Τους υπενθύμισε, κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τους πλειστηριασμούς, ότι το κόμμα του ήταν πενήντα χρόνια στην παρανομία, και δεν τους φοβάται.
Κρίμα! Αυτούς που είχαν ενδυθεί την ηρωική λεοντή - στα χρόνια της Πασοκικής ανοχής - και πίστευαν ότι είναι συνέχεια των αγώνων του κόμματος του Παφίλη, κάνοντας καταλήψεις στο Πολυκλαδικό!
Και μετά ήρθε ο αριστερός υπουργός Κοντονής, ο οποίος προσπαθώντας να υπερασπίσει την τροπολογία του, διετύπωσε την αυταρχική άποψη ότι...
«κινητοποίηση των μαζών δεν μπορεί να γίνει γιατί η πρώτη κατοικία προστατεύεται από το νόμο και την κυβέρνηση της Αριστεράς»!
Όπερ, ακολουθώντας τα χνάρια της πρωτοπόρας λογικής Κοντονή, οι «μάζες» δεν μπορούν να γνωρίζουν το συμφέρον τους, αν πλήττονται από το μέτρο των πλειστηριασμών, καθότι το συμφέρον τους το γνωρίζει ο συλλογικός Πατερούλης, η κυβέρνηση της Αριστεράς, και μόνο!
Πέραν από τον Πατερναλισμό που αποπνέει η ρήση Κοντονή, και η οποία αποτελεί ξεπατικωτούρα συνθημάτων που διάβασε σε κομματικές μπροσούρες, μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού πιέζεται από το νόμο για τους πλειστηριασμούς. Όμως δεν αντιδρά εμπράκτως. Αυτοί που αντιδρούν με ακτιβιστικό θυμό είναι οι Λαφαζανικοί, η Ζωή, οι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και κάποιοι άλλοι σκόρπιοι. Λίγες δεκάδες νοματαίοι. Ει δυνατόν δηλαδή, να βλέπει ο Κοντονής «μάζες», επειδή έτσι λένε τα λενινιστικά κιτάπια;
Τους στοιχειώνει ο Λαφαζάνης
Με την τροπολογία Κοντονή, πραγματώνεται αυτό που κατήγγειλε ο ίδιος κάποτε στη Βουλή, κατακεραυνώνοντας τους Σαμαροβενιζέλους: «Κρατικός αυταρχισμός, αντισυνταγματικότητα, μείωση δικαιωμάτων, έρχονται και δένουν με την πολιτική των μνημονίων»!
Το μεγάλο πρόβλημα των Συριζαίων Βουλευτών δεν ήταν βέβαια η φτωχοποίηση τμημάτων του πληθυσμού (την έχουν επανειλημμένα υπογράψει). Δεν ήταν η απώλεια της πρώτης κατοικίας. Το να την πάρει η Τράπεζα είναι μεν εμβληματικό, αλλά καθημερινά γίνονται πλειστηριασμοί κατοικιών από την εφορία και το Κράτος. Γι' αυτούς τους πλειστηριασμούς ουδεμία ευαίσθητη κοινοβουλευτική ψυχή έχει αντιδράσει!
Βασικά το πρόβλημά τους ήταν… ο Λαφαζάνης, και ήταν εις διπλούν:
α) Τους στοιχειώνει η εικόνα να οδηγούταν σιδηροδέσμιος στο δικαστήριο. Εξ αυτού και αντέδρασαν στην τροπολογία, η οποία τελικά διαφοροποιήθηκε. Ήταν μαζί τους στις πλατείες, στο πεζοδρόμιο, εκεί που συνέθεταν εύκολα και τσάμπα οράματα, και υπόσχονταν πανεύκολες λύσεις. Μια σύλληψή του θα τους απογύμνωνε, γιατί η σύγκριση του ποιος είναι συνεπής στα όποια – αλαφροΐσκιωτα –υπόσχονταν, θα ήταν συντριπτική εις βάρος τους.
β) Η ωφελιμιστική πλευρά της υπόθεσης: Με την πλήρη «μνημονιοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ, αποσκιρτούν δυνάμεις ψηφοφόρων εξ αριστερών, οι οποίες δύνανται να πυκνώσουν τις τάξεις της ΛΑΕ και της Ζωής. Οι ψηφοφόροι αυτοί, στον παρόντα ΣΥΡΙΖΑ, είναι εν δυνάμει ψηφοφόροι της αριστεράς πτέρυγας.
Είναι δυνατόν η Τασία των «λιάζονται», η Θεοπεφτάτου του «και τι έγινε αν πληρώνουμε σε δραχμή», και άλλοι, να κινδυνέψουν να χάσουν ψηφοφόρους και να τους πάρει τα μεγαλεία ο Λάφαζάνης;
Θα μπορούσαν να τα είχαν αποφύγει όλα αυτά, αν πολιτεύονταν με λογική και όχι με οργίλα γενικόλογα ανόητα συνθήματα, «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», για να ανακαλύψουν κατόπιν εορτής, ότι κάποια από αυτά είναι βίλες ή ανήκουν σε στρατηγικούς κακοπληρωτές.
Άλλωστε υπήρξε προϊστορία πλειστηριασμών στην Ευρώπη, ειδικά στην Ισπανία, η οποία θα έπρεπε να έχει προσδώσει και πολιτικό «manual» αντιμετώπισης του προβλήματος. Εκεί το τσουνάμι των πλειστηριασμών ήταν κοσμογονικό. Ήταν βέβαια άλλα μεγέθη, και δεν συγκρίνονται με την Ελλάδα του μεγάλου ποσοστού ιδιοκατοίκησης.
Ωστόσο εκεί, οργανώσεις όπως η Stop Desahucios (Σταματήστε τις Εξώσεις) ή η PAH (Plataforma de Αfectados por la Ηipoteca (Πλατφόρμα των Θυμάτων της Υποθήκης), πρόεδρος της οποίας διετέλεσε η μετέπειτα δήμαρχος Βαρκελώνης Αντα Κολάου, εμπόδισαν τις εξώσεις, απαίτησαν από τις τράπεζες να διαπραγματευτούν με τους δανειολήπτες, αλλά το έπραξαν με πρόγραμμα.
Πέραν των ακτιβιστικών ενεργειών, οργάνωσαν επιτελεία νομικών όπου εξέταζαν την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, παρενέβαιναν με νομικά επιχειρήματα στα δικαστήρια, και όχι με «γιούργια», αποσοβώντας πολλές εξώσεις.
Μόνο που αυτά δεν θα μπορούσαν να το είχαν κάνει οι σύντροφοι εδώ. Απαιτούσαν προγραμματισμό, γνώση του προβλήματος, πραγματικό ενδιαφέρον για την αντιμετώπισή του, και κυρίως σοβαρότητα.
Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου