Με την περίπτωση Δρίτσα τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' όσο φαντάζεται κανείς.
Δεν υπάρχει κάποιο πολιτικό σχέδιο πίσω από αυτόν, δεν θα κλονιστεί η συνοχή της κυβέρνησης από τη στάση του, δεν υπάρχουν υπόγειες συνεννοήσεις με τον Τσίπρα, δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα στη συμφωνία παραχώρησης του ΟΛΠ.
Ο κ. Δρίτσας προκαλεί ένα μικρό θέαμα με την αλλοπρόσαλλη στάση του, αλλά νομίζω πως πίσω από αυτήν...
δεν κρύβεται τίποτα περισσότερο από τη διάθεση ενός ακόμα πολιτικού προσώπου να διαφυλάξει με κάθε τρόπο μια υπουργική - βουλευτική θέση με τα παρεπόμενα ωφελήματα που αυτή έχει. Και απορώ γιατί γίνεται τόση φασαρία. Την ίδια στάση έχει κρατήσει αναλογικά και ο προϊστάμενος του κ. Δρίτσα, αλλά και μια σειρά από υπουργοί και άλλα στελέχη.
Αν υπήρχαν κάποιες απορίες για τη στάση του κ. Δρίτσα, αυτές θα είχαν μια δικαιολογητική βάση, εφόσον διατυπωνόντουσαν τον περασμένο Σεπτέμβριο λίγο πριν τις εκλογές και ενδεχομένως και λίγο μετά, όταν δέχτηκε την επανα-υπουργοποίησή του στο Ναυτιλίας. Τότε, που είχε ήδη ψηφιστεί (και από τον κ. Δρίτσα) το μνημόνιο το οποίο προέβλεπε την πώληση του λιμανιού. Μετέχοντας στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Δρίτσας αποδεχόταν την πώληση. Όταν λίγες εβδομάδες αργότερα επανήλθε στο συγκεκριμένο υπουργείο, το οποίο είχε απόλυτη σύνδεση με τη συγκεκριμένη πώληση, έκανε ένα ακόμα βήμα μεγαλύτερης συμφωνίας με την πώληση. Από τότε ο κ. Δρίτσας αποφάσισε να πάρει γενναίες αποστάσεις από αυτό που ονομάζεται πολιτική αξιοπρέπεια, αλλά η αλήθεια είναι πως σ' αυτό δεν πρωτοτυπεί. Έχουν προηγηθεί πολλοί ακόμα εδώ και αρκετά χρόνια.
Οι πραγματικές προθέσεις των ανθρώπων, πολιτικών και μη, δοκιμάζονται όταν αυτοί κληθούν να πάρουν κάποιες δύσκολες αποφάσεις που θα επιβεβαιώσουν ή διαψεύσουν τις προθέσεις αυτές. Ο κ. Δρίτσας κλήθηκε και φάνηκε αρκετά ελλιπής ως προς αυτό. Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί δηλαδή ένας άνθρωπος με τη συγκεκριμένη πορεία επιλέγει να παραμένει γαντζωμένος σε μια θέση εξουσίας ακυρώνοντας την ίδια –την πενηντάχρονη όπως είπε– πορεία του, αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει ν' απασχολεί τον δημόσιο βίο, αλλά τον ίδιο. Όπως και τη σύζυγό του, η οποία υπερασπιζόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα εκείνα των απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών, αλλά τώρα που η κυβέρνησή της υλοποιεί μια συμφωνία που καταγγέλλεται απ' όλες τις μεγάλες ανθρωπιστικές οργανώσεις ή ακολουθεί μια πολιτική επιβαρυντική για τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες στη χώρα μας (απίστευτες καθυστερήσεις στη δημιουργία χώρων φιλοξενίας, κακές συνθήκες επιβίωσης κλπ), προτιμά τη σιωπή. Η αιτία αυτής της σιωπής συνδέεται με την αιτία παραμονής του συζύγου της στη θέση του.
Από μια άποψη, οι επιθέσεις που δέχεται ο κ. Δρίτσας έχουν και αρκετά στοιχεία υπερβολής, αφού περιορίζονται στο πρόσωπό του. Επιβαρυντικό γι' αυτόν βέβαια είναι το γεγονός της αποδοχής ενός υπουργείου που συνδέεται με την πώληση του ΟΛΠ.
δεν κρύβεται τίποτα περισσότερο από τη διάθεση ενός ακόμα πολιτικού προσώπου να διαφυλάξει με κάθε τρόπο μια υπουργική - βουλευτική θέση με τα παρεπόμενα ωφελήματα που αυτή έχει. Και απορώ γιατί γίνεται τόση φασαρία. Την ίδια στάση έχει κρατήσει αναλογικά και ο προϊστάμενος του κ. Δρίτσα, αλλά και μια σειρά από υπουργοί και άλλα στελέχη.
Αν υπήρχαν κάποιες απορίες για τη στάση του κ. Δρίτσα, αυτές θα είχαν μια δικαιολογητική βάση, εφόσον διατυπωνόντουσαν τον περασμένο Σεπτέμβριο λίγο πριν τις εκλογές και ενδεχομένως και λίγο μετά, όταν δέχτηκε την επανα-υπουργοποίησή του στο Ναυτιλίας. Τότε, που είχε ήδη ψηφιστεί (και από τον κ. Δρίτσα) το μνημόνιο το οποίο προέβλεπε την πώληση του λιμανιού. Μετέχοντας στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Δρίτσας αποδεχόταν την πώληση. Όταν λίγες εβδομάδες αργότερα επανήλθε στο συγκεκριμένο υπουργείο, το οποίο είχε απόλυτη σύνδεση με τη συγκεκριμένη πώληση, έκανε ένα ακόμα βήμα μεγαλύτερης συμφωνίας με την πώληση. Από τότε ο κ. Δρίτσας αποφάσισε να πάρει γενναίες αποστάσεις από αυτό που ονομάζεται πολιτική αξιοπρέπεια, αλλά η αλήθεια είναι πως σ' αυτό δεν πρωτοτυπεί. Έχουν προηγηθεί πολλοί ακόμα εδώ και αρκετά χρόνια.
Οι πραγματικές προθέσεις των ανθρώπων, πολιτικών και μη, δοκιμάζονται όταν αυτοί κληθούν να πάρουν κάποιες δύσκολες αποφάσεις που θα επιβεβαιώσουν ή διαψεύσουν τις προθέσεις αυτές. Ο κ. Δρίτσας κλήθηκε και φάνηκε αρκετά ελλιπής ως προς αυτό. Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί δηλαδή ένας άνθρωπος με τη συγκεκριμένη πορεία επιλέγει να παραμένει γαντζωμένος σε μια θέση εξουσίας ακυρώνοντας την ίδια –την πενηντάχρονη όπως είπε– πορεία του, αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει ν' απασχολεί τον δημόσιο βίο, αλλά τον ίδιο. Όπως και τη σύζυγό του, η οποία υπερασπιζόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα εκείνα των απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών, αλλά τώρα που η κυβέρνησή της υλοποιεί μια συμφωνία που καταγγέλλεται απ' όλες τις μεγάλες ανθρωπιστικές οργανώσεις ή ακολουθεί μια πολιτική επιβαρυντική για τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες στη χώρα μας (απίστευτες καθυστερήσεις στη δημιουργία χώρων φιλοξενίας, κακές συνθήκες επιβίωσης κλπ), προτιμά τη σιωπή. Η αιτία αυτής της σιωπής συνδέεται με την αιτία παραμονής του συζύγου της στη θέση του.
Από μια άποψη, οι επιθέσεις που δέχεται ο κ. Δρίτσας έχουν και αρκετά στοιχεία υπερβολής, αφού περιορίζονται στο πρόσωπό του. Επιβαρυντικό γι' αυτόν βέβαια είναι το γεγονός της αποδοχής ενός υπουργείου που συνδέεται με την πώληση του ΟΛΠ.
Ωστόσο, αν κάποιος αναζητήσει στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ τα οποία έχουν επίσης καταφερθεί εναντίον αυτής της πώλησης, δεν θα δυσκολευτεί καθόλου, το αντίθετο.
Από τη σιωπηλή σήμερα Περιφερειάρχη που μας έλεγε πως η απόφαση για πώληση είναι «εθνικά επίφοβη, κοινωνικά επιζήμια και οικονομικά καταστροφική για εργαζόμενους, πολίτες και Δημόσιο», μέχρι τις βουλευτίνες Καρακώστα και Σταματάκη, που έκαναν –μετεκλογικά–ακόμα και διαδηλώσεις στον Πειραιά ενάντια στην πώληση. Δεν αποκλείεται βέβαια να τις δούμε πάλι πίσω από ένα πανό που θα καταγγέλλει το λιμάνι που φεύγει από τα ελληνικά χέρια…
Του Γιάννη Παντελάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου