Αλέξη, κάνε ρήξη με το παρελθόν. Όχι με την Ευρώπη!

Η κυβέρνηση έχει δίκιο σε δύο πράγματα: 

Η παράταση του υπάρχοντος προγράμματος θα επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση και γι' αυτό δεν αποτελεί λύση. 

Και το δεύτερο ότι η κοινωνία και η Οικονομία δεν αντέχουν έναν νέο γύρο επώδυνων μέτρων. 

Από την άλλη, η κυβέρνηση φέρει τεράστια ευθύνη για το σημείο που έχουν φτάσει οι σχέσεις μας με την ΕΕ. 

Παρόλα αυτά, η λύση είναι μονόδρομος. Κι αυτή δεν είναι η ρήξη με την Ευρώπη. Αλλά ούτε και η συμφωνία δίχως...
στην συνέχεια να υπάρξει μία ρήξη με το παρελθόν!
Η συνταγή είναι λάθος! Κι αυτό το έχουμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή. Την ημέρα που ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο η στήλη σημείωνε ότι "τα νούμερα δεν βγαίνουν". Μόνο που το λάθος δεν βρίσκεται εκεί που προπαγανδίζει η αριστερά! Αλλά στο γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να εκμεταλλευτούν τον χρόνο που τους χάριζε η βοήθεια της Ευρώπης για να κτίσουν μία εθνική αναπτυξιακή πολιτική.

Στην Ελλάδα υπάρχουν εδώ και δεκαετίες δύο κόσμοι: 

Οι κρατικοδίαιτοι και οι "άλλοι". 

Όλες οι κυβερνήσεις στήριξαν με τις πολιτικές τους τους κρατικοδίαιτους. Ακόμη και στον επιχειρηματικό στίβο ο συναγωνισμός είχε να κάνει με το ποια ομάδα θα εξασφάλιζε κάθε φορά τα περισσότερα κρατικά συμβόλαια. Αν κανείς αναζητεί τους λόγους που οδηγηθήκαμε στην χρεοκοπία, δεν χρειάζεται να πάει μακριά...

Αν η Ελλάδα θέλει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση θα πρέπει να βρεθεί μία κυβέρνηση που να ποντάρει στους "άλλους". Που θα επενδύσει στις δημιουργικές δυνάμεις αυτής της χώρας. 

Πόσες πιθανότητες δίνουμε σε ένα τέτοιο σενάριο; Πραγματικά λίγες! Κι αυτό είναι λυπηρό από κάθε άποψη. Η χώρα βρίσκεται με το ένα πόδι ήδη στην δραχμή, ανεξάρτητα από το αν υπάρξει συμφωνία ή όχι. Ανεξάρτητα από το αν στο τιμόνι θα βρίσκεται σε έναν μήνα ο Αλέξης Τσίπρας ή κάποιος άλλος.

Η Ευρώπη θέλει με κάποιον τρόπο να κλείσει τον φάκελο Ελλάδα. Ακόμη κι αν αυτό γίνει προσωρινά και μέχρι το τέλος του χρόνου, προκειμένου να έχει ξεκαθαρίσει μέχρι τότε και η κατάσταση με την Μεγάλη Βρετανία. Το δικό μας συμφέρον είναι τελείως διαφορετικό. Σωστά πιέζει η κυβέρνηση για λύση εδώ και τώρα. Σωστά πιέζει η κυβέρνηση για ένα αναπτυξιακό πακέτο. Οι βασικές αρχές της "διεκδίκησης" είναι σωστές. Μόνο που η μέχρι σήμερα στρατηγική ήταν τελείως λάθος. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και καταναλώθηκε πολιτικό κεφάλαιο σε ανούσιες αντιπαραθέσεις. Και το κυριότερο είναι ότι δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο πλευρών...

Από την άλλη υπάρχει μία σημαντική διαφορά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας ορισμένες έννοιες, παρά το γεγονός ότι όλοι χρησιμοποιούνε τις ίδιες λέξεις. Για παράδειγμα μιλάμε για "επενδύσεις". Προσωπικά έχω στο μυαλό μου ένα κράτος που θα δημιουργήσει ένα πλαίσιο κανόνων που θα φέρουν ισονομία και διαφάνεια. Η σημερινή κυβέρνηση πιστεύει περισσότερο στην λογική των διακρατικών συμφωνιών (λογική εντελώς αντίθετη με τα όσα ισχύουν στην Ευρώπη) και η προηγούμενη κυβέρνηση απέδειξε ότι ευνοούσε τις συμφωνίες με μεγάλες επιχειρηματικές ομάδες. Μιλάμε για τρία διαφορετικά μοντέλα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις "επενδύσεις" και "ανάπτυξη". Διότι ανάπτυξη έχει η Νορβηγία, ανάπτυξη έχουν και αφρικανικές χώρες που έχουν παραδώσει τον πλούτο τους στην Κίνα. Το ερώτημα κάθε φορά είναι τι θέλουμε να κάνουμε κι αν ξέρουμε ως πολίτες τι πραγματικά συμβαίνει.

Η μόνη πραγματική λύση είναι η αλλαγή πολιτικής. Και για να συμβεί αυτό χρειάζεται μία εθνική προσπάθεια. Χρειάζεται συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων με την σημερινή κυβέρνηση πάνω σε ένα εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί! Δεν είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία για κάτι τέτοιο. Όχι πριν καταστραφεί τελείως! Δυστυχώς, οι άνθρωποι καταναλώνουν τον χρόνο τους σε ανούσια πράγματα. Ακόμη κι αυτές τις δύσκολες ώρες που η χώρα καλείται να πάρει κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της. Ακόμη και άνθρωποι που περιστοιχίζουν τον πρωθυπουργό, δείχνουν με την στάση τους ότι οι ελπίδες μας για την επόμενη ημέρα είναι λιγοστές. Όπως κάποιος δημοσκόπος που πάντοτε έβγαζε τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με ποσοστά Βόρειας Κορέας, ο οποίος αναρωτήθηκε για το αν είναι ίδιο το κέντρο που προμήθευσε τις σφυρίχτρες στην διαδήλωση των εργαζομένων της Ελληνικός Χρυσός και των Ευρωπαϊστών. Κάποιος θα πρέπει να του πει ότι η χρησιμοποίηση της ίδιας σφυρίχτρας από διαφορετικά άτομα είναι ανθυγιεινή. Το ίδιο ανθυγιεινή είναι για την κοινωνία η επίδειξη τόσης μεγάλης ανοησίας.

Αν οδηγηθούμε σε ρήξη τα πράγματα θα είναι πολύ συγκεκριμένα. Κι ίσως τότε θα έχουμε περισσότερα πράγματα για να ανησυχούμε. Αλλά ας υποθέσουμε ότι πάμε σε συμφωνία και δίχως να υπάρχουν τα χαρακτηριστικά που ήδη περιγράψαμε για την συνέχεια.

Τι θα κάνουν, λοιπόν, με μία νέα "συμφωνία"; Θα αντιμετωπίσουν την κρίση με νέους φόρους; Με νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις; Καταρχήν να σημειώσουμε ότι δεν είναι η Ευρώπη που ζητάει μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθούν αυτή την τακτική, αρνούμενες να περικόψουν κρατικές δαπάνες. Η Ευρώπη ζητάει μεταρρυθμίσεις και αποτέλεσμα.

Στους φόρους τα πράγματα είναι διαφορετικά! Είναι το μόνο σημείο στο οποίο συμφωνούν όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις με τους Γερμανούς! Φόροι – φόροι – φόροι. Οι μεν Έλληνες "βολεύονται" με αυτό τον τρόπο στο να αποφύγουν άλλες επώδυνες αποφάσεις και οι Γερμανοί νιώθουν έτσι ή αλλιώς υπέροχα όταν γίνεται συζήτηση για φόρους. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι Έλληνες πολίτες αδυνατούν να δώσουν άλλους φόρους. Μπορεί να θεσμοθετηθούν, αλλά το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα θα είναι η αύξηση των υποχρεώσεων προς την εφορία και η περαιτέρω επιδείνωση της Οικονομίας.

Υπογράφοντας, λοιπόν, μία νέα συμφωνία και αγνοώντας την ανάγκη της πατρίδας για αλλαγή πολιτικής και για μεταρρυθμίσεις, θα έχουμε και πάλι ως αποτέλεσμα το ναυάγιο. Δεν θα το αποφύγουμε!

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr