Εδώ και ένα περίπου χρόνο, απο την εκλογική κατάρρευση του ΠΑ.ΣΟ.Κ στις εκλογές του 2012, παρακολουθούμε τις αγωνιώδεις προσπάθειες για την ανασύσταση της ελληνική Κεντροαριστεράς.
Μέχρι στιγμής οποιαδήποτε πρωτοβουλία έχει λάβει χώρα, είναι επιεικώς ανοργάνωτη. Σκάει σαν πυροτέχνημα, και σε λίγες μέρες έχει ξεχαστεί...Από το κόμμα του κ. Λοβέρδου, μέχρι τα ανοίγματα του κ. Βενιζέλου προς τη ΔΗΜΑΡ, όλες οι προσπάθειες έχουν αποβεί άκαρπες.
Οι πριμαντόνες του χώρου μοιάζουν ανήμπορες να συμφωνήσουν, έστω και στα αυτονόητα.
Για να είμαστε δίκαιοι, παρόλα αυτά, δεν φταίνε μόνο αυτοί.
Η κοινωνία δείχνει να αδιαφορεί για τα «πολιτικά αγαθά» που της προσφέρει η Κεντροαριστερά.
Δεν υπάρχει πια μεγάλη ζήτηση και το εργοστάσιο φυτοζωεί.
Ας παραδεχτούμε πως υπό τις παρούσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης και της προόδου – το παραδοσιακό ακροατήριο της Κεντροαριστεράς – λοξοκοιτούν προς τη Νέα Δημοκρατία. Όχι γιατί συμφωνούν αναγκαστικά με το πρόγραμμα και την πολιτική της κουλτούρα, αλλά γιατί απεχθάνονται τον λαϊκίστικο ερασιτεχνισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Για όσο ακόμα το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ θα συνεχίζει να μονοπωλεί τις πολιτικές και τις ιδεολογικές εξελίξεις του τόπου, είναι ηλίου φαεινότερον πως οι ελιγμοί της Κεντροαριστεράς θα περιορίζονται στο περιθώριο.
Αυτή τη στιγμή, η ανάγκη για ένα ισχυρό δημοκρατικό και φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο είναι επιτακτικότερη ακόμα και απο την ανάγκη για μία νέα Κεντροαριστερά.
Η ΝΔ του κ. Σαμαρά χρειάζεται συμμάχους και η μηδενιστική πολιτική της αντιπολίτευσης χρειάζεται πολέμιους.
Στον καιρό των μνημονίων και της τρόικας, τα κομματικά και τα ιδεολογικά στεγανά πρέπει να σπάσουν.
Η ελληνική Κεντροαριστερά πρέπει να συνδράμει την κυβερνώσα Κεντροδεξιά του κ. Σαμαρά.
Όσο επίπονο και να είναι. Και όταν με το καλό περάσει η κρίση, θα υπάρχει άπλετος χρόνος για συνέδρια, ιδρυτικές διακηρύξεις και επαναπροσδιοριστικές συζητήσεις.
Μέχρι τότε, first things first, που λένε και οι Άγγλοι
Γιάννης Καψής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου