Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2019

Αλέξης: Μια ζωή τα ίδια

Ενδεικτικό των καιρών κοινωνικής αδιαφορίας που διάγει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι οι λάμψεις που αναρριπίζουν το δημόσιο ενδιαφέρον, αφορούν την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης, και την ταραχή που δημιουργεί αυτή στο εσωτερικό του τοπίο. 
Στο εκτρωματικό πρώτο εξάμηνο του 2015, μέσω του οποίου αποδίδονται ευθύνες, ξεκαθαρίζονται λογαριασμοί, απαξιώνονται πρόσωπα και επιχειρούνται διαγκωνισμοί για τη διατήρηση θέσεως στο μελλοντικό σύστημα εσωτερικής ισχύος. Αυτά είναι που κυρίως του δίνουν θέση στην επικαιρότητα. Δευτερευόντως ενδιαφέρουν οι θέσεις του επί θεμάτων...
διακυβέρνησης, στα οποία από κεκτημένη ταχύτητα είναι λέει όχι σε όλα, αλλά η στάση του μικρή σημασία έχει, καθώς δεν μπορεί να μπλοκάρει εξελίξεις.
Δεν μπορεί να προκαλέσει εκλογές με αφορμή τη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ με την ήπια και συναινετική πολιτική που ασκεί ο Μητσοτάκης επί των άλλων κομμάτων, μάλλον δεν θα μπορέσει να ακυρώσει την εκλογική συμμετοχή των αποδήμων. 
Εφόσον ο Μητσοτάκης δώσει και επιδόματα αποκόβει τον «ομφάλιο λώρο» που συνέδεε την αξιωματική αντιπολίτευση από μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων της και της αφήνει το ιδεολογικώς οικείο.
Δεν το ήθελε ο Αλέξης, αλλά η λύση ήταν η επώδυνη διεργασία της αυτοκριτικής και η επεξεργασία νέων προγραμματικών πλαισίων, άρα και νέου προγραμματικού λόγου, που θα ηχούσε αξιόπιστα. Γιατί ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί την παλιά προκυβερνητική αμετροέπεια, χωρίς να κατανοεί ότι πλέον η καταγγελία ηχεί ως καρικατούρα.
Πόσο πειστικό είναι να χαρακτηρίζει ο Γραμματέας Σκουρλέτης την κυβέρνηση ως «Κομανέτσι», καταλογίζοντάς της κωλοτούμπα στο θέμα των Σκοπίων; 
Κατ’ αρχάς δεν είναι έτσι ακριβώς. Δεν γνωρίζουμε τι έλεγαν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις οι υποψήφιοι βουλευτές της ΝΔ, και αν υπόσχονταν και αυτοί ότι θα σκίσουν την συμφωνία με ένα νόμο ένα άρθρο, αλλάς στις πλείστες των ομιλιών του ο Μητσοτάκης δήλωνε ότι η συμφωνία παράγει διεθνείς δεσμεύσεις για τη χώρα και δεν μπορεί να ακυρωθεί.
Βέβαια χάιδευε αυτιά συνοδεύοντας τα προηγούμενα με υποσχέσεις περί εμποδίων που θα έθετε στην ευρωπαϊκή πορεία των Σκοπίων, αλλά επί αυτού ακόμη δεν μπορεί να κριθεί. 
Φρόντισαν οι υπουργοί της ΕΕ στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων, με παρακίνηση τη Γαλλίας και την συμμετοχή της Ολλανδίας, να πουν όχι στην ενταξιακή πορεία των Σκοπίων, και εμμέσως να απαλλάξουν την ελληνική πλευρά από τη βάσανο μιας αντίρρησης.
Ωστόσο και κωλοτούπα να είχε κάνει η κυβέρνηση επί του θέματος, πόσο πειστικό θα ήταν να την κατηγορεί το κόμμα που ενέταξε την συγκεκριμένη λέξη στη διεθνή πολική γλώσσα;
Παρομοίως ο κ. Τσίπρας. Είναι θεμιτό να προσπαθεί να περάσει ως… διεθνής, ή έστω ευρωπαϊκή προσωπικότης, αλλά οι πολιτικοί που είναι προσωπικότητες και διαμορφώνουν το ευρωπαϊκό σκηνικό, εκπροσωπούν ισχυρές χώρες με οικονομικό και στρατιωτικό εκτόπισμα. Οι εκπρόσωποι μικρών χωρών αντλούν κύρος από το επιτυχημένο τους έργο στις χώρες τους (περίπτωση Αντόνιο Κόστα).
Κάποτε ο Αλέξης ήθελε να ενώσει τον φτωχό «εκμεταλλευόμενο» Νότο, δημιουργώντας ένα μεσογειακό μέτωπο αντίστασης που θα αντιτάσσετο ηρωικά στην αποικιοκρατική κυριαρχία της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Τα αποτελέσματα γνωστά…
Τώρα, προκειμένου να δείξει ότι έχει διεθνή ρόλο, παρέστη ως παρατηρητής στην συνεδρίαση των σοσιαλιστών (PES) , έκανε επαφές με κάποιες προσωπικότητες, επιδόθηκε σε προτροπές για συμμαχίες σοσιαλιστών, αριστερών και πρασίνων, ενώ μίλησε και στο φόρουμ «Friends of Europe». Εκεί είπε τα γνωστά που ηχούν μελιστάλαχτα, αλλά μόνο στα αυτιά του… Πάπα Φραγκίσκου. Εξ αυτού έπεα πτερόεντα.
Κατήγγειλε τον ευρωπαϊκό βορρά ότι δεν συναινεί σε ένα σύστημα ασφαλείας και τη Γερμανία ότι δεν είναι έτοιμη να διαθέσει τα υψηλά της πλεονάσματα σε επενδύσεις σε μια νέα Ευρώπη (γιατί ως γνωστόν μας τα χρωστάνε), ενώ κατήγγειλε ότι οι κρίσεις που αντιμετωπίσαμε ενίσχυσαν τις δυνάμεις του εθνικισμού και της εθνικής περιχαράκωσης.
Συμπληρωματικά κατηγόρησε τις χώρες Visegrad ότι δεν είναι έτοιμες να αποδεχτούν ίση κατανομή των μεταναστευτικών βαρών. 
Σωστά αυτά, μόνο που ξεχνάει ότι οι Visegrad όρθωσαν τείχη όταν η κυβέρνησή του γέμισε την Ευρώπη με ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους. Δεν το παραδέχεται, ενδεχομένως και να μην το κατανοεί, ότι συνέβαλε με την άλογη μεταναστευτική πολιτική του στην όρθωση αυτών των τειχών και την ανάπτυξη των ακροδεξιών κομμάτων, ως αμυντική κίνηση των κοινωνιών.
Στην ίδια ομιλία πρότεινε να στηρίξουμε την εθνική κυριαρχία (!), μια προτροπή που πριν τη θεωρούσε εθνικιστική. Είναι το μόνο καινούργιο σε μέσα σε δέκα χρόνια, αλλά συνυπολογιζόμενων και των ανωτέρω, δεν φτάνει για να πει κανείς ότι η πολιτική κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ ωριμάζει. Παραμένει φύρδην μίγδην, μια ατέρμονη συνθηματολογία που δεν αρκεί για να τον καταστήσει πρωτοπόρο της ενοποίηση σοσιαλιστών, αριστερών και οικολόγων.

Του Γιάννη Σιδέρη

Δεν υπάρχουν σχόλια: