Το φάρμακο της αγοράς

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ήταν ενδιαφέρουσα η περί διαγραμμάτων τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για τα προβλήματα στον χώρο της υγείας, αλλά δεν απάντησε στο θέμα: 

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει την τροπολογία για τη μείωση της τιμής των φαρμάκων; 

Δηλαδή μπορεί να είναι τραγικό ότι «το 28% του πληθυσμού είναι ανασφάλιστο», αλλά με την τιμή των φαρμάκων δεν έχει σχέση. 

Μπορεί να είναι κακό που δεν «διατάζει» το υπουργείο Υγείας να μειωθεί και η ιδιωτική δαπάνη για τα φάρμακα, αλλά γιατί είναι κακό να μειωθεί η δημόσια δαπάνη; 

Επειδή, όπως είπε, είναι «μνημονιακή πολιτική»; 

Μα... Είτε είναι μνημονιακή, είτε αντιμνημονιακή, μιλάμε για λεφτά φορολογουμένων. 

Δεν περισσεύουν ώστε με βάση ιδεοληψίες να τα πετάμε...

Θα χαιρετίσουμε, βεβαίως, τη στροφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς την επιχειρηματικότητα, η οποία ανακοινώθηκε με τη φράση «ο ΣΥΡΙΖΑ θα προωθήσει τη στήριξη της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας» αν και πρέπει να ρωτήσουμε: αυτή η στήριξη θα γίνει με χρήματα των φορολογουμένων, όπως γινόταν μέχρι σήμερα και γίνεται σε όλες τις οικονομίες με χαρακτηριστικά προστατευτισμού;

Μέχρι σήμερα η τιμολόγηση των φαρμάκων δεν γινόταν μόνο με κριτήρια δημόσιας δαπάνης, αλλά και με κριτήρια προστασίας των εγχώριων βιομηχανιών. Έτσι τα γενόσημα φάρμακα που δεν έχουν πατέντα τιμολογούντο με βάση τα πρωτότυπα, ανεξαρτήτως των τιμών που επικρατούσαν στις διεθνείς αγορές, τιμές οι οποίες κατρακυλούν συνεχώς. Αυτό πάει να αλλάξει ο υπουργός Υγείας και προκάλεσε την οργή εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αθλητικών εφημερίδων.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης κάνει λάθος όταν ισχυρίζεται ότι υπάρχουν σχέσεις διαπλοκής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τους εγχώριους φαρμακοβιομήχανους· σχέσεις που φυσικά δεν τεκμηριώνονται από τη διαφήμιση αυτών των εταιρειών στον ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ «Στο Κόκκινο».

Πιθανώς έχει να κάνει με την εθνοκεντρική αντίληψη προστατευτισμού της οικονομίας, που διατρέχει την εγχώρια αριστερά. Αυτή η αντίληψη θέλει τους φορολογούμενους και καταναλωτές να πληρώνουν τα ελλείμματα της εγχώριας επιχειρηματικότητας, αντί να επιδιώκει τη δια του διεθνούς ανταγωνισμού αύξηση της παραγωγικότητας. Έτσι καταλήγει να προστατεύονται οι επιχειρηματίες, αλλά όχι η επιχειρηματικότητα, η ουσία της οποίας είναι η διαρκής βελτίωση των προϊόντων και η μείωση των τιμών, ώστε να μπορούν να σταθούν στην αγορά.

Αυτή η λογική δοκιμάστηκε και απέτυχε. 

Το χειρότερο είναι ότι τα σπασμένα της αποτυχίας τα πλήρωσαν οι καταναλωτές και οι φορολογούμενοι. 

Για παράδειγμα, η κλωστοϋφαντουργία κόστισε δισεκατομμύρια στους φορολογούμενους (που δόθηκαν ως επιδοτήσεις) και ο προστατευτισμός δεν έσωσε τις βιομηχανίες. Μπορούσαν πιθανώς να σωθούν αν δια του ανταγωνισμού έκαναν καλύτερα ή/και φθηνότερα προϊόντα. Ο προστατευτισμός όμως δημιουργεί αντικίνητρα για καλύτερες επιχειρηματικές μεθόδους, αφού νομοθετικά εξαλείφεται ο ανταγωνισμός.

Το ίδιο ακριβώς θα γίνει και με την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία. 

Οι περίτεχνες επιδοτήσεις δια του ορισμού της τιμής με βάση τα πρωτότυπα φάρμακα δεν θα τις κάνει ανταγωνιστικές. Απλώς θα κάνει τους Ελληνες φτωχότερους. Όπως ακριβώς έγινε τη δεκαετία της ανέμελης δαπάνης 2000-2009...

Κ