Πολλοί στην ευρωζώνη αναρωτιούνται γιατί
οι φορολογούμενοι στις χώρες πιστωτές θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν τις
χώρες οφειλέτες που συχνά έχουν υψηλότερα ποσοστά ιδιωτικού πλούτου από
τους εταίρους τους.
Καλώντας τους πολίτες να χρηματοδοτήσουν τα χρέη των
χωρών τους, οι κυβερνήσεις μπορούν να διορθώσουν τις δικές τους
οικονομίες και να ενισχύσουν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη γράφει ο
οικονομολόγος Peter Jungen στο “Project Syndicate’.
Ένας παράγοντας που έχει συζητηθεί
ελάχιστα αλλά είναι κρίσιμος για τη διαμάχη σχετικά με τη μεταφορά
πλούτου από το βορά της Ευρώπης στον προβληματικό νότο είναι η σχέση
μεταξύ του δημόσιου χρέους, του ΑΕΠ και του ιδιωτικού πλούτου
(χρηματοοικονομικών και μη χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων των
νοικοκυριών, μείον των χρηματοοικονομικών οφειλών τους) – ειδικότερα, η
αναλογία του ιδιωτικού πλούτου προς το ΑΕΠ των χωρών της ευρωζώνης...
Ενώ το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχει ηρεμήσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές
σε σημαντικό βαθμό, ορισμένες ευρωπαϊκές οικονομίες – όπως η Ιταλία, η
Ισπανία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία – βρίσκονται ακόμη σε κίνδυνο, επειδή
δεν αναπτύσσονται αρκετά γρήγορα ώστε να περιορίσουν τα ελλείμματά τους
και να περιορίσουν τα εθνικά τους χρέη.
Η ζοφερή ειρωνεία εδώ είναι ότι
η αναλογία του ιδιωτικού πλούτου προς το ΑΕΠ σε ορισμένες από τις χώρες
που έχουν ανάγκη στήριξης από την ΕΚΤ και τα βόρεια μέλη της ευρωζώνης
είναι ίση ή μεγαλύτερη από ότι στις περισσότερες φερέγγυες χώρες.
Σκεφτείτε την Ιταλία, η οποία έχει την
υψηλότερη αναλογία ιδιωτικού πλούτου ως προς το δημόσιο χρέος της από
κάθε χώρα των G-7 και είναι περίπου 30% έως 40% υψηλότερος από ό, τι στη
Γερμανία.
Ομοίως, η Ιταλία και η Γαλλία μοιράζονται ένα ιδιωτικό πλούτο
ως προς το ΑΕΠ πέντε προς ένα, ενώ η Ισπανία – τουλάχιστον πριν από
την κρίση που έπληξε τη χώρα- ήταν έξι προς ένα. Αντίθετα, η αναλογία
στη Γερμανία, τον μεγαλύτερο πιστωτή της Ευρώπης, είναι μόλις 3,5 προς
ένα.
Αυτή η διαφορά βρίσκεται στο επίκεντρο
της ερώτησης με την οποία οι Ευρωπαίοι πολιτικοί παλεύουν τώρα: Θα
πρέπει οι φορολογούμενοι στις χώρες οφειλέτες να αναμένουν “αλληλεγγύη” –
ή, πιο ωμά, τα χρήματα – από τους φορολογούμενους των χωρών πιστωτών;
Γιατί θα πρέπει οι φορολογούμενοι των χωρών πιστωτών να αναλάβουν την
ευθύνη για τη χρηματοδότηση της κρίσης του ευρώ, ιδίως αν ληφθεί υπόψη
ότι η υψηλή αναλογία ιδιωτικού πλούτου/ ΑΕΠ μπορεί να προκύψει από τα
χαμηλά φορολογικά έσοδα με την πάροδο του χρόνου, ενώ οι χαμηλότερες
αναλογίες μπορεί να αντανακλούν υψηλότερα φορολογικά έσοδα;
Προτού ζητήσουν βοήθεια από την υπόλοιπη
Ευρώπη, οι χώρες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλους τους διαθέσιμους
εγχώριους πόρους. Οι κυβερνήσεις των οφειλετών θα πρέπει να ζητούν από
τους φορολογουμένους να χρηματοδοτούν μέρος του εθνικού χρέους,
προκειμένου να αποφευχθεί η άνοδος των επιτοκίων στις πιστωτικές αγορές.
Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να προσφέρουν ένα κίνητρο με τη μορφή
ενός επιτοκίου 3-4% στα ομόλογα, ή ακόμα και να τα κάνουν αφορολόγητα.
Αυτό θα επιτρέψει στην Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα να
χρηματοδοτήσουν τα εθνικά χρέη τους σε ένα πιο λογικό, βιώσιμο κόστος.
Η «εθελοντική χρηματοδότηση των πολιτών»
στο χρέος των χωρών τους θα είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για τη
μείωση της καταπόνησης των χρηματοδοτικών πόρων της Ευρώπης, ενώ
ταυτόχρονα χρησιμεύει ως ένα ισχυρό σύμβολο της αλληλεγγύης. Αντίθετα,
το να μετατρέπεις τη φορολογία των πολιτών από τις χώρες πιστωτές σε
αναγκαστική επιδότηση για τα χρέη άλλων χωρών θα μπορούσε να υπονομεύσει
την ευρωπαϊκή συνοχή. Οι σκανδιναβικές χώρες, για παράδειγμα, δεν
μπορεί να αναμένουμε να χρηματοδοτήσουν τα χρέη άλλων χωρών σε βάθος
χρόνου – ειδικά εάν οι χώρες αυτές δεν έχουν κάνει πλήρη χρήση των ιδίων
πόρων τους.
Στην πραγματικότητα, ενώ οι ανησυχίες
για την επιβίωση της ευρωζώνης έχουν την τάση να επικεντρώνονται στα
χρεωμένα μέλη της, η νομισματική ένωση της Ευρώπης κινδυνεύει να χάσει
ένα από τα λίγα μέλη της που εξακολουθεί να απολαμβάνει ένα μία
αξιολόγηση Τριπλού Α πιστοληπτικής ικανότητας: τη Φινλανδία. Δεδομένης
της δύσκολης εσωτερικής πολιτικής κατάστασης στη Φινλανδία, οι πολίτες
της μπορεί να βλέπουν προς τη Δανία και τη Σουηδία – που διαθέτουν
ταχεία ανάπτυξη και χαμηλό δημόσιο χρέος, και δεν πληρώνουν στο
Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ούτε στον
Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης – και να αποφασίσουν ότι η ένταξη στην
ευρωζώνη κοστίζει πάρα πολύ και δεν έχει πλέον νόημα.
Η Ιταλία και η Ισπανία έχουν αρκετούς
πόρους για να διασωθούν και να εξασφαλίσουν τον χρόνο που απαιτείται
για την αναδιάρθρωση των οικονομιών τους. Πράγματι, ακόμη και
αναλαμβάνοντας ολόκληρο το εθνικό χρέος τους, ο ιδιωτικός πλούτος ως
προς το ΑΕΠ θα ήταν ακόμη υψηλότερο από ό,τι είναι σε ορισμένες χώρες
της βόρειας Ευρώπης.
Το να ξεφύγουμε από την κρίση του ευρώ
είναι λιγότερο οικονομικό θέμα και περισσότερο θέμα πολιτικής βούλησης.
Καλώντας τους πολίτες να χρηματοδοτήσουν τα εθνικά χρέη των χωρών τους,
οι ηγέτες της νότιας Ευρώπης μπορεί να διορθώσουν τις οικονομίες τους
και να ενισχύσουν τις ευρωπαϊκές αρχές της αλληλεγγύης και της
επικουρικότητας.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου