«Τι να σας πω κύριε. Δυστυχώς, με ψεύτες μάρτυρες, ψεύτικη απόφαση θα βγάλω»

Πριν από αρκετά χρόνια είχα μια προσωπική δικαστική περιπέτεια. Δεν ήταν αξιόλογη αλλά μόνο για λόγους ηθικής τάξεως κατέφυγα στην δικαιοσύνη. Πρόεδρος ο αείμνηστος και εξαίρετος ΡΑΧΟΣ. 

Περί το τέλος της διαδικασίας με ρώτησε ποιους έχω μάρτυρες. Του απάντησα ότι αυτοί οι κύριοι που παρουσιάσθηκαν σαν υπερασπιστές του αντιδίκου μου, ήσαν οι μόνοι παρόντες κατά το συμβάν, είναι συνάδελφοί του και με παρακάλεσαν να μην καλέσω αστυνομία και να τον συγχωρήσω. Αυτό έκανα. 

Όταν όμως αργότερα έμαθα ότι στράφηκαν εναντίον μου –είπα στον πρόεδρο- τότε αγανάκτησα για την αχαριστία που δέχθηκα και αποφάσισα να παρουσιασθώ ενώπιον σας παρά το γεγονός ότι, η οποιαδήποτε ζημία εις βάρος μου θα καλυφθεί από την ασφάλειά μου. Ο πρόεδρος κατέβασε για λίγο το κεφάλι, έριξε μια περιφρονητική ματιά στους μάρτυρες και απευθυνόμενος σ’ εμένα είπε το αξέχαστο...

 «τι να σας πω κύριε. Δυστυχώς, με ψεύτες μάρτυρες, ψεύτικη απόφαση θα βγάλω»

Από τότε θυμάμαι τα λόγια του λαμπρού εκείνου δικαστή, κάθε φορά που διαβάζω ή βλέπω στις ειδήσεις, ότι ο τάδε κατάδικος εξέρχεται σήμερα από την φυλακή, αφού παρέμεινε έγκλειστος επί 30-40 χρόνια, γιατί τώρα ομολόγησε ή τυχαία συνελήφθη ο πραγματικός ένοχος.

«ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ ΕΓΙΝΕ ΛΑΘΟΣ». Έγινε λάθος; Λάθος το λέτε εσείς αυτό; Και έχετε την αξίωση αυτός ο έντιμος πολίτης –όπως τον παραδίδεται τώρα στην κοινωνία- που μπήκε νέος στην φυλακή και βγαίνει τώρα γέρος, σωματικά άρρωστος και ψυχικά κουρέλι έχοντας χάσει γονείς, τον εγκατέλειψε η γυναίκα του, τον απαρνήθηκαν οι φίλοι του, χωρίς περιουσία, χωρίς; Εργασία και μια κοινωνία που τον περιβάλει με ανυποληψία και καχυποψία περιμένετε από αυτόν τον άνθρωπο να δεχθεί την συγνώμη σας;

Με ένα «μας συγχωρείται …λάθος» απλοί άνθρωποι οι περισσότεροι άγνωστοι αφού υπέστησαν την τραγικότερη μορφή αδικίας εξέρχονται από την σιδερένια πόρτα και έξω δεν τους περιμένει κανείς. Από συγγενείς και φίλους οι περισσότεροι έχουν πεθάνει ή έχουν ξενιτευτεί ή τον απαρνήθηκαν. Και ποιο είναι το μέλλον αυτών των ανθρώπων, αν υπάρχει ακόμη κάποιο περιθώριο στην ζωή τους;

Για να μην αναφερθώ σε τόσους και τόσους επωνύμους που η άδικη καταδίκη τους; Αμαύρωσε κάποιες σελίδες της Δικαιοσύνης ακόμη και πολιτισμένων χωρών. Όλοι αυτοί οι άδικα καταδικασθέντες κατά τραγική σύμπτωση είχαν ένα έντιμο προηγούμενο βίο. Το ΧΡΙΣΤΟ μας τον σταύρωσαν με την κατάθεση ψευδομαρτύρων. Τον Σωκράτη που δίδασκε ήθος και την υπακοή στους νόμους τον θανάτωσαν με κώνειο. Τον μέγιστο των αγωνιστών της ελευθερίας τον ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ  τον καταδίκασαν εις θάνατο μαζί με τον συμπολεμιστή του ΠΛΑΠΟΥΤΑ «για εσχάτη προδοσία». Τον έκλεισαν σ’ ένα κελί που μόλις τον χωρούσε και τον αποφυλάκισαν μετά από χρόνια βαριά άρρωστο και σχεδόν τυφλό. Του είπαν και αυτόν «συγγνώμη έγινε λάθος»…. Με την δείκη των 6 καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν άρον-άρον οι πολιτικοί που δεν τους επετράπη να απολογηθούν.  Ο τότε πρέσβης της Μ. Βρετανίας που παρίστατο στην δίκη , την χαρακτήρισε δίκη οπερέτα. Και ήλθε πρόσφατα το ανώτατο δικαστήριο της χώρα μας, μετά από 100 περίπου χρόνια και ακύρωσε εκείνη την απόφαση. Στους εναπομείναντες συγγενείς των τουφεκισθέντων η ΠΟΛΙΤΕΙΑ είπε και πάλι μας συγχωρείτε… λάθος…

Να αναφερθούμε στην υπόθεση Ντρέυφους; Σε μία ακόμη δικαστική πλάνη που συντάραξε  ολόκληρη την Γαλλία πριν από 100 περίπου χρόνια;

Θα μου πει κάποιος ότι και αυτοί που αποδίδουν την δικαιοσύνη δεν είναι θεοί. Είναι άνθρωποι και μπορεί να πέσουν σε λάθη. Σωστά. Γι’αυτό όμως δεν πρέπει να συμπεριφέρονται σαν θεοί και να επιβάλλουν την μεγίστη των ποινών. Η κοινωνία ξέρει ότι και οι κρίνοντες κρίνονται και δεν ξεχνά ‘ότι τα τελευταία χρόνια κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί εκδιώχθηκαν από το δικαστικό σώμα για κατάχρηση προφανώς της εξουσίας. Άλλη δικαστής καταζητείται ακόμη διαφεύγουσα στο εξωτερικό, ενώ για άλλον επίορκο –που ήταν ιδιαίτερα επιεικής στις υψηλόσωμες γυναίκες- μετά από βραχύ χρονικό διάστημα στην φυλακή εξασκεί τώρα το επάγγελμα του δικηγόρου.

Βέβαια η κοινωνία παρακολουθεί με θλίψη και αγανάκτηση τις καθημερινές ατασθαλίες που σημειώνονται σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης, που ξεφυτρώνουν σαν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν πάλι  ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αν ανατρέξεις στην προγενέστερή τους σταδιοδρομία βλέπεις ότι τόσο στην νεανική τους ζωή όσο και στην ώριμή τους ηλικία είχαν δώσει πολλά δείγματα ενός χαρακτήρα ανάξιου όχι μόνο για δημόσια θέση αλλά ανάξιου για δημιουργία οικογένειας. Κουβαλούν μέσα στο γονίδιο τους το στοιχείο της απάτης, της διαστροφής, της κλοπής, της αδικίας. Και όμως πολλοί απ’ αυτούς επέλεξαν σαν βιοποριστικό επάγγελμα την ένταξή τους στο δημόσιο. Σε αυτούς λοιπόν υπάρχει το κατάλληλο κλίμα και η προδιάθεση να ζήσουν στην παρανομία. Κανένας από αυτούς δεν προσέφερε τίποτε στην χώρα μας, σε τίποτε δεν διακρίθηκε με έντιμο τρόπο, δεν κουράστηκε, δεν διέπρεψε, δεν υψώθηκε από αυτόν και για αυτόν η Ελληνική σημαία, ούτε ακούστηκε ο Εθνικός μας Ύμνος.

Έρχομαι τώρα στον κ. ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟ. Δεν έχω κανένα ιδιαίτερο δεσμό με τον άνθρωπο. Είμαι όμως Θεσσαλονικιός και παρακολούθησα όλη του την σταδιοδρομία.

Από έφηβος επέλεξε ένα άθλημα ερασιτεχνικό, άκρως δύσκολο και σ’ αυτό διέθεσε όλες του τις ελεύθερες ώρες και όλες του τις δυνάμεις με μόνο στόχο να δοξάσει την πατρίδα του.

Και τα κατάφερε με τον ποιο ένδοξο τρόπο. Ο Εθνικός μας Ύμνος ακούστηκε πολλές φορές και η σημαία μας ανέβηκε επίσης πολλές φορές στο μεσαίο κοντάρι από τις πρ4ωτιές του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου  στους Βαλκανικούς, στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες τιμώντας την ΕΛΛΑΔΑ και στους Ολυμπιακούς. Όλες του οι νίκες ήταν πεντακάθαρες. Ποτέ δεν αμφισβήτησε κανείς και καμία χώρα τα τρομερά του ρεκόρ. Έγινε φοιτητής. Την παραμονή κρισίμων αγώνων –όπως μου διηγήθηκε καθηγητής του- παρουσιάσθηκε να εξετασθεί στο μάθημά του. Ο καθηγητής φρονίμως ποιών του συνέστησε να πάει να ξεκουραστεί για τους αγώνες της επομένης. Ο Βασίλης του απάντησε «σας ευχαριστώ κ. καθηγητά, αλλά δεν θέλω να τύχω ιδιαίτερης μεταχείρισης». Έτσι τίμια και αντρίκια –όπως αρμόζει σε ένα πρωταθλητή- τελείωσε την Οδοντιατρική. Στην συνέχεια μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο και συνάδελφο μπήκαν με εντιμότητα στον επαγγελματικό στίβο. Το όνομά του μαζί με τον χαρακτήρα του μετρούσαν πολύ  στο πανελλήνιο και η Θεσσαλονίκη τον λάτρευε.

Ήταν επόμενο κάποιο κόμμα να του ζητήσει να ενταχθεί στην δύναμή του. Βγήκε 11 φορές Βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης πάντοτε μεταξύ των πρώτων. Οι προεκλογικοί του αγώνες ήταν το ίδιο έντιμοι όπως και οι αγώνες του και εξακολουθούσε να χαίρει της εκτίμησης των Θεσσαλονικέων. Το έργο του στον Δήμο αναγνωρίστηκε από όλες τις παρατάξεις. Η μακροχρόνια εκτίμηση που απολάμβανε από τους πολίτες ήταν φυσικό να προκαλέσει την αντιπάθεια πολλών από τον πολιτικό χώρο. Ο Παπαγεωργόπουλος είχε γίνει είδωλο. Και όπως γράφει  ο εθνάρχης σε μια επιστολή του στον αξέχαστο ΤΣΑΤΣΟ «οι Έλληνες χτίζουν είδωλα για να αισθανθούν  ικανοποίηση όταν αργότερα τα γκρεμίζουν».

Την εντιμότητα του Βασίλη δεν την είχε αμφισβητήσει κανείς σε όλες τις φάσεις της ζωής του.  Τώρα αφού ο ίδιος κατήγγειλε υπάλληλο του Δήμου για υπεξαίρεση, που ήταν μέτοχος σε νυχτερινά κέντρα, τον κατηγόρησαν ότι ο Δήμαρχος γνώριζε ότι υπάρχει πρόβλημα στην καταβολή εισφορών.

Δηλαδή αυτός που δεν καταχράστηκε ούτε ένα ευρώ στην περίοδο που έχτιζε το ένα γυμναστήριο μετά το άλλο, τότε που μπορούσε να κάνει την παρανομία κάτω από το τραπέζι χωρίς κανείς να πάρει είδηση, έγινε τώρα συνεργός με κάποιον απατεώνα  στην «μη καταβολή των υποχρεωτικών εισφορών του Δήμου στα ασφαλιστικά ταμεία και στην Εφορία».

Ο πιο απλοϊκός καταλαβαίνει ότι μια τέτοια πράξη ήταν αδύνατο να μην αποκαλυφθεί. Τί συνέβη με τον Παπαγεωργόπουλο;

Μήπως έπαθε παράκρουση και με τόση επιπολαιότητα πήγε να γκρεμίσει ότι με τόσο κόπο και τόσα χρόνια έχτιζε;

Ποια τα μεγάλα ακίνητά του;

Που βρίσκονται οι τρομερές αυτές καταθέσεις του; Σε ποια καζίνο το είδατε;

Σε ποια από τα παιδιά του θα άφηνε μια τέτοια περιουσία;

Ή μήπως η Βουλευτική του σύνταξη και αυτή της συζύγου του δεν δεν επαρκούσαν για δύο άτομα να κάνουν μια άνετη ζωή;

Ότι κάποιοι έκαναν κατάχρηση της εμπιστοσύνης του, αυτό είναι εμφανές. Πάντα υπήρχε και υπάρχει μεγάλη δυσκολία στην εξεύρεση τιμίων συνεργατών. Εάν ήταν να φέρει ακέραια και σε τέτοιο βαθμό την ευθύνη, ο Πρωθυπουργός της κάθε χώρας, για τις απάτες που συμβαίνουν σε κάθε Υπουργείο, τότε θα έπρεπε οι περισσότεροι πρωθυπουργοί να είναι ισοβίτες.

Δεν είμαι δικαστής, αλλά στην δημοκρατία και οι κριτές κρίνονται. Του επέβαλαν μία ποινή όση αυτήν που επέβαλλαν  στην Νορβηγία , στον αμετανόητο που σκότωσε ογδόντα παιδιά.

Επέβαλαν σε αυτόν που δόξασε την χώρα τόσες φορές την ανώτερη ποινή. Μια ποινή που για ένα άτομο σαν τον ΒΑΣΙΛΗ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ!

Και αν…. λέμε αν, μετά από χρόνια αποδειχθεί, αν σε κάποια κρίση συνείδησης παρουσιασθεί στα τελευταία χρόνια της ζωής του και ομολογήσει ο πραγματικός ένοχος, τότε πως θα αντιμετωπίσει η Πολιτεία τον Παπαγεωργόπουλο;

Τι θα του πει; Μας συγχωρείτε κ. Παπαγεωργόπουλε κάναμε λάθος;

Ή αυτό που μου είπε ο αείμνηστος Ράχος;

Με ψεύτες μάρτυρες, ψεύτικη απόφαση είχαμε βγάλει…..

Dr. Τίτος Παρτσαφυλλίδης 

Νευρολόγος-ψυχίατρος

Ευχαριστώ για την φιλοξενία