“ Δεν υπάρχει αύριο για τηνελληνική οικονομία χωρίς επίλυση της βιωσιμότητας του χρέους της. Το ΔΝΤ θα απαιτήσει – όπως φαίνεται – μία οριστική λύση. Αυτό το σημείο θα είναι κομβικό. Και σε αυτό το σημείο θα κριθεί τελικά και οριστικά και η επιλογή της τακτικής “αγοράς χρόνου” που ακολουθεί ο Αντώνης Σαμαράς (από το Νοέμβριο του 2011), αλλά και η επιτυχία της γερμανικής στρατηγικής…
Ο Αντώνης Σαμαράς θα κερδίζει εφόσον επιτύχει την οριστική λύση για την ελληνική οικονομία πριν διαλυθεί η πολιτική και κοινωνική συνοχή.
Οι Γερμανοί κερδίζουν εφόσον το ευρωπαϊκό σχέδιο δεν διαλυθεί έως ότου έχουν θεσμικά θωρακίσει τους νέους ευρωπαϊκούς όρους…”
Γράφαμε, εξάλλου, χθες...
(Η Ελλάδα στο κέντρο μιας αδυσώπητης σύγκρουσης ΗΠΑ-Γερμανίας):
Μια αδυσώπητη σύγκρουση μαίνεται μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ για την κρίση χρέους και την αντιμετώπισή της. Ο πόλεμος είναι αδυσώπητος καθώς και οι δύο πλευρές θέλουν να επικρατήσουν.
- Οι Γερμανοί δεν αποδέχονται πριν από τις δικές τους εκλογές κούρεμα του ελληνικού χρέους, το γνωστό OSI, και κρατάνε καθυστέρηση.- Το ΔΝΤ από την πλευρά του ξεκαθαρίζει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και μόνο με νέο κούρεμα μπορεί να δει φως η Ελλάδα.
Στη σύγκρουση αυτή η Ελλάδα βρίσκεται στη μέση και κανείς δε μπορεί να προβλέψει τι συνέπειες θα έχει αυτό. Όπως λέει ο σοφός λαός, όταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια. Η ελληνική οικονομία μπορεί λοιπόν να βρεθεί στο ρόλο του βατράχου που κινδυνεύει να τον πατήσει κανένας βούβαλος. Από την άλλη, όμως, η αντιπαράθεση αυτή μπορεί να αποτελέσει την ευκαιρία για να βάλουν κάτω λύσεις οι ισχυροί που θα καλύπτουν το σύνολο του προβλήματος και όχι μεμονωμένα την Ελλάδα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι ποια πρέπει να είναι η νέα διαπραγματευτική στάση της Ελλάδας προκειμένου να καταφέρει ο Σαμαράς να επιτύχει το ζητούμενο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;
1. Να παραμείνουμε παραπλεύρως της κεντρικής διαμάχης μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας και μέσω παρασκηνιακών κινήσεων και διακριτικά να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε την καλύτερη λύση; Να κάνουμε δηλαδή τον “βάτραχο”, όπως συμβουλεύουν ορισμένοι;
2. Ή να παρέμβουμε όσο πιο ενεργά μπορούμε σε αυτή τη διαμάχη παίρνοντας θέση υπέρ αυτών που θεωρούμε εθνικό συμφέρον;
Για να απαντήσουμε πρέπει καταρχήν να ορίσουμε τι είναι η “καλύτερη λύση”.
Η καλύτερη λύση είναι εκείνη η λύση που:
1. Διασφαλίζει την οριστική βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας,
2. Διασφαλίζει την επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας και
3. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΗ.
- “Βιωσιμότητα της οικονομίας” σημαίνει δύο πράγματα:
Πρώτον βιωσιμότητα του σημερινού χρέους μας (δηλαδή κούρεμα και ότι άλλο εργαλείο θα χρησιμοποιηθεί από τους δανειστές μας). Και
δεύτερον να μην ξανά δημιουργήσουμε νέο χρέος με νέα ελλείμματα - κι αυτό είναι που εξασφαλίσαμε με τον προϋπολογισμό που ψηφίστηκε προχθές. Άρα η Ελλάδα έκανε το καθήκον της. Με αίμα, αλλά το έκανε.
- “Επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας” σημαίνει να έχουμε μηχανή παραγωγής, που σήμερα δεν έχουμε. Έχουμε ένα σύστημα αποσπασματικό, υποτονικό, παραιτημένο που κατακλύζεται από στρατιές ανευθυνοϋπεύθυνων συμβούλων, παραγόντων και πολιτικών.
- “Εφικτή λύση” σημαίνει ότι “αυτό που θα μας τεθεί – με τη διαμάχη ΔΝΤ και Γερμανίας – ως πλαίσιο νέων όρων για να μας κάνουν το χρέος βιώσιμο να μπορεί να υποστηριχθεί πολιτικά. Να μπορεί δηλαδή η κυβέρνηση να πάει στη Βουλή και να το ψηφίσει.
Επανερχόμενος στο κεντρικό ερώτημα “με ποια τακτική μπορείς να καταφέρεις και τα τρία παραπάνω σημεία“, εκτιμώ ότι μόνο με την ενεργή, σοβαρή συμμετοχή της Ελλάδας μέσω του Πρωθυπουργού της σε αυτή τη συζήτηση – διαμάχη, μπορούμε να εξασφαλίσουμε συγκεκριμένες θέσεις και κόκκινες γραμμές.
Θα αφήσουμε τα “βουβάλια” να μας ποδοπατήσουν ούτως ή άλλως, ή θα ζητήσουμε να πάρουμε ενεργό μέρος στην συζήτηση για την βιωσιμότητα;
Αν τους αφήσουμε να βρουν την λύση κι αυτήν την φορά χωρίς να ακουσθεί η γνώμη της Ελλάδας, τότε φοβούμεθα ότι θα επαναληφθούν οι μεσοβέζικες και καταστροφικές λύσεις των προηγούμενων μνημονίων – η λήψη ημίμετρων που θα επαναλάβουν το χάος μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου 2011 όταν ο σχεδιασμός του πρώτου PSΙ αποτέλεσε αντί για την τελική λύση την απαρχή σπασμωδικών κινήσεων στην πλάτη της Ελλάδας.
Και υπάρχει ο κίνδυνος να συμφωνήσει το ΔΝΤ σε λύσεις που οι Γερμανοί θα έχουν ντύσει για λόγους παραδειγματισμού με τόσο σκληρούς όρους, που όχι μόνο που θα είναι αδύνατον να τους αποδεχτούμε, αλλά η κυβέρνηση ούτε καν στο προαύλιο της Βουλής δεν θα μπορεί να πάει για να περάσει τα μέτρα.
Ο ίδιος ο Α. Σαμαρας πρέπει λοιπόν να πάρει μέρος στις συζητήσεις για την βιωσιμότητα
Στόχος να διαγραφεί το χρέος σε όρια που να μπορεί να εξυπηρετηθεί.
Η Ελλάδα μπορεί πλέον να το ζητήσει αυτό επειδή όπως προείπα ανέλαβε με τα μέτρα που ψήφισε πρόσφατα και τον νέο προϋπολογισμό την υποχρέωση να μην ξανά δημιουργήσει νέο χρέος με νέα ελλείμματα .
Παράλληλα με την διασφάλιση μιας οριστικής λύσης για τη χώρα ο πρωθυπουργός πρέπει να προκαλέσει και εκείνο το σοκ που θα ζωντανέψει την πραγματική οικονομία. Γιατί εάν δεν επιτευχθεί επανεκκίνηση της οικονομίας, δεν θα υπάρξει έλεος από την κοινωνία
Όλα αυτά σημαίνουν κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να αντιληφθούν στο Μαξίμου, αν δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα: Μετά την ψήφιση των μέτρων και του προϋπολογισμού το πολιτικό διακύβευμα για τον Αντώνη Σαμαρά άλλαξε. Με την έννοια ότι στο τέλος αυτής της πορείας είτε θα υπάρξει μια “νέα” οικονομία είτε δεν θα υπάρχει καν οικονομία.
Η υλοποίηση του επενδυτικού σοκ πρέπει λοιπόν να στοχεύσει σε συγκεκριμένα έργα υποδομών με υψηλούς πολλαπλασιαστές στο ΑΕΠ, τα οποία μπορούν – εφόσον σχεδιαστούν σωστά – να γίνουν άμεσα, διασφαλίζοντας τις πρώτες νέες άμεσες ξένες επενδύσεις και τον μηχανισμό μετάδοσης της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία.
Αυτή η παράμετρος βρίσκεται πιο κοντά στον δικό μας – εσωτερικό – έλεγχο και αξίζει να επικεντρώσουμε λίγο την προσοχή μας και σε ότι αφορά τους όρους της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών (πχ υποχρεωτική πρόβλεψη για διοχέτευση δανειακής χρηματοδότησης σε ανάπτυξη υποδομών) και σε ότι αφορά τη δομική αναδιοργάνωση και αναβάθμιση του συστήματος παραγωγής.
Αρκούν αυτά; Όχι, πάνω από όλα χρειάζεται θάρρος, δηλαδή ικανότητα να αναλαμβάνεις το κόστος των επιλογών σου και ιδίως αυτών για τις οποίες γνώριζες το κόστος τους εκ των προτέρων. Αυτό σημαίνει ηγεσία. Τότε μπορείς να κάνεις το “σωστό” που διαφέρει από το να κάνεις τα πράγματα σωστά. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει δείξει ότι είναι και πρέπει (για το καλό του τόπου) να παραμείνει τέτοιος πολιτικός. Γιατί τώρα θα κριθούν πολλά.
FactorX
