΕ κατ΄ απόφαση του ηγέτη του Ζαχαριάδη, τον αποκήρυξε καταγγέλλοντάς τον ως βαμμένο θανάσιμο εχθρό του λαού και προβοκάτορα που «στην χιτλερική κατοχή και την περίοδο της αμερικανοκρατίας έκανε μεγάλη ζημιά στο λαϊκό κίνημα και το λαό μας». Υποσχόταν δε ότι «τα στοιχεία που αφορούν τη χαφιέδικη πρακτορική δράση του θα δημοσιευτούν την κατάλληλη ώρα» (ακόμα τα περιμένουμε…).
Ο ίδιος ο Πλουμπίδης, καρτερικός, έδειχνε απόλυτη αφοσίωση στο κόμμα και έλεγε: «Ο Ζαχαριάδης είναι ο αρχηγός του κόμματός μου. Για να με πει πράκτορα θα έχει τους λόγους του»! Και πήγε στο απόσπασμα, φωνάζοντας «Ζήτω το Κου Κου Ε»!
Όντως τέτοιοι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί, από άλλη πάστα. Για μια ιδέα που ναι μεν αποδείχτηκε λάθος (αυτό δεν αφορά το παρόν κείμενο), αλλά που την έκαναν θρησκεία. Για χάρη της υπέμειναν εξορίες, φυλακίσεις, αφόρητα βασανιστήρια, απηνείς διωγμούς. 'Αντεχαν γιατί ήταν δοσμένοι, είχαν τη ζωή τους προσφορά στον αγώνα τους, σε κάτι ανώτερο, παναθρώπινο - που νόμιζαν.
Ανακυκλώνοντας ως αφήγημα τη μυθική αυτή στάση των παλιών κομμουνιστών, μεγάλωσαν μέσα στον κομματικό μικρόκοσμό τους οι σύντροφοι του Τσίπρα και ο ίδιος. Μεγαλωμένοι στις ευνοϊκότερες συνθήκες που έζησε ποτέ νέα γενιά τη Ελλάδας (στην Ελλάδα της οικονομικής άνθησης, έστω και με κοινοτικές επιδοτήσεις και δανεικά), καλοζωισμένοι και αβροδίαιτοι, με απαλές συνθήκες ζωής (ο Τζανακόπουλος θεώρησε παράσημο γιατί έζησε δυο χρόνια στο Αιγάλεω), έχουν αυτο-πεισθεί ότι αποτελούν συνέχεια εκείνων.
Γι’ αυτό και η αυτάρεσκη δήλωση Τσίπρα «είμαστε από άλλο υλικό», για αυτό και η δήλωση Πολάκη «δεν είμαστε ίδιοι», γι’ αυτό και το αστείο ποίημα του πατρός Παππά για τη «Δρακογενιά».
Όντως το πιστεύουν ότι είναι διαφορετικοί. Αλλά χάριν των προγόνων τους. Όχι της δικής τους δράσης. Και αυτό τους κάνει χειρότερους και επικίνδυνους. Γιατί στο όνομα παλιών αγώνων θεωρούν ότι δεδικαίωνται σε κάθε ανήθικη πράξη τους, αφού υπηρετεί τον σκοπό τους (είτε τους ίδιους).
Οι άλλοι είναι εκ των πραγμάτων βρώμικοι. Η αστική τους ηθική είναι πέπλο για να κρύψουν την σήψη τους. Ο Πολάκης είναι αγενής αλλά το σαρκαστικό γέλιο του στον λυγμό Πικραμένου στη Βουλή δεν ήταν από αγένεια. Ήταν η πεποίθηση ότι αφού ο Πικραμένος ήταν της άλλης πλευράς δεν μπορεί παρά να είναι σάπιος και να τα έχει πάρει.
Ο Πολάκης εξήγησε βέβαια ότι του Αδώνιδος η παράταξη είναι... του σκληρού μετεμφυλιακού κράτους, των κοινωνικών φρονημάτων ,του πραγματικού παρακράτους κλπ. Φυσικά είναι κοινή παραδοχή ότι αν είχαν επικρατήσει αυτοί, οι αντίπαλοί τους θα είχαν υποστεί χειρότερα. Εδώ δεν είχαμε «Αρχιπέλαγος γκουλαγκ», σκέτο πέλαγος είχαμε, το Αιγαίο και τα γνωστά ξερονήσια του, όπου θα φιλοξενούντο οι αντίπαλοι, με την ίδια ευαίσθητη φροντίδα που έλαβαν και στην Σοβιετική μητέρα πατρίδα, και τις δορυφορικές σοσιαλιστικές πατρίδες.
Το ανωτέρω αναφέρεται ως παρεμπίπτον. Ο εστιασμός βρίσκεται στο «δεν είμαστε ίδιοι» , και στο ότι το πιστεύουν, δίνοντας στην φράση μια εξαγνιστική διάσταση.
Ο Τσίπρας κατά τη συζήτηση στη Βουλή τον Φεβρουάριο του 2018, όπου διεξήχθη η φαντασμαγορική παρωδία με τις δέκα κάλπες για την παραπομπή των δέκα πολιτικών προσώπων, είχε πει κομπορρημονών: «Εμείς είμαστε από άλλο υλικό φτιαγμένοι. Δεν τρομάζουμε» (σ.σ. ως τις 16 ώρες διαπραγμάτευσης. Στις 17 την κάνουμε την κωλοτούμπα).
Και εδώ συνίσταται η αστειότητα του μηρυκασμού, γιατί η φράση ήταν αναπαραγωγή της ανάλογης ρήσης του Στάλιν κατά τον επικήδειο του Λένιν: «Εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε κοινοί άνθρωποι. Είμαστε φτιαγμένοι από άλλη πάστα».
Ασχέτως ποιος ήταν ο δικτάτορας Στάλιν, όντως η γενιά του Λένιν ήταν από άλλη πάστα. Ήταν αυτοί που πέρασαν από φωτιά και σίδερο, οι «φιλόσοφοι –πολεμιστές» όπως τους έχει περιγράψει ο Αρθουρ Καίστλερ στο βιβλίο του «Το μηδέν και το άπειρο», ακτινογραφώντας ένα σύστημα που από επαναστατικό εκφυλίστηκε σε απολυταρχικό, μέσα από την περιπέτεια ενός παλαιού Μπολσεβίκου.
Ο ήρωας του Βιβλίου, ο Ρουμπάσοφ, κατά τις ανατριχιαστικές «δίκες της Μόσχας» ομολόγησε εγκλήματα που δεν έκανε, γιατί έτσι έπρεπε, ως ιστορική αναγκαιότητα, για το καλό του κόμματος και της επανάστασης. Και αν αυτά αντιμετωπίζουν την συμπαθητική αδιαφορία κάποιων ως προϊόν λογοτεχνικής μυθοπλασίας, υπάρχει το αντίστοιχο επώνυμό του στην ελληνική ιστορία.
Ο Νίκος Πλουμπίδης, ηγετική και τραγική φιγούρα του κομμουνιστικού κινήματος, συνελήφθη το 1952, αλλά το ΚΚΕ κατ΄ απόφαση του ηγέτη του Ζαχαριάδη, τον αποκήρυξε καταγγέλλοντάς τον ως βαμμένο θανάσιμο εχθρό του λαού και προβοκάτορα που «στην χιτλερική κατοχή και την περίοδο της αμερικανοκρατίας έκανε μεγάλη ζημιά στο λαϊκό κίνημα και το λαό μας». Υποσχόταν δε ότι «τα στοιχεία που αφορούν τη χαφιέδικη πρακτορική δράση του θα δημοσιευτούν την κατάλληλη ώρα» (ακόμα τα περιμένουμε…).
Ο ίδιος ο Πλουμπίδης, καρτερικός, έδειχνε απόλυτη αφοσίωση στο κόμμα και έλεγε: «Ο Ζαχαριάδης είναι ο αρχηγός του κόμματός μου. Για να με πει πράκτορα θα έχει τους λόγους του»! Και πήγε στο απόσπασμα, φωνάζοντας «Ζήτω το Κου Κου Ε»!
Όντως τέτοιοι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί, από άλλη πάστα. Για μια ιδέα που ναι μεν αποδείχτηκε λάθος (αυτό δεν αφορά το παρόν κείμενο), αλλά που την έκαναν θρησκεία. Για χάρη της υπέμειναν εξορίες, φυλακίσεις, αφόρητα βασανιστήρια, απηνείς διωγμούς. 'Αντεχαν γιατί ήταν δοσμένοι, είχαν τη ζωή τους προσφορά στον αγώνα τους, σε κάτι ανώτερο, παναθρώπινο - που νόμιζαν.
Ανακυκλώνοντας ως αφήγημα τη μυθική αυτή στάση των παλιών κομμουνιστών, μεγάλωσαν μέσα στον κομματικό μικρόκοσμό τους οι σύντροφοι του Τσίπρα και ο ίδιος. Μεγαλωμένοι στις ευνοϊκότερες συνθήκες που έζησε ποτέ νέα γενιά τη Ελλάδας (στην Ελλάδα της οικονομικής άνθησης, έστω και με κοινοτικές επιδοτήσεις και δανεικά), καλοζωισμένοι και αβροδίαιτοι, με απαλές συνθήκες ζωής (ο Τζανακόπουλος θεώρησε παράσημο γιατί έζησε δυο χρόνια στο Αιγάλεω), έχουν αυτο-πεισθεί ότι αποτελούν συνέχεια εκείνων.
Γι’ αυτό και η αυτάρεσκη δήλωση Τσίπρα «είμαστε από άλλο υλικό», για αυτό και η δήλωση Πολάκη «δεν είμαστε ίδιοι», γι’ αυτό και το αστείο ποίημα του πατρός Παππά για τη «Δρακογενιά».
Όντως το πιστεύουν ότι είναι διαφορετικοί. Αλλά χάριν των προγόνων τους. Όχι της δικής τους δράσης. Και αυτό τους κάνει χειρότερους και επικίνδυνους. Γιατί στο όνομα παλιών αγώνων θεωρούν ότι δεδικαίωνται σε κάθε ανήθικη πράξη τους, αφού υπηρετεί τον σκοπό τους (είτε τους ίδιους).
Οι άλλοι είναι εκ των πραγμάτων βρώμικοι. Η αστική τους ηθική είναι πέπλο για να κρύψουν την σήψη τους. Ο Πολάκης είναι αγενής αλλά το σαρκαστικό γέλιο του στον λυγμό Πικραμένου στη Βουλή δεν ήταν από αγένεια. Ήταν η πεποίθηση ότι αφού ο Πικραμένος ήταν της άλλης πλευράς δεν μπορεί παρά να είναι σάπιος και να τα έχει πάρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου