Φακές ή φασολάδα;

Φακές ή φασολάδα;

Η τιτανομαχία των οσπρίων έχει τους υπέρμαχους του κάθε φαγητού 

να επιτίθεται στον αντίπαλο με άτιμα μέσα, υποστηρίζοντας την πλευρά του 

ο καθένας με σθένος.

Τι πιάτο θα βάζαμε εμείς στην κουζίνα μας; 

Η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ επιλέγει...

Φακές ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Τα φασόλια μου αρέσουν σε πάρα πολλές μορφές του με ανωτάτη γευστική εκείνη που βρίσκω σε ένα ταψί με γίγαντες (ταψί για να ξύνεις και τις γωνίες που έχει αρπάξει η ντομάτα). Και δεν λέω, τίμια η φασολάδα και η κυρία Έτα την κάνει εξαιρετική και τίγκα στο λεμόνι. Αλλά. Οι φακές υπερτερούν στην καρδιά μου χωρίς αμφιβολία για τους εξής τρεις απλούς λόγους. 

Α) Είναι από τα φαγητά στόχους - ζωής ενός κομματιού φέτας. Θα τη φάω τη φέτα και με τη φασολάδα αλλά στις φακές η κουταλιά έχει πάντα λίγη φέτα και ιδανικά λίγο χωριάτικο ζυμωτό ψωμί. 

Β) Είναι ερωτευμένες με το ξύδι. Κι όταν λέμε έρωτα, εννοούμε έρωτα, έρωτα περίεργο, έρωτα παράξενο (δικό σας). Αυτό το πανούργο υγρό που τρυπώνει τόσο αισθαντικά στην ψυχή κάθε μικρής φακής και την ανυψώνει εις τους ουρανούς. 

Γ) Η φακή στέκει ανεξάρτητη άλλων βασικών συστατικών. Δεν έχει ανάγκη κανέναν. 

Αν ήταν τόσο νόστιμα από μόνα τους τα φασόλια, δεν θα είχαν ανάγκη κρεμμύδια, καρότα, πράσα και ό,τι βάζει η κάθε νοικοκυρά στη φασολάδα. Αυτά.

Φασολάδα ο Μάνος Μίχαλος

Κάποιος μου έλεγε παλιά τη φράση "φασολάδα, για να κλάνει όλη η Ελλάδα", αλλά με τα χρόνια δεν θυμάμαι ποιός ήταν, για να το πω τώρα "πολύ καλό, ώριμο". Όμως, αυτή η φράση (και τα παρελκόμενα της) μου έχουν μείνει για τα καλά στο υποσυνείδητο, από το οποίο απουσιάζει εντελώς η έννοια και ακόμη περισσότερο η γεύση που έχουν οι φακές. Φακές, έχω να φάω από 12 ετών. Τότε, πάνω στην τρέλα μου, πάνω στην προεφηβεία μου, αποφάσισα να κάνω τη δική μου επανάσταση. Μάλιστα, η δική μου επανάσταση ήταν και αναίμακτη, γιατί ο αδερφός μου που επίσης δεν άντεχε τις φακές (ένα από τα λίγα πράγματα που αποδεικνύει την ύπαρξη κοινού DNA), από την πολύ γκρίνια ένα μεσημέρι, η μάνα μου του την άδειασε όλη πάνω του. Εγώ καθόμουν στην άκρη (πέντε χρόνια μικρότερος, γύρω στα 10) και σχεδίασα μια καλύτερη αντίδραση. Σιωπηρή. Χαλαρή. Του καλού παιδιού.

Τη φασολάδα δεν την αγαπώ, αλλά την εκτιμώ. Είναι αλήθεια, πώς αν η φασολάδα είναι καλή, έξω έχει κρύο και οι πορδές σου δεν μυρίζουν, είναι ωραίο φαγητό. Και 100% ελληνικής φιλοσοφίας, νοοτροπίας και κουλτούρας. Γιατί; Επειδή πετάς τα φασόλια και όλα τα άλλα μέσα και ό,τι γίνει. Και αν δεν πιάσει η φασολάδα, η απάντηση είναι εύκολη και ελληνική. Κλάσε μας ρε μεγάλε τα... που θα μας πεις εσύ τι θα κάνουμε.

Φακές η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Όχι απλά τις προτιμώ από τη φασολάδα. Τις λατρεύω. Δεν ξέρω γιατί ο Θοδωρής Δημητρόπουλος τις έθιξε τόσο πολύ στο κείμενο για τα φαγητά που σιχαινόμαστε και η αλήθεια ειναι πώς παρεξηγήθηκα λίγο εκ μέρους των φακών (ουάου, οι φακές, η φάκα και ο φακός έχουν την ίδια γενική πληθυντικού, how interesting για σένα φίλε αναγνώστη #not). Αλλά είμαι σίγουρη πώς ο Θοδωρής έχει φάει απλά τις λάθος φακές. Διότι αν είχε φάει τις φακές της μαμάς μου, με το τσιγαρισμένο κρεμμυδάκι τους, την κατακόκκινη φρέσκια ντοματούλα τους, το πιπεράκι, το αλατάκι, το σκορδάκι και τα φύλλα δάφνης, που μετά τα ψαρεύεις μέσα από τη σούπα, δεν θα είχε την ίδια γνώμη. Α, και μια διευκρίνιση: όταν λέμε σούπα, μη φανταστείς καμία σούπα σουπένια, νερουλή. Οι σωστές φακές είναι πηχτές και κακομούτσουνες. Σαν να το κάνουν επίτηδες, για να απωθούν τα πλήθη και να τις χαιρόμαστε εμείς οι λίγοι που ξέρουμε.

Φασολάδα ο Μάνος Χωριανόπουλος

Το παραδέχομαι. Ήμουν από αυτούς, που μικρός, όταν είχε όσπρια το μενού, κρατούσα την αναπνοή μου(για να φτιάξουν κάτι άλλο), έμενα νηστικός ή έκανα τουρ στη γειτονιά ( και τα σπίτια των συγγενών μου) για να δω πώς θα αποφύγω τη φασολάδα, τις φακές και τα υπόλοιπα φαγητά αιχμαλώτου πολέμου.

Με τα χρόνια αυτό αλλ... ποιον κοροιδεύω; (και καλά όλοι ωριμάζουν μετά και τρώνε τα πάντα). Εξακολουθώ να απεχθάνομαι τα όσπρια, αν και τις φακές και τη φασολάδα, λιγότερο από τα υπόλοιπα.

Μάλλον αποφεύγω περισσότερο τις φακές, γιατί δεν καταλαβαίνω τη γεύση, δεν ενδιαφέρομαι να ρίχνω μέσα φέτα, την οποία σιχαίνομαι, περισσότερο από τα όσπρια και δεν με ενδιαφέρουν οι ιστορίες για σίδερα και βιταμίνες.

Υπό προϋποθέσεις -κρύο έξω, αποσμητικό χώρου μέσα- θα επέλεγα φασολάδα.

Φακές (με τσορίθο) ο Θανάσης Κρεκούκιας

Χρηστάρα βρίσκεσαι σε πολύ καλό δρόμο. Μετά τους Μάτζικ – Μπερντ, φασολάδα και φακές. Εμπνευσμένα διλήμματα! Λοιπόν, η φασολάδα είναι Άγια. Κάτι σαν την Τριάδα, τη Θέκλα, τη Μαύρα, την Αικατερίνη, την Πελαγία και πάει λέγοντας. Η Αγία Φασολάδα. Για πιο γλαφυρές λεπτομέρειες διαβάστε το απόσπασμα του κύριου Μίχαλου! Μεγάλο, τεράστιο φαγητό, το έχω τιμήσει άπειρες φορές και θα το κάνω μέχρι τέλους, όταν θα είμαι κωλόγερος και θα έχω μαζί με τον Φιλέρη την ίδια φιλοδοξία. Να μην πάω από πέσιμο. Και καλά, θα μου πείτε. Αγία την αποκαλείς και ετοιμάζεσαι να διαλέξεις τις φακές; Ναι, αλλά όχι οποιεσδήποτε φακές. Αλλά αυτές που ανακάλυψα για πρώτη φορά το μακρινό 1990, στην πρώτη μου επίσκεψη στην Ισπανία. Το περίφημο «ποτάχε δε λεντέχας»! Εκεί όπου οι θεούληδες Ισπανοί έφτιαξαν τις φακές και αποφάσισαν ότι πρέπει να τις πλαισιώσουν με τσορίθο!!! Όχι δίπλα, αλλά μέσα στο πιάτο. Να τις φτιάξουν μαζί με το τσορίθο και να μου δώσουν ένα χαστούκι ικανοποίησης και αγαλλίασης που δύσκολα θα μπορούσαν να μου δώσουν οι φακές στην Ελλάδα. Τις οποίες τιμώ και αγαπώ από νήπιο, αλλά αυτό το τσορίθο ρε μαν με έστειλε αδιάβαστο στο γέρο διάολο και ακόμα παραπέρα. Μιλάμε για τεράστια ανακάλυψη και μοναδική αποκάλυψη! Αν βρεθείτε στην Ισπανία, να το παραγγείλετε και θα με θυμηθείτε. Και αν δεν πάτε, να το φτιάξετε εδώ μόνοι σας. Αν όχι ντε και καλά με τσορίθο, με λουκάνικα μαν! Και σκόρδα και δαφνόφυλλα και ένα κιλό φέτα και δυο κιλά ζυμωτό ψωμί και παπάρες μέσα και ώπα σινασινανάι σινανάι νάι, σίνανάι γιάβρουμ σίνανάι νάι! Φακάρες με τσορίθο λοιπόν και σιγά μη μείνετε στη μια μερίδα. Refueling και Άγιος ο Θεός!

Φακές ο Ηλίας Αναστασιάδης

Χωρίς ξύδι, χωρίς διαλυμένες φρατζόλες μέσα, χωρίς φέτα. Σκέτες. Άντε με λίγο ξύδι. Μια χαρά μου αρέσει η φασολάδα, ειδικά με τα 15 συστατικά που συνήθισα να την τρώω από μικρός. Αλλά οι φακές είναι η Δήλωση. Αν εξαιρέσεις τους ανθρώπους που τις σκοτώνουν με τα μυρωδικά (λίγη δάφνη και όλα θα πάνε καλά, παιδιά) και τους ανθρώπους που τις σκοτώνουν σερβίροντας τες ως σαλάτα (παιδιά, τι πήγε λάθος όταν μεγαλώνατε;), το πιάτο είναι πληρέστατο, άκρως θρεπτικό και με ταυτότητα εντοπιότητας. Επίσης, καλό θα ήταν να μην ψάχνουμε τις φακές με δύτες στο πιάτο μήτε να καλύπτονται από ζουμί, νερό, σούπα, δεν ξέρω πώς το λένε αυτό τέλος πάντων. Αυτό που θέλω να πω από την πρώτη πρόταση, αλλά κρατιέμαι, είναι ότι οι φακές είναι σικ, έχουν έμφυτο το στιλ και τη φινέτσα. Και τώρα όλοι οι Θανάσηδες Κρεκούκιες αυτής της γης μπορούν να με λοιδωρήσουν. Τι να κάνουμε; Εκτός από το στομάχι, χορταίνει και το μάτι.

Φακές ανεξαρτήτως θερμοκρασίας ο Πάνος Κοκκίνης

Είμαι πλέον σίγουρος ότι ο Χατζηιωάννου έχει χώσει κάμερα μέσα στο ψυγείο μου. Αλλιώς δεν εξηγείται πως ήρθε και προσγειώθηκε το συγκεκριμένο δίλημμα την ίδια μέρα που έφτασε στο σπίτι το πολυαναμενόμενο τάπερ με τις φακές σαλάτα (ανάμεικτες με καραμελωμένο κρεμμύδι, μελιτζάνα, ελιές και διάφορα μυρωδικά) που μου έφτιαξε η χρυσοχέρα πεθερά μου. Γιατί εδώ και μερικά χρόνια τις φακές δεν τις τρώω μόνο βουτηγμένες στο ξύδι ή βάζοντας  στη μέση του πιάτου ένα νησί-φέτα και υποχρεώνοντας τις να σχηματίσουν ένα μαύρο ωκεανό τριγύρω, αλλά και κρύες. Οι οποίες μου αρέσουν εξίσου. Σε αντίθεση με τη φασολάδα που και έχω να φάω χρόνια και στο μυαλό μου συνδέεται με χειμωνιάτικες χιονισμένες νύχτες σε κάποια ταβέρνα χωριού. Ίσως να μην έχω φάει ακόμη τη σωστή φασολάδα. Αλλά πρέπει να είσαι εντελώς άχρηστος για να καταφέρεις να μαγειρέψεις ένα κακό πιάτο φακές.

Ο παπάς ο παχύς έφαγε παχιά φακή, γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή; Καλύτερα να έτρωγες φασολάδα, λέει ο Χρήστος Δεμέτης

Τα πράγματα είναι απλά. Για να φάω φακές πρέπει να τις πνίξω στο μπαλσάμικο, το ξύδι γενικά, να τις εμπλουτίσω με πίκλες, λιαστή ντομάτα και τα συναφή, να τις γαρνίρω με φέτα και να τις μπουκώσω με 5,6 φέτες ψωμί. Βάλε και ελιές θρούμπες και λίγο τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο, και κλείσαμε.

Η φασολάδα είναι τίμια και μοναχή της, χωρίς κανένα συνοδευτικό. Άντε με λίγο ταμπάσκο για το καλό, ή μαύρο πιπέρι. Δια της ατόπου απαγωγής, ψηφίζω φασολάδα λοιπόν. Στα αρνητικά της φακής, και οι αναμνήσεις μου από τον στρατό, τις ημέρες εκείνες που όλος ο λόχος έτρωγε φακές και το βράδυ ο θάλαμος γινόταν θάλαμος αερίων. Τώρα θα μου πεις, και με τη φασολάδα το ίδιο γινόταν, αλλά ό μάγειρας ήταν τόσο άμπαλος που έκανε τη φακή να μοιάζει με μαύρο πουρέ. Να σημειωθεί εδώ, πως αν είχα άλλη επιλογή θα ψήφιζα ρεβίθια με τα μάτια κλειστά, αλλά ας μείνουμε στην παραδοσιακή, ελληνική, αγνή φασολάδα.

Φασολάδα ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δε μου αρέσει καθόλου η φασολάδα αλλά για τις 'φακές' έχω ήδη μιλήσει περιεκτικότερα.

Fuck yes λέει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Γενικά σας έχω πει πόσο μ' αρέσουν τα διλήμματα; Κυρίως γιατί μιλάμε για το αγαπημένο μου θέμα: εμένα. Αρκετά μιλήσαμε, όμως, για την ταπεινότητα. Ας κάνουμε αποκαλύψεις. Όπως το ότι για άγνωστο λόγο τις φακιές, τις γράφω φακιές. Ναι, με "ι". Θυμάμαι είχα γράψει ένα αστειάκι στο Twitter για τις φακιές κι ένας τύπος (τύπου σεφ) με κορόιδευε. Έκανα τουλάχιστον 20 λεπτά να καταλάβω ότι οι φακιές δεν γράφονται έτσι. Αρκετά, όμως, μιλήσαμε και για τις φακιές. Ας μιλήσουμε για μένα. Και τα δύο αποτελούν από τα αγαπημένα μου συνοδευτικά όταν θέλω να φάω φέτα. Ίσως να έδινα προβάδισμα στη φασολάδα -όταν είναι καυτερή και σκεπασμένη με πιπέρι- αλλά από την άλλη δεν μπορώ να το κάνω αυτό στις φακιές, το μοναδικό ως τώρα φαγητό που μαγειρεύω καλύτερα από τη μάνα μου. Το οποίο είναι εντυπωσιακό από όποια πλευρά και να το κοιτάξεις. Φτάνει, όμως, με τις μάνες (όχι μάνες, παιδιά). Να ασχοληθούμε λίγο με τις φακιές.

Fuck yes (κακό)

Φακή ο Στέλιος Αρτεμάκης

Πραγματικά απορώ γιατί βρίσκονται στο δίλημμα οι φακές. Με θυμώνει αυτό. Με βγάζει από τα ρούχα μου. Με κάνει να θέλω να φωνάξω "και τα δύο είναι που παιδί τα βλέπεις και θέλεις να ξεράσεις, συμφωνώ. Στην ίδια λίστα, όμως, μπαίνουν το φρικασέ, τα γιουβαρλάκια, η μαγειρίτσα, οι μπάμιες, οι μελιτζάνες... και από από αυτά, όταν μεγαλώσεις και μάθεςι να τρως, παραμένουν τα φασόλια. Μόνα τους. Δεν τα τρώει κανείς."Δηλαδή τα τρώνε κάποιοι -φαντάζομαι- αλλά πόσοι είναι αυτοί. Και ποιοι είναι αυτοί. Αντίθετα οι φακές εξελίσσονται στο Μέσι των φυτικών τροφών. Εδώ που τα λέμε και ο Μέσι θα τρώει φακές γιατί έχουν τα σπάνια διακλαδισμένα αμινοξέα. Έτσι τους περνάει σα σταματημένους. Οι φακές με τα χρόνια γίνονταιι η πεμπουσία της διατροφής. Με σκέτη δάφνη. Με λαδάκι σούπα. Με ξύδι. Πουρές συνοδεία εκλεκτών κρεάτων και ζυμαρικών. Ενα ορντέρ περιοπής. Μισούμε φασόλια. Αλλά, με τα χρόνια, αγαπάμε φακή.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ... Φακές με 70%.

Οι φακές παίρνουν το αίμα τους πίσω. Είτε σπιτικές είτε με τσορίθο, επικράτησαν με άνεση της φασολάδας.

oneman