Πως μου τη δίνει στα νεύρα να ακούω την έκφραση, "σήμερα παγώνει ο ιδιωτικός τομέας"
Δεν ξέρω τι είδους επικοινωνιακό τρυκ ή απόλυτη ηλιθιότητα είναι αυτή η φράση. Παγώνει ο ιδιωτικός τομέας.
Δεν ξέρω τι είδους επικοινωνιακό τρυκ ή απόλυτη ηλιθιότητα είναι αυτή η φράση. Παγώνει ο ιδιωτικός τομέας.
Σίγουρα παγώνει αλλά καμία σχέση με
την απεργία.
Παγώνει από το φόβο. Με χιλιάδες εργαζόμενους ήδη πεταγμένους έξω από τις δουλειές τους. Με χιλιάδες άλλους να παλεύουν να κρατήσουν τον αστείο μισθό τους θεωρόντας τυχερό τον εαυτό τους που παίρνει επτακόσια ευρώ και κάτι ψιλά.
Παγώνει από το φόβο. Με χιλιάδες εργαζόμενους ήδη πεταγμένους έξω από τις δουλειές τους. Με χιλιάδες άλλους να παλεύουν να κρατήσουν τον αστείο μισθό τους θεωρόντας τυχερό τον εαυτό τους που παίρνει επτακόσια ευρώ και κάτι ψιλά.
Παγώνει από τις συνεχείς απειλές της... εργοδοσίας, από
το αύριο που δεν υπάρχει, από τους τετράωρους, τους ωρομίσθιους, τους
σκλάβους που στριγμώνονται να βρουν μια θέση στις παγωμένες
επιχειρήσεις, ανάμεσα στα κλειστά εργοστάσια, τα κλειστά μαγαζάκια, ή τα
μαγαζάκια που βαράνε μύγες.
Παγώνει σε ένα κράτος που διαλύεται, χωρίς προοπτική φουσκωμένο με ψέμματα, με δήθεν μνημόνια σωτηρίας και ψευδαισθήσεις συμμετοχής σε ευρωπαϊκά οράματα που έχουν ήδη καταρρεύσει όλα. Με τους ανθρώπους στιβαγμένους στις ουρές να πληρώνουν χαράτσια, κι άλλους πολλούς να βιώνουν για πρώτη φορά τη ντροπή, την απόγνωση στις ουρές στα συσίτιτα, κι άλλους που προσπαθούν να βρουν γωνιά ή παγκάκι να βγάλουν τη νύχτα.
Παγώνει από τα τρελοκομεία που γεμίζουν και τα δελτία αυτοκτονιών , τα κέντρα περίθαλψης αστέγων, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα που γεμίζουν λίστες αναμονής για ένα πιάτο φαί.
Παγώνει από την απορία της εικόνας στα πολυκαταστήματα, που είναι φίσκα με κυράδες να σπρώχνονται για πανάκριβα καλυντικά και τσαντάκια, εστιατόρια πανάκριβα με κλεισμένες θέσεις μόνιμα, κλαμπ νυχτερινά που ορδές κάθε είδους ριντίκολων κουνάνε τους κώλους τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα, από την απορία ποιοι στο διάολο είναι όλοι αυτοί και πως βρίσκονται ανάμεσα στους απελπισμένους με ΄τετοιο θράσος αναισθησίας και καλοπέρασης ακόμα.
Παγώνει από την αθλιότητα των συνδικάτων που δεν μπορούν πλέον να κοροιδέψουν παρά τον εαυτό τους και τους παρατρεχάμενους ή εκείνους που ζουν σε έναν άλλο πλανήτη ακόμα αδυνατώντας να συνδέσουν τα τσιτάτα που διαβάζουν με την αληθινή ζωή και τις παγκόσμιες αλλαγές που έρχονται να επιβεβαιώσουν τους αρχέγονους φόβους της τελικής πτώσης του ανθρώπινου γένους.
Αφού σας ευχαριστεί να μιλάτε για το πάγωμα του ιδιωτικού τομέα από τη μεγαλειώδη απεργία που θα γίνει μέσα στα όνειρά σας τι να πω. Αλλά εκνευρίζομαι τρομερά. Κι εκνευρίζονται κι όλοι αυτοί που ακούνε την ίδια κουταμάρα προσπαθώντας να καταλάβουν κοιτάζοντας γύρω τους για ποιους μιλάνε επί τέλους όλοι αυτοί οι φαφλατάδες.
Το δήμόσιο το ξέρουμε ότι θα απεργήσουν. Εκπρόσωποι των συνδικάτων το ξέρουμε ότι θα πάνε κάτω. Αλλά αν θα έβλεπα έστω και το 10% των ανέργων να κατέβει , δεν λέω παραπάνω το 10% να κατέβει θα έλεγα ότι ένα ελάχιστο έχουν καταφέρει όλοι αυτοί που ζουν στο παραμυθένιο κόσμο της τάχα συνολικής λαϊκής αντίστασης. Αλλά έλεος πλέον μ΄αυτό το παραμύθι. Ελεος.
Το μόνο πάγωμα που έχει αυτή τη στιγμή ο ιδιωτικός τομέας του ενός εκατομυρίου ανέργων είναι ποιος θα είναι ο επόμενος που θα περάσει από το ταμείο κι όσο για υποστήριξη και συμπαράσταση στο προσωπικό δράμα του καθενός ας είναι καλά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και οι απλοί πολίτες αυτή τη στιγμή που δίνουν ένα χέρι βοήθεια ακόμα κι από το υστέρημά τους με τρόπους χειροπιαστούς άμεσους στις ουρές που απλώνουν το χέρι απελπισμένοι.
Παγώνει σε ένα κράτος που διαλύεται, χωρίς προοπτική φουσκωμένο με ψέμματα, με δήθεν μνημόνια σωτηρίας και ψευδαισθήσεις συμμετοχής σε ευρωπαϊκά οράματα που έχουν ήδη καταρρεύσει όλα. Με τους ανθρώπους στιβαγμένους στις ουρές να πληρώνουν χαράτσια, κι άλλους πολλούς να βιώνουν για πρώτη φορά τη ντροπή, την απόγνωση στις ουρές στα συσίτιτα, κι άλλους που προσπαθούν να βρουν γωνιά ή παγκάκι να βγάλουν τη νύχτα.
Παγώνει από τα τρελοκομεία που γεμίζουν και τα δελτία αυτοκτονιών , τα κέντρα περίθαλψης αστέγων, τα φιλανθρωπικά ιδρύματα που γεμίζουν λίστες αναμονής για ένα πιάτο φαί.
Παγώνει από την απορία της εικόνας στα πολυκαταστήματα, που είναι φίσκα με κυράδες να σπρώχνονται για πανάκριβα καλυντικά και τσαντάκια, εστιατόρια πανάκριβα με κλεισμένες θέσεις μόνιμα, κλαμπ νυχτερινά που ορδές κάθε είδους ριντίκολων κουνάνε τους κώλους τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα, από την απορία ποιοι στο διάολο είναι όλοι αυτοί και πως βρίσκονται ανάμεσα στους απελπισμένους με ΄τετοιο θράσος αναισθησίας και καλοπέρασης ακόμα.
Παγώνει από την αθλιότητα των συνδικάτων που δεν μπορούν πλέον να κοροιδέψουν παρά τον εαυτό τους και τους παρατρεχάμενους ή εκείνους που ζουν σε έναν άλλο πλανήτη ακόμα αδυνατώντας να συνδέσουν τα τσιτάτα που διαβάζουν με την αληθινή ζωή και τις παγκόσμιες αλλαγές που έρχονται να επιβεβαιώσουν τους αρχέγονους φόβους της τελικής πτώσης του ανθρώπινου γένους.
Αφού σας ευχαριστεί να μιλάτε για το πάγωμα του ιδιωτικού τομέα από τη μεγαλειώδη απεργία που θα γίνει μέσα στα όνειρά σας τι να πω. Αλλά εκνευρίζομαι τρομερά. Κι εκνευρίζονται κι όλοι αυτοί που ακούνε την ίδια κουταμάρα προσπαθώντας να καταλάβουν κοιτάζοντας γύρω τους για ποιους μιλάνε επί τέλους όλοι αυτοί οι φαφλατάδες.
Το δήμόσιο το ξέρουμε ότι θα απεργήσουν. Εκπρόσωποι των συνδικάτων το ξέρουμε ότι θα πάνε κάτω. Αλλά αν θα έβλεπα έστω και το 10% των ανέργων να κατέβει , δεν λέω παραπάνω το 10% να κατέβει θα έλεγα ότι ένα ελάχιστο έχουν καταφέρει όλοι αυτοί που ζουν στο παραμυθένιο κόσμο της τάχα συνολικής λαϊκής αντίστασης. Αλλά έλεος πλέον μ΄αυτό το παραμύθι. Ελεος.
Το μόνο πάγωμα που έχει αυτή τη στιγμή ο ιδιωτικός τομέας του ενός εκατομυρίου ανέργων είναι ποιος θα είναι ο επόμενος που θα περάσει από το ταμείο κι όσο για υποστήριξη και συμπαράσταση στο προσωπικό δράμα του καθενός ας είναι καλά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και οι απλοί πολίτες αυτή τη στιγμή που δίνουν ένα χέρι βοήθεια ακόμα κι από το υστέρημά τους με τρόπους χειροπιαστούς άμεσους στις ουρές που απλώνουν το χέρι απελπισμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου