Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Υπόθεση Καλύβα. Μια ιστορία με μπόλικη κριτική και ελάχιστη αλληλεγγύη


Αστεϊσμοί από χουμορίστες και αστειάτορες
Αστεϊσμοί από χουμορίστες και αστειάτορες
Του Αντώνη Πανούτσου
Κάποιοι τον κατηγόρησαν ευθέως. Το έγραψε για να δικαιώσει την δικτατορία. 
Οι εστέτ στάθηκαν στην ποιότητα. Το άρθρο στην Καθημερινή ήταν κατώτερο του επιπέδου του. 
Μερικοί θυμήθηκαν τις θυσίες των προγόνων τους. «Δεν θα μου πεις εμένα που οι δικοί μου βασανίστηκαν στην Γυάρο ότι η δικτατορία ήταν ένα μικρό διάλειμμα δίχως μεγάλη σημασία». Ορισμένοι προσπάθησαν να βρουν ulterior motive. «Ο Καλύβας προσπαθεί να προκαλέσει την προσοχή προβοκάροντας». Κάποια είχαν γραφτεί με τις καλύτερες των προθέσεων. Άλλα ήταν...
μνημεία μνησικακίας. Ο σκοπός όμως αυτών που το είχαν ξεκινήσει είχε επιτευχθεί. Τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια του Στάθη Καλύβα είχαν τεθεί εν αμφιβόλω.

Άρα και το Εμφύλια Πάθη, το βιβλίο του Καλύβα που αμφισβητούσε την αριστερή οπτική της ιστορίας του εμφυλίου, γινόταν εργασία ενός χουντικού και όσοι τον στήριζαν γινόντουσαν ύποπτοι για φιλοχουντικές τάσεις. Όχι και άσχημα για ένα άρθρο εφημερίδας. Στο οποίο αν κάτι για να διορθωθεί ήταν το «συνέβαλαν» για τους πραξικοπηματίες και τον εκδημοκρατισμό της Δεξιάς. Και για το οποίο, όπως και για κάθε άλλο γραφτό ισχύει η  ρήση του Καρδινάλιου Ρισελιέ «Εάν κάποιος μου έδινε έξη αράδες γραμμένες από τον πιο τίμιο άνθρωπο θα έβρισκα κάτι σε αυτές για να τον κρεμάσω».
Στην ιστορία όμως του Στάθη Καλύβα δεν εντυπωσιάζει η προθυμία των αριστερών να τον ενοχοποιήσουν αλλά η απροθυμία των δεξιών να τον στηρίξουν. 
Στην απροθυμία μπορούν να διακριθούν δύο λόγοι. 
Ο πρώτος το guilt by association, που αναφέρθηκε προηγουμένως.  Ο φόβος ότι υπερασπίζοντας την θέση του «χουντικού» Καλύβα κάποιος γίνεται  ύποπτος ανάλογες τάσεις. 
Ο δεύτερος λόγος είναι το σύνδρομο της πριγκίπισσας με το μπιζέλι. Στην παράταξη της δεξιάς έχει δημιουργηθεί μια τάξη πριγκίπων και πριγκιπισσών, που πρέπει να αποδεικνύει την ευαισθησίες της ανακαλύπτοντας παντού μπιζέλια. Πράγματα που ενοχλούν.
Ο Άδωνις τους την λέει ωραία αλλά δεν είναι αυτή συμπεριφορά. Ο Δένδιας έκανε καλή δουλειά στο κέντρο της πόλης αλλά αυτό που είπε για την Βασιλειάδου στον Τσακαλώτο δεν έπρεπε να το είχε πει. Είναι η κατάθεση προσωπικής ευαισθησίας «τίποτα δεν υπάρχει που μπορεί να είναι αρκετά καλό για εμένα». Και προφανώς όχι ο Γιακουμάτος και η Βούλτεψη που έτσι και αναφερθούν ο σωστός ψηφοφόρος της πρέπει να κουνήσει με θλίψη το κεφάλι. 
Γιατί; Γιατί έτσι. 
Το αδίκημα είναι ιδιώνυμο λέγεται «Γιακουμάτος και Βούλτεψη» και όποτε τα ονόματα ακούγονται τα κεφάλια πρέπει να σκύβουν και με μετάνοια ο πιστός να λέει «Ξέρω, ξέρω… Για να δούμε αν ο Κυριάκος τους αλλάξει…».
Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Έχει δει κάποιος ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ που να σκύψει το κεφάλι και να λέει ότι ο Τσίπρας θα τους αλλάξει, αν οπαδός της ΝΔ αναφερθεί στον Βουτσά και τον Πολάκη; 
Υπάρχει αριστερός που θα άφηνε ανυπεράσπιστο τον Ψυρούκη που είπε την μικρασιατική εκστρατεία «υπερπόντια κατακτητική πολεμική επιχείρηση» με την ευκολία που αφήνουν οι δεξιοί ξεκρέμαστο τον Καλύβα;
Όπως και στον αθλητισμό και στην πολιτική δεν είναι κακό να μαθαίνεις από τον αντίπαλό σου. 
Τα κόμματα βελτιώνονται με την κριτική αλλά αποκτούν συνοχή με την αλληλεγγύη. 
Η περίπτωση του Στάθη Καλύβα έδειξε ότι στην ΝΔ υπάρχει πολύ από το πρώτο αλλά λίγο από το δεύτερο. 


1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Dimitrios K. Katsoudas

ΜΥΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΜΥΛΩΝΟΥ!
Τρεις μέρες μαίνεται η συζήτηση με βάση το άρθρο τού Στάθη Καλύβα για το αν έκανε έμμεσα και καλό η δικτατορία, ή όχι. Μύλος!
Αλλά ούτε ο Καλύβας και οι Καλυβικοί, ούτε οι Αντικαλυβικοί, ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ τελος πάντων, στα σενάρια που ΟΛΟΙ διαρκώς κάνουν, σε στυλ "αν έτσι τότε θα γινόταν αλλιώς", δεν θυμήθηκαν ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ "ΣΕΝΑΡΙΟ" ΑΛΛΑ ΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ: την προβλεπόμενη δηλαδή από τη Συμφωνία Σύνδεσης ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα!
Η χώρα πληρούσε (πολύ καλύτερα από την Ιρλανδία) όλα τα οικονομικά κριτήρια, τα πάντα έβαιναν καλώς στην προς ένταξη διαδικασία και, αν δεν μεσολαβούσε η δικτατορία, η Ελλάς θα ήταν μέλος της ΕΟΚ από το 1973, στην Α' διεύρυνση.
Τα κριτήρια ένταξης (και μετά την ένταξη οι θεσμοί της ΕΟΚ) θα ανελάμβαναν, όπως πάντα, να απαιτούν και να εξασφαλίζουν τα υπόλοιπα (ατομικές ελευθερίες, μη ανάμιξη τού στρατού, νομιμοποίηση ΚΚΕ κλπ κλπ), όπως γίνεται σε ΚΑΘΕ διαδικασία ένταξης.
Μύλος χωρίς την μυλωνού λοιπόν!
Άλλωστε ποιός αγνοεί ότι ΗΔΗ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ 1967 βασιλεύς, Παπανδρέου και Κανελλόπουλος είχαν πια συνεννοηθεί για εκλογές και ομαλή πορεία; Γι' αυτό άλλωστε έγινε έναν μήνα νωρίτερα η δικτατορία.
Η δικτατορία λοιπόν κανένα καλό δεν έκανε ούτε άμεσα ούτε έμμεσα ούτε τον κακό της τον καιρό: ανέκοψε μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς την Ευρώπη, τον αναπόφευκτο (λόγω αυτής της πορείας και των ευρωπαϊκών προδιαγραφών) εκδημοκρατισμό, την ένταξη στην ΕΟΚ 8 χρόνια νωρίτερα, τη θαυμάσια κοινωνική και καλλιτεχνική άνοδο των προηγούμενων 15 ετών (χάριν τού "θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν" και του συνταγματάρχη Βαρτάνη) και μας άφησε την κληρονομιά της αυθαιρεσίας, ένα μόνιμο καρακιτσαριό και το υπέροχο άλλοθι περί "δημοκρατικών δυνάμεων" που 43 χρόνια τώρα εμποδίζουν (όχι μόνον αυτές βέβαια αλλά κυρίως αυτές) την χώρα να γίνει μια σωστή ευρωπαϊκή οικονομία και κοινωνία.
Αφήνω κατά μέρος δε την Κυπριακή τραγωδία! Η διχοτόμηση δεν αποδείχθηκε "σύντομο διάλειμμα".
Καλό είναι λοιπόν όταν ασχολούμαστε με κλάσματα να μην ξεχνάμε τον παρονομαστή. Και παρονομαστής ήταν και τότε η ευρωπαϊκή προοπτική. Αυτή που ανέκοψε η Απριλιανή εκτροπή...