Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Eurogroup - ικό!

Το ένα πουλάκι:
Είδατε τι μας κάνανε;
Να υπάρχουν τόσο σοβαρές εξελίξεις για τη χώρα μας, όλη η Ευρώπη να ασχολείται μαζί μας, τα βλέμματα όλου του κόσμου να είναι στραμμένα επάνω μας κι εμείς να στεκόμαστε μετέωροι.
Να μην ξέρουμε αν πρέπει να πανηγυρίσουμε ή να λυπηθούμε. 
Να μη μπορούμε να αποφασίσουμε αν η απόφαση του Γιούρογκρουπ είναι θετική για μας ή όχι.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα κάπως ψύχραιμα...
Πήραμε τη δόση. Ναι, όμως αυτό έπρεπε να είχε γίνει εδώ και μήνες. Άρα είναι σαν να χαίρεσαι επειδή ήρθαν επιτέλους τα Χριστούγεννα… τον Ιούλιο!

Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε με την δέουσα προσοχή τον γύρω από τη δόση διάλογο μεταξύ κυβέρνησης αντιπολίτευσης.
«Μας κοροϊδεύουν» ήταν το επιχείρημα της αντιπολίτευσης, επειδή ο πρωθυπουργός είχε πει πως αν δεν ψηφίσουμε βεβιασμένα τα μέτρα, ώστε να έρθει η δόση στις 16 Νοεμβρίου, δεν θα υπάρχουν λεφτά στα ταμεία.

Να το δεχτούμε;
Μήπως όμως έτσι είναι σαν να ισχυρίζεται η αντιπολίτευση πως… «λεφτά υπάρχουν»;
Τότε γιατί δανειστήκαμε, αν θυμάμαι καλά μα 4,5%, προκειμένου να πληρώσουμε ένα ομόλογο που έληγε; (Μέσα στη δόση που θα πάρουμε τώρα υπάρχει ένα ειδικό ποσό γι’ αυτό το δάνειο!)

Παράλληλα, ο κύριος Τσίπρας έλεγε πως «και να μη θέλουμε, τη δόση θα μας τη δώσουν με το ζόρι»!
Επομένως, θα πρέπει να λυπούμαστε τώρα, που μετά από μαραθώνια συζήτηση κατέληξαν εδώ, ή να πιστέψουμε πως τόσοι ηγέτες ξενυχτούσαν μόνο και μόνο για να ξεγελάσουν την κοινή γνώμη, αφού οι αποφάσεις ήταν προειλημμένες;

Από την άλλη μας λένε ότι ένας λόγος για να χαιρόμαστε είναι πως το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι πλέον ελληνικό.
Σωστό! Μήπως όμως αυτό είναι κάτι που το είχε διατυπώσει πρώτος ο –αλήθεια, που είναι αυτός;-  Γιώργος Παπανδρέου;

Το άλλο πουλάκι:
Από την αρχή ακόμη της κρίσης.

Για να μην θυμηθούμε και το άλλο.
Τι ακριβώς άλλαξε όλο αυτό το διάστημα, από το Πάσχα μέχρι τώρα, ώστε να πανηγυρίζουμε που πήραμε τη δόση και η Ευρωπαϊκή γνώμη έχει μεταστραφεί;
Δυο πράγματα άλλαξαν.
Το πρώτο είναι ότι αποφασίσαμε να πάρουμε κάποια (τι κάποια, εδώ άλλαξε ο κόσμος!) πολύ σκληρά μέτρα, τα οποία όλοι έλεγαν ότι θα παίρνονταν τον Ιούνιο, «όποια κυβέρνηση κι αν προέκυπτε».

Το δεύτερο είναι πως άλλαξε ο πρωθυπουργός.
Έπρεπε να προηγηθούν δυο εκλογικές αναμετρήσεις, ώστε να γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς.

Κατά τα άλλα θα μπορούσαν να είχαν συμφωνήσει στην λήψη των ίδιων μέτρων με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας ή όποιου άλλου, τότε, πίστευε στην ανάγκη αυτή.

Έτσι χάθηκε πάρα πολύς καιρός. Να θυμίσω όμως ακόμη κάτι;
Ξέρετε από πότε είχε πει ο –αλήθεια, που είναι αυτός- Γιώργος Παπανδρέου στον Σαμαρά «έλα να γίνεις πρωθυπουργός, να σε στηρίξω και να πάρουμε τα απαραίτητα, οδυνηρά μέτρα»;

Ας επανέλθουμε όμως στις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ.
Διαβάζοντάς τες, αναρωτιόμουν πώς να αισθάνονται, άραγε όλοι εκείνοι που έχτισαν την πολιτική τους καριέρα φωνάζοντας δεξιά και αριστερά δυο πράγματα.

Πρώτον πως το όλο σκηνικό του ελληνικού χρέους είναι στημένο από τους κακούς εχθρούς του έθνους, προκειμένου να λεηλατήσουν τον πλούτο της χώρας μας.

Δεύτερον πως το ΔΝΤ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Αντίχριστος με τη μορφή οικονομικών και πολιτικών παραγόντων που επίσης έχει βάλει στο στόχαστρο τη χώρα μας για διάφορους λόγους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:
Είπαμε να τα δούμε ψύχραιμα!

Εμείς από την όλη ιστορία θα κρατήσουμε τις δυο δηλώσεις. Του Γιούνκερ «όλες οι δυνατότητες που θα δώσουμε εμείς θα δοθούν κάτω από προϋποθέσεις, ώστε να εφαρμοστούν όλα όσα έχουμε πει» και της Λαγκάρντ «οι Ευρωπαίοι δεσμεύτηκαν με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα υλοποιήσει πλήρως το πρόγραμμα».

Πώς σας ακούγονται αυτά; Κάπως σαν απώλεια εθνικής κυριαρχίας ή σαν λειτουργία μιας χώρας υπό επιτροπεία;
Ακριβώς έτσι είναι.

Δυστυχώς όμως, για άλλη μια φορά θα το πούμε ότι δεν μας φταίει κανείς παρά «το ξερό μας το κεφάλι».
Οι άνθρωποι κουράστηκαν να βλέπουν να λαμβάνονται μέτρα και να ψηφίζονται νόμοι οι οποίοι δεν εφαρμόζονται ποτέ. (Να θυμίσω ότι στη χώρα αυτή εξακολουθεί να βρίσκεται εν ισχύι ένας νόμος για το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους;)

Κουράστηκαν επίσης να βλέπουν τα διάφορα «πακέτα» και «πλαίσια στήριξης» να περνούν και να μετατρέπονται σε αρπαχτές γεμίζοντας απλώς τις τσέπες κάποιων επιτηδείων ή εκείνων που σχεδιάζουν τα προγράμματα απορρόφησης.

Ναι, κακή η απώλεια εθνικής κυριαρχίας. 
Κακό να σου παίρνουν το τιμόνι από τα χέρια. Δεν είναι καλύτερα να σε αφήσουν να οδηγήσεις μόνος σου στο… γκρεμό;

Δεν υπάρχουν σχόλια: